French
DeutschLindsay Hoyle – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Lindsay Hoyle (2020) | |
| Pełne imię i nazwisko | Lindsay Harvey Hoyle |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Spiker Izby Gmin | |
| Okres | od 4 listopada 2019 |
| Poprzednik | |
Lindsay Harvey Hoyle (ur. 10 czerwca 1957[1]) – brytyjski polityk, od 1997 roku parlamentarzysta, od 4 listopada 2019 pełni urząd spikera Izby Gmin.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość[edytuj | edytuj kod]
Jest synem barona Douga Hoyle’a oraz Pauline Spencer[2]. Wychował się w Adlington w Lancashire[3]. Przed rozpoczęciem kariery politycznej prowadził własne przedsiębiorstwo zajmujące się sitodrukiem[2][4].
Kariera polityczna[edytuj | edytuj kod]
W lutym 1996 ogłosił swoją kandydaturę w wyborach parlamentarnych w 1997[5]. Wygrał wybory większością 9870 głosów, zostając przy tym pierwszym parlamentarzystą z Partii Pracy wybranym w okręgu Chorley od 18 lat[6]. Swój mandat utrzymał w kolejnych sześciu wyborach.
Podczas swojej kariery w Izbie Gmin był członkiem Komisji ds. Handlu i Przemysłu (Trade and Industry Committee) od 1998 do 2010 oraz Komisji Kontroli Spraw Europejskich (European Scrutiny Committee) od 2005 do 2010[1][7]. W 2010 został mianowany na zastępcę Spikera Izby Gmin z ramienia Partii Pracy[1].
W 2018 uzyskał tytuł szlachecki, poprzez pasowanie na Rycerza Kawalera[8].
Spiker Izby Gmin[edytuj | edytuj kod]
4 listopada 2019 wziął udział w wyborach na Spikera Izby Gmin, które miały na celu wyłonienie następcy ustępującego Johna Bercowa. Od samego początku był liderem sondaży, ale w żadnej z początkowych rund nie uzyskał wymaganych 50% głosów[9].
Wieczorem tego samego dnia (o 20:20 GMT) w czwartej rundzie głosowania pokonał Chrisa Bryanta zdobywając 325 z 540 głosów[10]. Zgodnie z tradycją, Hoyle został wyciągnięty ze swojego miejsca przez innych parlamentarzystów i wygłosił mowę ze stanowiska Spikera[11]
Przez większość swojej kariery politycznej był związany z Partią Pracy, lecz od wybrania na stanowisko spikera – zgodnie ze stawianym mu wymogiem bezstronności – jest politykiem bezpartyjnym.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był dwukrotnie żonaty[2]. Między 1974, a 1982 jego żoną była Lynda Anne Fowler[3]. W 1993 poślubił Catherine Swindley, z którą ma córkę Emmę. W maju 1998 żona zastąpiła go na stanowisku radnego Adlington[12]. Z Miriam Lewis miał córkę Natalie[13], która popełniła samobójstwo w grudniu 2017, w wieku 28 lat[13][14].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Hoyle, Rt Hon. Sir Lindsay (Harvey), (born 10 June 1957), PC 2013; MP (Lab) Chorley, since 1997; Chairman of Ways and Means and a Deputy Speaker, House of Commons, since 2010 | WHO’S WHO & WHO WAS WHO [online], www.ukwhoswho.com [dostęp 2019-12-31] (ang.).
- ↑ a b c Michael White, Lindsay Hoyle, deputy speaker and budget star: 'Once a year, it’s my day’, „The Guardian”, 22 marca 2013, ISSN 0261-3077 [dostęp 2019-12-31] (ang.).
- ↑ a b Person Page [online], thepeerage.com [dostęp 2019-12-31].
- ↑ Women shortlist veto [online], Lancashire Telegraph [dostęp 2019-12-31] (ang.).
- ↑ Labour’s Lindsay is election choice [online], The Bolton News [dostęp 2019-12-31] (ang.).
- ↑ UKPollingReport Election Guide 2010 » Chorley [online] [dostęp 2019-12-31].
- ↑ Contact information for Sir Lindsay Hoyle – MPs and Lords – UK Parliament [online], members.parliament.uk [dostęp 2019-12-31] (ang.).
- ↑ Commons deputy speaker knighted [online], 29 grudnia 2017 [dostęp 2019-12-31] (ang.).
- ↑ Andrew Sparrow, Kevin Rawlinson, Lindsay Hoyle elected new Speaker of the House of Commons – as it happened, „The Guardian”, 5 listopada 2019, ISSN 0261-3077 [dostęp 2019-12-31] (ang.).
- ↑ W wyborach mogli głosować wszyscy członkowie Izby Gmin.
- ↑ Sir Lindsay Hoyle elected as Commons Speaker [online], 4 listopada 2019 [dostęp 2019-12-31] (ang.).
- ↑ http://www.electionscentre.co.uk/wp-content/uploads/2015/06/Chorley-1973-2012.pdf
- ↑ a b Deputy speaker Lindsay Hoyle’s daughter found hanged in bedroom, inquest hears [online], Sky News [dostęp 2019-12-31] (ang.).
- ↑ Press Association, Commons deputy speaker Lindsay Hoyle ‘devastated’ by daughter’s death, „The Guardian”, 16 grudnia 2017, ISSN 0261-3077 [dostęp 2019-12-31] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
