Krzysztof Zaleski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Krzysztof Zaleski
Data i miejsce urodzenia	3 września 1948 ; Świętochłowice
Data i miejsce śmierci	20 października 2008 ; Warszawa
Zawód	reżyser teatralny, aktor filmowy i teatralny, scenarzysta
Współmałżonek	Maria Pakulnis
Lata aktywności	1971–2008
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Krzysztof Zaleski (ur. 3 września 1948^[1] w Świętochłowicach, zm. 20 października 2008 w Warszawie) – polski reżyser teatralny, aktor filmowy i teatralny, scenarzysta. Jeden z najwybitniejszych młodych twórców, którzy weszli do teatru polskiego na przełomie lat 70. i 80. XX wieku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1971 ukończył studia na Wydziale Filologii Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Rozpoczął studia doktoranckie w Instytucie Badań Literackich PAN, gdzie zajmował się twórczością Witolda Gombrowicza. Po wyreżyserowaniu w 1974 w kole naukowym warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej Ślubu Gombrowicza, porzucił karierę literaturoznawcy. Został namówiony przez rektora Tadeusza Łomnickiego do podjęcia studiów na Wydziale Reżyserii warszawskiej PWST, które ukończył w 1979 (dyplom w 1986).

Od końca studiów był związany z warszawskim Teatrem Współczesnym, gdzie reżyserował Świecznik de Musseta (1979), Smoka E. Szwarca (przy współpracy Janusza Wiśniewskiego, 1983), Mahagonny Brechta/Weilla (1982)^[2], Ślub Gombrowicza (1983), Niech no tylko zakwitną jabłonie – musical według scenariusza napisanego wspólnie z Agnieszką Osiecką (1984)^[3].

W 1983 wystawił Księdza Marka J. Słowackiego (adaptacja i reżyseria) – uznanego za jedną z najwybitniejszych inscenizacji Słowackiego w Teatrze Dramatycznym. W Teatrze Ateneum wyreżyserował Skąpca Moliera oraz Dwie sceny miłosne według O. Wilde’a i A. Czechowa, Rewizora N. Gogola, Pan Inspektor przyszedł J.B. Priestleya.

W Teatrze Muzycznym Roma wyreżyserował spektakl pt. Cohen. Był twórcą spektakli o różnej stylistyce, zawsze doskonale przystających do materiału dramatycznego i wyróżniających się perfekcją wykonania.

Współpracował z Teatrem Telewizji (Sprawa Stawrogina według Fiodora Dostojewskiego, Cyrano de Bergerac Edmonda Rostanda, Chińska kokaina Michaiła Bułhakowa, Już tylko sen Eustachego Rylskiego, Rysa Pawła Mossakowskiego, Parady Jana Potockiego), a także z wieloma teatrami, m.in. Teatrem Powszechnym, Teatrem Współczesnym, Teatrem Ateneum w Warszawie oraz Teatrem Wybrzeże. Wykładał w warszawskiej PWST, a w latach 1987–1990 był prodziekanem Wydziału Reżyserskiego^[4].

Od 2006 był dyrektorem Teatru Polskiego Radia, a od 2007 – dyrektorem i redaktorem naczelnym Programu 2 Polskiego Radia^[4].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był mężem aktorek Krystyny Wachelko-Zaleskiej oraz Marii Pakulnis.

Zmarł wskutek guza mózgu. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B12-10-3)^[5].

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Na V Krajowym Festiwalu Teatru PR i Teatru TVP Dwa Teatry 2005 otrzymał nagrodę za scenariusz słuchowiska poetyckiego na podstawie utworów Kazimierza Wierzyńskiego Nie piszę już wierszy, zgłoszone przez Polskie Radio Program I.

W roku 2007 uhonorowano go prestiżową nagrodą przyznawaną dla artystów teatralnych – Feliksem za reżyserię Wagonu na podstawie prozy Marka Nowakowskiego, zrealizowanego w Teatrze Współczesnym w Warszawie^[6].