Konwencja wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konwencja wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych – umowa międzynarodowa kodyfikująca prawo dyplomatyczne. Została przyjęta 18 kwietnia 1961 r. w Wiedniu na zakończenie konferencji międzynarodowej, w której brało udział 81 państw. Konwencja weszła w życie 24 kwietnia 1964 r. Stronami są 193 państwa.

Spisana w 5 językach autentycznych: angielskim, chińskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim, depozytariuszem jest Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych (art. 53).

Konwencja reguluje ustanawianie stosunków dyplomatycznych między państwami, funkcje misji dyplomatycznych, procedurę mianowania przedstawicieli dyplomatycznych, klasy szefów misji dyplomatycznych, zasady pierwszeństwa (precedencji), a także przywileje i immunitety dyplomatyczne.

Do Konwencji dołączone zostały dwa protokoły dodatkowe:

  • Protokół fakultatywny dotyczący obowiązkowego rozstrzygania sporów
  • Protokół fakultatywny dotyczący nabycia obywatelstwa.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konwencja_wiedeńska_o_stosunkach_dyplomatycznych&oldid=71620367”