Konsystorz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konsystorz (łac. consistorium – zgromadzenie)[1] – zebranie, zgromadzenie określonego gremium w celu rozwiązania ważnych spraw:

  • w starożytnym Rzymie było to zebranie doradców cesarza;
  • w Kościele katolickim jest to:
    • zwołane przez papieża zebranie Kolegium Kardynałów w celu rozpatrzenia spraw związanych z Kościołem (tzw. konsystorz papieski). Dawniej dzielił się na konsystorz sekretny, odbywający się bez udziału osób postronnych, za zamkniętymi drzwiami oraz publiczny, z udziałem innych osób. Podczas konsystorza papież ogłasza nominacje kardynalskie oraz dokonuje ich kreacji poprzez wręczenie m.in. biretu i pierścienia. Konsystorzem nie są zebrania kardynałów po śmierci (czy też ustąpieniu) papieża, odbywające się czy to przed konklawe, czy też w jego trakcie.
    • dawniej stosowane określenie kurii biskupiej jako zbioru doradców biskupa, pomagających mu w sprawach administracyjno-sądowniczych (konsystorz biskupi). Sąd biskupi nazywano sądem konsystorskim
  • w niektórych Kościołach protestanckich to najwyższa władza administracyjno-sądowa, np. Konsystorz Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Od łac. con – „razem” i sistere – „zatrzymać, stanąć”; Słownik Wyrazów Obcych: konsystorz.