Leo Beenhakker – Wikipedia, wolna encyklopedia

Leo Beenhakker

Leo Beenhakker (2008)
Data i miejsce urodzenia	2 sierpnia 1942 Rotterdam
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole RVV ASB Tediro XerxesDZB Zwart-Wit '28
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1965–1967 SV Epe 1967–1968 Go Ahead Eagles (asystent) 1968–1972 SC Veendam 1972–1975 SC Cambuur 1975–1976 Go Ahead Eagles 1976–1979 Feyenoord (młodzi) 1979–1981 AFC Ajax 1981–1984 Real Saragossa 1984–1985 FC Volendam 1985–1986 Holandia 1986–1989 Real Madryt 1989–1991 AFC Ajax 1990 Holandia 1992 Real Madryt 1992–1993 Grasshopper Club Zürich 1993–1994 Arabia Saudyjska 1994–1995 Club América 1995 İstanbulspor A.Ş. 1996 Chivas de Guadalajara 1996–1997 SBV Vitesse 1997–2000 Feyenoord 2003–2004 Club América 2005–2006 Trynidad i Tobago 2006–2009 Polska 2007 Feyenoord
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Leo Beenhakker (ur. 2 sierpnia 1942 w Rotterdamie) – holenderski piłkarz, trener i działacz piłkarski.

Jako piłkarz grywał w amatorskich klubach – Tediro Rotterdam, Xerxes Rotterdam oraz Zwart Wit '28. W połowie lat 60. rozpoczął karierę szkoleniową. Przez wiele lat był pierwszym asystentem Rinusa Michelsa, trenera reprezentacji Holandii, a dwukrotnie – w latach 1985–1986 i podczas Mundialu 1990 – pełnił obowiązki selekcjonera Pomarańczowych. Pracował w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Zdobył trzy tytuły mistrza Holandii (dwa z Ajaksem i jeden z Feyenoordem) oraz Hiszpanii (wszystkie z Realem Madryt). W latach 2005–2006 prowadził drużynę narodową Trynidadu i Tobago, którą, jako pierwszy szkoleniowiec w historii, wprowadził do finałów mistrzostw świata. W latach 2006–2009 był selekcjonerem reprezentacji Polski, którą jako pierwszy szkoleniowiec wprowadził do mistrzostw Europy.

Kariera szkoleniowa[edytuj | edytuj kod]

Dwukrotnie pełnił obowiązki selekcjonera reprezentacji Holandii. W latach 1985–1986 zastępował chorego Rinusa Michelsa i w tym czasie reprezentacja nie zakwalifikowała się na mundial w 1986. W 1990 roku objął stery drużyny narodowej na kilka tygodni przed mistrzostwami, kiedy na wniosek zawodników zwolniono Thijsa Libregtsa. Prowadzona przez niego drużyna zdołała wyjść z grupy, remisując kolejno z Egiptem, Anglią i Irlandią, by w 1/8 finału przegrać z Niemcami.

Osiągał sukcesy w Realu Madryt, Ajaksie Amsterdam oraz Feyenoordzie (gdzie w latach 1997–2000 był trenerem Jerzego Dudka i Tomasza Rząsy).

Przez krótki okres od listopada 1993 do lutego 1994 prowadził drużynę narodową Arabii Saudyjskiej.

W listopadzie 2005 roku po wygraniu dwumeczu barażowego z Bahrajnem wprowadził po raz pierwszy w historii reprezentację Trynidadu i Tobago do finałów mistrzostw świata. W Niemczech debiutant zdobył jeden punkt (0:0 ze Szwecją, 0:2 z Anglią i 0:2 z Paragwajem) i zajął ostatnie miejsce w grupie.

Po Mundialu 2006 otrzymał propozycje prowadzenia drużyn narodowych Arabii Saudyjskiej, Australii, Polski oraz kilku zespołów z ligi rosyjskiej.

11 lipca 2006 objął stanowisko selekcjonera reprezentacji Polski. Był pierwszym od 1960 roku i siódmym w historii zagranicznym selekcjonerem polskiej drużyny narodowej, a także pierwszym, który wywalczył z nią awans do mistrzostw Europy. Podczas turnieju w Austrii i Szwajcarii w 2008 prowadzona przez niego reprezentacja przegrała z Niemcami i Chorwacją oraz zremisowała z Austrią, kończąc udział na fazie grupowej.

5 maja 2007 roku po rezygnacji Erwina Koemana tymczasowo pełnił obowiązki pierwszego trenera Feyenoordu.

13 lutego 2009 roku został technicznym konsultantem Feyenoordu. Zrobił to wbrew stanowisku prezesa PZPN Grzegorza Laty, który nie wyraził zgody na objęcie tej funkcji przez szkoleniowca^[1][2].

Pracę selekcjonera reprezentacji Polski stracił 17 września 2009^[3], na dwie kolejki przed końcem eliminacji do Mistrzostw Świata 2010 w RPA (w tamtym momencie były jeszcze szanse na awans). Decyzję o zdymisjonowaniu selekcjonera prezes PZPN Grzegorz Lato ogłosił publicznie zaraz po przegranym meczu eliminacji do Mundialu 2010 ze Słowenią 0:3 w Mariborze 9 września 2009.

Po odejściu jako trener reprezentacji Polski w 2009 r. został dyrektorem technicznym Feyenoordu. W klubie pełnił funkcję do 24 stycznia 2011 r.

Od 29 lipca 2011 roku był dyrektorem sportowym klubu Újpest FC^[4].

19 czerwca 2013 ogłoszono, że na czas trwania rozgrywek o Złoty Puchar CONCACAF 2013 Beenhakker powróci do pracy z reprezentacją Trynidadu i Tobago, tym razem w roli dyrektora technicznego^[5].

2 czerwca 2015 ogłosił zakończenie kariery trenerskiej i przejście na emeryturę^[6].

Osiągnięcia trenerskie[edytuj | edytuj kod]

Ajax

• Mistrzostwo Holandii (2): 1979/80, 1989/90

Real Madryt

• Mistrzostwo Hiszpanii (3): 1986/87, 1987/88, 1988/89
• Puchar Króla (1): 1988/89
• Superpuchar Hiszpanii (2): 1988, 1989

Feyenoord

• Mistrzostwo Holandii (1): 1998/99
• Superpuchar Holandii (1): 1999

Trynidad i Tobago

• awans do Mundialu 2006 i start w tym turnieju (faza grupowa)

Polska

• awans do Euro 2008 i start w tym turnieju (faza grupowa)

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

• Złoty Medal Chakonii (Trynidad i Tobago, 2006)^[7].
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2008)^[8].
• tytuł Człowiek Roku tygodnika „Wprost” (2007)^[9].
• Super Wiktor 2007 za całokształt osiągnięć.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Zobacz kolekcję cytatów z Leo Beenhakkera w Wikicytatach

• analiza występu prowadzonej przez Beenhakkera reprezentacji Holandii na mistrzostwach świata w 1990
• mecze reprezentacji Polski w piłce nożnej mężczyzn prowadzonej przez Leo Beenhakkera

Przypisy[edytuj | edytuj kod]