Letnie Igrzyska Olimpijskie 1984 – Wikipedia, wolna encyklopedia

XXIII Letnie Igrzyska Olimpijskie
ilustracja
IO 1980

IO 1988

Stolica igrzysk

Los Angeles
 Stany Zjednoczone

Liczba ekip

140

Liczba sportowców

6797
(5230 mężczyzn i 1567 kobiet)

Liczba konkurencji

221 w 23 dyscyplinach

Otwarcie

28 lipca 1984

Oficjalne otwarcie

prezydent USA Ronald Reagan

Zamknięcie

12 sierpnia 1984

Przysięga olimpijska

Edwin Moses (sportowcy)
Sharon Weber (sędziowie)

Znicz olimpijski

Rafer Johnson

Stadion

Los Angeles Memorial Coliseum

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1984, oficjalnie Igrzyska XXIII Olimpiady – wielosportowe zawody organizowane w Los Angeles w Stanach Zjednoczonych od 28 lipca do 12 sierpnia 1984 roku. Były to drugie w historii igrzyska zorganizowane w największym mieście Kalifornii oraz trzecie na terenie Stanów Zjednoczonych (szóste biorąc pod uwagę również edycje zimowe).

W rywalizacji sportowej udział wzięło 6 797 sportowców ze 140 państw. Zawody zostały zbojkotowane przez Związek Radziecki i w ślad za nim przez większość państw socjalistycznych. Oficjalnym powodem rezygnacji państw zza żelaznej kurtyny z udziału w rywalizacji sportowej była obawa przed smogiem oraz brak bezpieczeństwa i odpowiedniego zaplecza sportowego – faktycznie jednak były to retorsje za bojkot poprzednich igrzysk w Moskwie przez Stany Zjednoczone i część państw zachodnich. Państwa bojkotujące igrzyska w Los Angeles zorganizowały w tym samym roku zawody Przyjaźń-84, które jednak nie kolidowały terminowo z rywalizacją olimpijską (z wyjątkiem rywalizacji jeździeckiej).

Igrzyska XXIII Olimpiady zakończyły się zwycięstwem gospodarzy w klasyfikacji medalowej; sportowcy ze Stanów Zjednoczonych zdobyli łącznie 83 złote medale. Na drugim miejscu z 20 złotymi medalami uplasowała się reprezentacja Rumunii, która była jednym z nielicznych państw socjalistycznych, które nie wsparły bojkotu.

Państwa uczestniczące

Względy polityczne[edytuj | edytuj kod]

Ze względów politycznych, w ramach retorsji za nieobecność USA i innych państw zachodnich podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 1980 z udziału wycofała się reprezentacja ZSRR. W ślad za nią poszły Bułgaria, NRD, Wietnam, Mongolia, Czechosłowacja, Laos i Afganistan. Później podobną decyzję narzucono sportowcom innych krajów socjalistycznych: Polski, Kuby, Etiopii, Korei Północnej i Węgier. Kraje te zorganizowały własny cykl zawodów sportowych pod nazwą Przyjaźń-84. Jedynymi państwami socjalistycznymi, które nie zbojkotowały Igrzysk, były Chiny, Ludowa Republika Konga, Jugosławia i Rumunia.

Państwa biorące udział w igrzyskach[edytuj | edytuj kod]

Na igrzyskach w Los Angeles zadebiutowało 18 krajów: Bahrajn, Bangladesz, Bhutan, Brytyjskie Wyspy Dziewicze, Dżibuti, Gwinea Równikowa, Gambia, Grenada, Mauretania, Mauritius, Jemen Północny, Oman, Katar, Ruanda, Samoa, Wyspy Salomona, Tonga i Zjednoczone Emiraty Arabskie.

Państwa bojkotujące igrzyska[edytuj | edytuj kod]

Państwa bojkotujące (na czerwono)

Organizacja Igrzysk[edytuj | edytuj kod]

Były to już drugie Igrzyska Olimpijskie w Los Angeles. Po raz pierwszy organizacja takiej imprezy została powierzona prywatnej spółce. Na czele Komitetu Organizacyjnego Igrzysk stanął Peter Ueberroth, właściciel firmy turystycznej. Niektóre obiekty sportowe wybudowały firmy sponsorujące igrzyska, np. McDonald’s wybudował zespół basenów[1].

Głównym obiektem Igrzysk był stadion Los Angeles Memorial Coliseum, na którym odbywały się również zawody w 1932.

