Krzysztof Pater – Wikipedia, wolna encyklopedia

Krzysztof Pater
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Krzysztof Jerzy Pater

Data i miejsce urodzenia

9 grudnia 1961
Olsztyn

Minister polityki społecznej
Okres

od 2 maja 2004
do 24 listopada 2004

Przynależność polityczna

Sojusz Lewicy Demokratycznej

Następca

Izabela Jaruga-Nowacka

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”
Krzysztof Pater
Stopień instruktorski

harcmistrz

Organizacja harcerska

Związek Harcerstwa Polskiego

Przewodniczący ZHP
Okres sprawowania

od 2022

Poprzednik

Dariusz Supeł

Wiceprzewodniczący ZHP
Okres sprawowania

od 1997
do 2001

Krzysztof Jerzy Pater (ur. 9 grudnia 1961 w Olsztynie) – polski ekonomista, urzędnik państwowy, ekspert i doradca w sprawach polityki społecznej, polityk, nauczyciel akademicki, menedżer i instruktor harcerski. W 2004 minister polityki społecznej, od 2022 przewodniczący ZHP.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w 1986 studia na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie.

Od 1986 do 1994 był zatrudniony w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą. W 1994 otrzymał licencję maklera papierów wartościowych. Do 1996 pełnił funkcję doradcy ministra w Ministerstwie Przekształceń Własnościowych. Później do 1997 pracował jako radca ministra w Ministerstwie Skarbu Państwa. Był jednym z autorów koncepcji reformy polskiego systemu emerytalnego[1][2], odpowiadał za przygotowanie szczegółowych rozwiązań w zakresie II i III filara systemu. W latach 1997–1998 zajmował stanowisko zastępcy dyrektora Biura Pełnomocnika Rządu do Spraw Reformy Zabezpieczenia Społecznego w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. Następnie przez rok był wiceprezesem zarządu Powszechnego Towarzystwa Emerytalnego PKO/Handlowy. Prowadził działalność doradczą w zakresie polityki społecznej, wykładał też w Wyższej Szkole Ubezpieczeń i Bankowości w Warszawie.

W listopadzie 2001 został powołany na podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. Od stycznia 2003 zajmował tożsame stanowisko w Ministerstwie Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej. Od 18 lutego 2004, po odejściu wiceminister Jolanty Banach, zajmował stanowisko sekretarza stanu i pełnomocnika rządu do spraw osób niepełnosprawnych. 2 maja 2004 objął urząd ministra polityki społecznej w pierwszym rządzie Marka Belki, był nim również w drugim gabinecie tego premiera. Zakończył urzędowanie 24 listopada 2004. Opracował autorską koncepcję, a następnie odpowiadał za wdrożenie systemu indywidualnych kont emerytalnych (IKE)[3][4][5][6].

W wyborach parlamentarnych w 2005 bez powodzenia kandydował z ramienia Komitetu Wyborczego Wyborców „Niezależni Wyborcy” do Senatu z okręgu warszawskiego[7]. Pełnił funkcję przewodniczącego krajowego sądu partyjnego SLD[8]. Od 2006 powoływany na stałego doradcę komisji sejmowych: Komisji Polityki Społecznej w V kadencji[9], Komisji Polityki Społecznej i Rodziny w kadencji VI[10] i VII[11], Komisji do Spraw Petycji w kadencji VIII[12] i IX[13]. Zajął się także prowadzeniem działalności doradczej i badawczej w zakresie polityki społecznej i rynku pracy.

W 2006 został członkiem Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[14], w którym pełnił m.in. funkcję przewodniczącego Sekcji ds. Unii Gospodarczej i Walutowej oraz Spójności Gospodarczej i Społecznej (2008–2010), a także funkcję przewodniczącego Centrum Monitorowania Rynku Pracy (2010–2013 i 2018–2020). 26 kwietnia 2023 objął funkcję wiceprzewodniczącego EESC ds. budżetu[15][16].

