Litwa właściwa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Litwa właściwa (łac. Lithuania propria) – kraina historyczna, będąca rdzeniem dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego (Litwy historycznej), położony na wschód i południe od rzeki Niewiaży, po Brześć nad Bugiem oraz Mińsk. Centralnymi ośrodkami tego obszaru były Wilno i Grodno. W skład tak pojmowanej Litwy wchodziła Wileńszczyzna i Grodzieńszczyzna, a także tzw. Ruś Czarna (Nowogródczyzna i część Mińszczyzny), czyli terytoria etnicznie przeważnie ruskie, włączone do dziedzictwa Wielkiego Księstwa Litewskiego przez Giedyminowiczów w XIV wieku^[1]. Oznacza to, że Litwa właściwa nie oznacza dokładnie tego samego co etniczne ziemie litewskie^[2].

Na zachód od Litwy właściwej (czyli tradycyjnie: na zachód od Niewiaży) rozciągała się odrębnie traktowana Żmudź. Z kolei na wschód od Litwy właściwej położona była tzw. Ruś Biała, ciągnąca się po Witebsk i Mohylów (przedrozbiorowe województwa: połockie, witebskie i mścisławskie i smoleńskie)^[1].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

• 
  Stopniowe powiększanie się Wielkiego Księstwa Litewskiego
• 
  Wielkie Księstwo Litewskie na mapie z 1570 r.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Litwini w znaczeniu historycznym

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• KrzysztofK. Buchowski KrzysztofK., Litwomani i polonizatorzy, Białystok: Uniwersytet w Białymstoku, 2006, ISBN 978-83-7431-075-8 .
• AliaksandrA. Krawcewicz AliaksandrA., Wielkie Księstwo Litewskie – wizja litewsko-białoruska?, Białystok: Wyższa Szkoła Administracji Publicznej, 2014, s. 81–87 .