Loggia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Loggia (lodżia^[1]) – wnęka w zewnętrznej płaszczyźnie budynku, otwarta na zewnątrz, oddzielona drzwiami i oknami od pomieszczeń wewnętrznych.

Loggia może być jedno- lub wielokondygnacyjna, otwarta lub zamknięta (przeszklona). Występowała w renesansie w budownictwie pałacowym (np. zamek na Wawelu, zamek w Pieskowej Skale, pałac w Nawojowie Łużyckim, w Baranowie Sandomierskim). We współczesnych budynkach, zazwyczaj tylko jednokondygnacyjna, spełnia funkcję balkonu.

Loggia to również, w zabytkowej architekturze włoskiej, samodzielna budowla lub jej część, która jest otwarta na zewnątrz z trzech lub czterech stron arkadami. Budowle takie były budowane z przeznaczeniem na miejsca widokowe, wypoczynku, handlowe etc.

Loggia w budownictwie mieszkaniowym[edytuj | edytuj kod]

Loggia jest popularnym elementem zabudowy we współczesnym budownictwie mieszkaniowym. Wynika to z dużej swobody w aranżacji przestrzeni, jaką zapewnia to pomieszczenie. Loggia bywa mylona z balkonem, od którego odróżnia ją:

• rozmieszczenie w stosunku do elewacji budynku (loggia jest platformą cofniętą w głąb linii elewacji budynku);
• możliwość stałego użytkowania (np. w formie oranżerii);
• możliwość wliczenia do powierzchni użytkowej mieszkania (z uwagi na możliwość całorocznego wykorzystania)^[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Zobacz hasło loggia w Wikisłowniku

• ganek
• taras
• weranda
• balkon
• wykusz

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 87, 88. ISBN 83-85001-89-1.