Léopold Eyharts – Wikipedia, wolna encyklopedia

Léopold Eyharts
Ilustracja
Léopold Eyharts (2007)
Data i miejsce urodzenia

28 kwietnia 1957
Biarritz

Narodowość

francuska

Status

aktywny

Funkcja

kosmonauta badacz, specjalista misji

Łączny czas misji kosmicznych

68 dni 21 godzin 30 minut i 26 sekund

Misje

Sojuz TM-27, Sojuz TM-26, STS-122 (Ekspedycja 16) STS-123

Stopień wojskowy

generał brygady lotnictwa

Wyuczony zawód

pilot wojskowy,
pilot doświadczalny

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Order Przyjaźni Order Męstwa (Federacja Rosyjska) Medal „Za zasługi w podboju kosmosu”

Léopold Eyharts (ur. 28 kwietnia 1957 w Biarritz we Francji) – generał brygady lotnictwa, astronauta francuski oraz Europejskiej Agencji Kosmicznej.

Wykształcenie oraz służba wojskowa[edytuj | edytuj kod]

W sumie na ponad 50 typach samolotów wylatał około 3800 godzin.

Kariera astronauty[edytuj | edytuj kod]

  • 1985 – brał udział w drugim naborze astronautów jaki przeprowadzała francuska agencja kosmiczna CNES (Centre National d'Études Spatiales), ale bez powodzenia.
  • 1990 – 30 lipca został wybrany do korpusu astronautów CNES. Razem z nim przyjęci zostali: Jean-Marc Gasparini, Philippe Perrin i Benoit Silve. Brał udział w pracach nad europejskim wahadłowcem o nazwie Hermes. Razem z Benoit Silve tworzył jedną z umownych załóg szkolonych do tego programu.
  • 1991–1992 – bezskutecznie starał się dostać do korpusu astronautów ESA. Z Francji przyjęty został wówczas Jean-François Clervoy. W 1992 jako pilot doświadczalny oraz inżynier ESA został odpowiedzialnym za program Caravelle Zero-G (loty po trajektorii parabolicznej z uzyskaniem stanu nieważkości). Później pilotował samolot Airbus A300, który zastąpił przestarzałą Caravelle.
  • 1993 – przez dwa tygodnie w Centrum Wyszkolenia Kosmonautów im. J. Gagarina brał udział w treningach w ramach programu Buran. Odbył loty na symulatorze wahadłowca – przystosowanym do tego celu samolocie Tu-154. Podobne 6-tygodniowe szkolenie przeszedł w 1991.
  • 1994–1996 – przygotowywał się do rosyjsko-francuskiego załogowego lotu w kosmos. W lipcu 1994 został włączony do załogi rezerwowej projektu o kryptonimie CASSIOPEE. W załodze podstawowej znalazła się natomiast Claudie André-Deshays (obecnie Haignere). Od stycznia 1995 trenował wspólnie z Walerijem Korzunem i Aleksandrem Kaleri. Na początku sierpnia 1996 (15 dni przed zaplanowanym startem) zachorował dowódca załogi podstawowej Giennadij Manakow. W tej sytuacji rosyjscy kosmonauci z ekipy rezerwowej przeszli do pierwszego składu misji, a w rezerwie pozostał tylko Eyharts. Start Sojuza TM-24 nastąpił w sierpniu 1996.
  • 1996–1998 – pod koniec 1996 został włączony do pierwszej załogi kolejnego rosyjsko-francuskiego lotu w kosmos (program Pégase), który miał dojść do skutku latem 1998 na statku kosmicznym Sojuz TM-26. W załodze tej znaleźli się również Anatolij Sołowjow oraz Pawieł Winogradow. Latem 1997 na skutek rozhermetyzowania modułu Spektr Eyharts został wycofany z podstawowej załogi, a jego lot przesunięto o około 6 miesięcy. Miał on miejsce na przełomie stycznia i lutego 1998. W 20-dniowy lot w kosmos wyruszył na pokładzie Sojuz TM-27 razem z Tałgatem Musabajewem oraz Nikołajem Budarinem.
  • 1998 – w sierpniu został członkiem korpusu astronautów ESA, która skierowała go do JSC gdzie rozpoczął dwuletnie szkolenie razem z astronautami wybranymi do 17 grupy NASA. W grupie astronautów ESA znaleźli się również: Paolo Nespoli, Roberto Vittori i Hans Schlegel.
  • 2001 – dalsze szkolenie kontynuował w USA, Japonii i w Europejskim Centrum Astronautów ESA. Poznawał budowę Międzynarodowej Stacji Kosmicznej oraz japońskiego modułu Kibō.
  • 2004 – od października rozpoczął szkolenie do długotrwałego lotu kosmicznego w podmoskiewskim Centrum Wyszkolenia Kosmonautów oraz w Houston w Centrum Lotów Kosmicznych imienia Lyndona B. Johnsona.
  • 2005 – w kwietniu został dublerem Thomasa Reitera, który przygotowywał się do półrocznego lotu na Międzynarodową Stację Kosmiczną w składzie 13 ekspedycji na ISS.
  • 2006 – w sierpniu został włączony do podstawowego składu załogi misji STS-122 wahadłowca Atlantis oraz 16 ekspedycji na ISS.
  • 2008 – 7 lutego poleciał promem Atlantis na stację ISS w ramach misji STS-122. Astronauta powrócił na Ziemię 27 marca 2008 na pokładzie wahadłowca Endeavour razem z załogą misji STS-123.

Loty kosmiczne[edytuj | edytuj kod]

Léopold Eyharts po raz pierwszy poleciał w kosmos 29 stycznia 1998 jako kosmonauta-badacz podczas misji Sojuza TM-27. Razem z nim na pokładzie statku kosmicznego znajdowali się również: Tałgat Musabajew (dowódca) oraz Nikołaj Budarin (inżynier pokładowy). 31 stycznia Sojuz połączył się z kompleksem orbitalnym Mir, na pokładzie którego pracowali Anatolij Sołowjow i Pawieł Winogradow. Podczas pobytu na stacji trwającego do 19 lutego obie załogi realizowały badania i eksperymenty w ramach programu Pégase. Były to m.in. eksperymenty medyczno-biologiczne: „Physiolab” i „Cognilab” – badające wpływ lotu kosmicznego na organizm człowieka oraz techniczne: „Castor”, „Dynalab” i „Trellis”. Te ostatnie poświęcone były m.in. badaniom statycznych i dynamicznych właściwości konstrukcji zespołu orbitalnego. Astronauta francuski powrócił na Ziemię w kapsule statku Sojuz TM-26 razem z Sołowiowem i Winogradowem. Pojazd wylądował około 30 km od miasta Arkałyk w Kazachstanie.

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

Wykaz lotów[edytuj | edytuj kod]

Loty kosmiczne, w których uczestniczył Léopold Eyharts
Data startu Statek kosmiczny Data lądowania Statek kosmiczny Funkcja Czas trwania
1 29 stycznia 1998 Sojuz TM-27 19 lutego 1998 Sojuz TM-26 kosmonauta badacz 20 dni 16 godzin 36 minut i 48 sekund
2
7 lutego 2008
STS-122
Atlantis F-29
27 marca 2008
STS-123
Endeavour F-21
specjalista misji
48 dni 4 godziny 53 minuty i 38 sekund
Łączny czas spędzony w kosmosie – 68 dni 21 godzin 30 minut i 26 sekund.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]