Linia Gotów – Wikipedia, wolna encyklopedia

Linia Gotów (niem. Goten-Stellung, wł. Linea Gotica) – system umocnień zbudowany przez Niemców we Włoszech w czasie II wojny światowej (w latach 1943–1944), który osłaniał dolinę Padu. Linia Gotów przecinała równoleżnikowo Półwysep Apeniński. Biegła od Pesaro nad Morzem Adriatyckim do Massy nad Morzem Liguryjskim wzdłuż rzeki Foglia oraz grzbietem Apeninu Toskańskiego^[1]. Na długości 320 km i głębokości 30 km rozlokowano bunkry dla artylerii i karabinów maszynowych, pola minowe, zasieki z drutu kolczastego.

W 1944 stanowiła obiekt walk między Niemcami a wojskami aliantów, w których brał udział 2 Korpus Polski^[1]. W tym samym roku Albert Kesselring zmienił nazwę umocnień na Zieloną linię.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Gerhard Muhm : German Tactics in the Italian Campaign, https://web.archive.org/web/20070927070658/http://www.larchivio.org/xoom/gerhardmuhm2.htm
Gerhard Muhm : La Tattica tedesca nella Campagna d'Italia, in Linea Gotica avanposto dei Balcani, (Hrsg.) Amedeo Montemaggi – Edizioni Civitas, Roma 1993 https://web.archive.org/web/20120904205914/http://www.larchivio.org/xoom/gerhardmuhm.htm
PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9
Ryszard Henryk Bochenek: 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach. Warszawa: Wydawnictwo Ministra Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07423-2.