French
DeutschLeon Adamowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 28 czerwca 1911 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 15 października 1983 |
| Poseł I kadencji Sejmu PRL | |
| Okres | od 20 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
       | |
Leon Adamowski (ur. 28 czerwca 1911 w Brześciu Litewskim, zm. 15 października 1983 w Warszawie) – polski lekarz, poseł na Sejm Ustawodawczy (1947–1952) i na Sejm PRL I kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Bolesława i Sabiny Adamowskich[1]. W 1932 ukończył Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Białymstoku, po czym podjął pracę w Funduszu Pracy oraz Białostockim Urzędzie Wojewódzkim. Po ukończeniu kursu instruktorów ratownictwa sanitarnego w 1937 został zatrudniony w Polskim Czerwonym Krzyżu w Suwałkach. W latach 1938–1939 studiował medycynę na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie (wcześniej również prawo na Uniwersytecie Warszawskim). Podczas niemieckiej okupacji Suwalszczyzny zatrudniony jako pielęgniarz i asystent rentgenowy. W 1944 mianowany powiatowym kontrolerem sanitarnym. Rok później został wyznaczony na przewodniczącego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Suwałkach (do sierpnia 1946). Od 1945 był członkiem Stronnictwa Demokratycznego (SD). W grudniu 1945 stanął na czele tymczasowych struktur SD w powiecie[2]. W latach 1946–1949 był dyrektorem Białostockiej Ekspozytury Izby Przemysłowo-Handlowej oraz radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej. W 1949 przeniesiony do pracy partyjnej na Dolny Śląsk. Działał w SD (był przez długi okres członkiem Rady Naczelnej oraz CK).
W 1947 po raz pierwszy uzyskał mandat posła na Sejm z okręgu Ełk. Zasiadał w Komisjach Spółdzielczości, Aprowizacji i Handlu (jako sekretarz), Planu Gospodarczego, Przemysłowej i Zdrowia. W 1952 zasiadł ponownie w ławach poselskich (z okręgu Warszawa), pracował w Komisjach Budżetowej oraz Pracy i Zdrowia (jako wiceprzewodniczący).
W 1953 został dyrektorem administracyjnym Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie (do 1960). W latach 1961–1965 sprawował mandat członka Rady Narodowej m.st. Warszawy. W latach 80. był wiceprzewodniczącym Rady Naczelnej Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej[3].
Żonaty z Teodorą Adamowską, również działaczką SD[4].
Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera D37-4-19)[5].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi (15 listopada 1946)[6]
- Srebrny Krzyż Zasługi (8 maja 1946)[7]
- Odznaka „Zasłużonemu Działaczowi Stronnictwa Demokratycznego”[8]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2023-06-19].
- ↑ Adam Drążek, Przy – czy obok władzy? Stronnictwo Demokratyczne w województwie białostockim w latach 1945–1989: organizacja i działalność, Białystok 2005, s. 31.
- ↑ Maria Leśnikowska, Jak wesprzeć milion? Jubileusz i szara codzienność, „Kurier Polski”, nr 101 z 24 maja 1983, s. 3 (rozmowa z L. Adamowskim).
- ↑ „Kurier Polski”, nr 119, 22 czerwca 1987, s. 5 (nekrolog T. Adamowskiej).
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 254 „za zasługi w pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 119, poz. 219 „za zasługi, położone przy organizacji administracji publicznej służby zdrowia, oświaty oraz za wydajną pracę”.
- ↑ „Kurier Polski”, nr 205, 18 października 1983, s. 2 (nekrolog).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Wosiński, Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. Cz. 3: Udział Stronnictwa w pracach parlamentu PRL w latach 1944–1968 (red. Wiktoria Beczek), Warszawa 1969, s. 25.