Otwarcie[edytuj | edytuj kod]

W zawodach brało udział 140 państw. Wszystkich zawodników było 6802, w tym 1567 kobiet. Wszystkich dyscyplin było 21, w tym 221 konkurencji. Uroczystość otwarcia odbyła się 28 lipca 1984 na stadionie Los Angeles Memorial Coliseum. Uroczystego otwarcia dokonał prezydent Stanów Zjednoczonych Ronald Reagan, a znicz zapalił lekkoatleta Rafer Johnson.

Dyscypliny[edytuj | edytuj kod]

W ramach Igrzysk XXIII Olimpiady rozegrano także dwie konkurencje pokazowe:

Obiekty sportowe[edytuj | edytuj kod]

Los Angeles Memorial Sports Arena – olimpijska arena bokserska
Stadion Rose Bowl w Pasadenie – gospodarz finałowego meczu olimpijskiego turnieju piłkarskego
Jezioro Casitas w hrabstwie Ventura podczas igrzysk gościło zawody w kajakarstwie i wioślarstwie

Obiekty sportowe na terenie miasta Los Angeles:

Obiekty sportowe w południowej Kalifornii (oprócz Los Angeles):

Pozostałe obiekty:

Statystyka medalowa[edytuj | edytuj kod]

W klasyfikacji medalowej igrzysk zwyciężyli zdecydowanie Amerykanie zdobywając 174 medale (83 złote, 61 srebrnych, 30 brązowych). Drugie miejsce zdobyli Rumuni z 53 medalami (20 złotych, 16 srebrnych, 17 brązowych). Trzecie miejsce zdobyli Niemcy z 59 medalami (17 złotych, 19 srebrnych, 23 brązowe). Najwięcej medali zdobyli Ecaterina Szabó z Rumunii i Amerykanin Carl Lewis.

Klasyfikacja medalowa
Lp. Państwo złoto srebro brąz razem
1  Stany Zjednoczone 83 61 30 174
2  Rumunia 20 16 17 53
3  RFN 17 19 23 59
4  Chiny 15 8 9 32
5  Włochy 14 6 12 32
6  Kanada 10 18 16 44
7  Japonia 10 8 14 32
8  Nowa Zelandia 8 1 2 11
9  Jugosławia 7 4 7 18
10  Korea Południowa 6 6 7 19
Zobacz pełną klasyfikację medalową


Maskotka[edytuj | edytuj kod]

Sam jest bielikiem amerykańskim wzorowanym na Wuju Samie, który pojawiał się często na różnych plakatach propagandowych. Zaprojektował go Robert Moore ze studia Walta Disneya.

Prawa do transmisji[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska były transmitowane przez następujące stacje telewizyjne:

Oficjalne gry Igrzysk[edytuj | edytuj kod]

Atari zostało nazwane oficjalną grą wideo i komputerem letnich IO 1984. Dla uczestników oznaczało to dostęp do automatów, konsol i komputerów Atari w ich mieszkaniach. Dla pozostałych osób oznaczało to możliwość obejrzenia planowanych zawodów w międzynarodowych e-sportowych rozgrywkach z mistrzami z wielu krajów[2].

Wykorzystywano także komputery Atari800 do analizy wyników i różnych danych w reprezentacji siatkarek[3].

Doszło też do pewnego skandalu – Epyx wysłał grę „Summer Olympics” Sowietom, by mogli chociaż wirtualnie uczestniczyć w IO. Problemem nie było to, że zostali włączeni jako uczestnicy igrzysk – wiadomość o bojkocie dotarła do firmy prawdopodobnie za późno. Po tygodniu ich ambasada odpisała, że dziękują za dyskietki, ale jest jeden mały problem. Problemem było to, że byli oni użytkownikami Atari, a dostali wersję na C64. Epyx szybko wysłał wersję na Atari, ale nie dostał odpowiedzi czy gra się podobała. Możliwe też, że urażeni byli użyciem „Międzynarodówki” zamiast poprawnego hymnu ZSRR[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Władysław Minkiewicz: Olimpijska gorączka. Poznań: SAWW, 1991, s. 158. ISBN 83-85066-26-8.
  2. Atari Age, 3 1982.
  3. Atari’s Olympic Team [online], atarimagazines.com [dostęp 2017-11-24].
  4. In 1984 Epyx Sent A Commodore 64 Copy Of Summer Games To The Soviets, Who Couldn’t Play It Because They Only Had Ataris [online] [dostęp 2017-11-24].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]