Liściak (archeologia) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz hasło liściak w Wikisłowniku

Liściak – narzędzie krzemienne wykonywane na wiórach bądź rzadziej na odłupkach^[1]. Są charakterystyczne dla kultur górnego i schyłkowego paleolitu^[1]. Liściaki to specjalnie przygotowane drobne wiórki krzemienne służące jako groty strzał. Były one charakterystyczne dla tzw. kultur liściakowych lub inaczej z ostrzami trzoneczkowatymi^{[potrzebny przypis]}.

Liściakami dawniej zwano wszystkie ostrza trzoneczkowate, jednak obecnie przyjmuje się, że jest to ich specyficzna odmiana ze słabo wyodrębnionym trzonkiem^{[potrzebny przypis]}.

Typologia liściaków[edytuj | edytuj kod]

Ginter i Kozłowski zaproponowali następujący podział liściaków^[1]:

• dwukątowe – smukłe, podłużne, o trzonkach niewyodrębniających się
  • typu Wojnowo
• gwoździowate – o trzonkach wyodrębniających się w charakterystyczny kolec (trzpień)
  • o trzonkach retuszowanych u dołu (charakterystyczne dla kultury świderskiej)
  • o trzonkach nieretuszowanych u dołu

Przypisy[edytuj | edytuj kod]