Działacz Związku Harcerstwa Polskiego w stopniu harcmistrza. W latach 1989–1991 oraz 2006–2010 był wiceprzewodniczącym Rady Chorągwi Stołecznej ZHP[17], w latach 1989–1990 pełnił funkcję członka Rady Naczelnej ZHP, a od 1990 do 1997 – wiceprzewodniczącego Centralnej Komisji Rewizyjnej ZHP. W latach 1997–2001 był wiceprzewodniczącym ZHP, natomiast w okresie 2001–2005 członkiem Naczelnego Sądu Harcerskiego ZHP[17]. Ponownie wybrany do NSH ZHP w 2017, objął funkcję jego przewodniczącego. W maju 2022 na 42. Zjeździe ZHP został wybrany na przewodniczącego ZHP (był wówczas jedynym zgłoszonym kandydatem)[18].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 2005, za zasługi w pracy wychowawczej z dziećmi i młodzieżą, został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Złotym Krzyżem Zasługi[19].

Wyróżniony Złotym Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP”. Za wprowadzenie indywidualnych kont emerytalnych (IKE) czasopismo „BusinessWeek” wyróżniło go „Portfelem Roku 2004”[20].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Halina Lichocka: Reforma OFE: Przez kogo emeryt nie pojedzie na Hawaje. Polskie Radio, 6 grudnia 2013. [dostęp 2020-01-21].
  2. Magdalena Mosionek-Szweda, Joanna Matuszewska-Mieruszewska: Rozwój indywidualnych oszczędności emerytalnych w kontekście skłonności Polaków do oszczędzania. researchgate.net, styczeń 2015. [dostęp 2020-01-21].
  3. Istne zatrzęsienie ofert. zw.com.pl, 1 sierpnia 2004. [dostęp 2020-01-21].
  4. Marta Chmielewska: Czy oszczędzanie na IKE jest naprawdę opłacalne?. bankier.pl, 5 października 2004. [dostęp 2020-01-21].
  5. Sprawozdania stenograficzne z posiedzeń Sejmu: 4 kadencja, 57 posiedzenie, 1 dzień (16.09.2003). Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 16 września 2003. [dostęp 2020-01-21].
  6. Małgorzata Dygas. Trwała prowizorka. „Gazeta Bankowa”. nr 41 (1041), 13 października 2008. ISSN 0860-7613. 
  7. Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2020-01-21].
  8. Decyzja sądu partyjnego SLD ws. Zaborowskiego będzie znana w niedzielę. wp.pl, 10 listopada 2007. [dostęp 2023-02-08].
  9. Komisja Polityki Społecznej (Biuletyn nr 255/V). Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 26 stycznia 2006. [dostęp 2020-01-21].
  10. Komisji Polityki Społecznej i Rodziny (Biuletyn nr 5567/VI). Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 15 września 2011. [dostęp 2020-01-21].
  11. Sprawozdanie Komisji Polityki Społecznej i Rodziny z działalności w VII kadencji Sejmu (2011–2015) s. 10. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 2015. [dostęp 2020-01-21].
  12. Sprawozdanie Komisji do Spraw Petycji z działalności w VIII kadencji Sejmu (2015–2019) s. 6. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 2019. [dostęp 2020-01-21].
  13. Pełny zapis przebiegu posiedzenia Komisji do Spraw Petycji (nr 2). Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 2019-12-18. [dostęp 2020-01-21].
  14. Krzysztof Pater. Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny. [dostęp 2020-01-21]. (ang.).
  15. Kolejny Polak na wysokim stanowisku w UE. Krzysztof Pater wiceprzewodniczącym Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego. Polska Agencja Prasowa, 26 kwietnia 2023. [dostęp 2023-04-26].
  16. Vice-President in charge of Budget. Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny, 26 kwietnia 2023. [dostęp 2023-04-26].
  17. a b Historia Chorągwi Stołecznej Związku Harcerstwa Polskiego w latach 1956–2010 kadencjami pisana. T. II. Warszawa: Chorągiew Stołeczna ZHP, 2012, s. 102–103, 394.
  18. Sebastian Zdziebłowski: 21 maja 2022 roku Delegatki i Delegaci 42. Zjazdu ZHP wybrali Przewodniczącego ZHP. Związek Harcerstwa Polskiego, 21 maja 2022. [dostęp 2022-05-21].
  19. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 sierpnia 2005 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2005 r. nr 74, poz. 1018).
  20. Dariusz Styczek. Portfele rozdane. „BusinessWeek. Edycja polska”. nr 1 (165), 6 stycznia 2005. AWR „Wprost”. ISSN 1642-6770. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]