Lotniskowce typu Midway – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lotniskowce typu Midway
Kraj budowy	Stany Zjednoczone
Użytkownicy	US Navy
Stocznia	Newport News Shipbuilding; Brooklyn Navy Yard
Wejście do służby	1945
Zbudowane okręty	3
Okręty w służbie	0
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	docelowa:; 45 000 długich ton; po modernizacji:; 64 000 długich ton
Długość	na linii wodnej: 275 m; całkowita: 295 m
Szerokość	37 m
Zanurzenie	10 m
Napęd	turbiny parowe o mocy 212 000 shp połączone z 4 wałami
Prędkość	33 węzły
Załoga	4 104 ludzi
Uzbrojenie	docelowe:; 18 × Mk 12 127 mm; 84 × Bofors 40 mm Mk1/Mk2; 68 × Oerlikon 20 mm; po modernizacji:; 2 × RIM-7 Sea Sparrow; 2 × Phalanx CIWS
Wyposażenie lotnicze	docelowe:; 130 samolotów; po modernizacji:; 45–55 samolotów
	Multimedia w Wikimedia Commons

Lotniskowce typu Midway – amerykańskie lotniskowce, które zostały wprowadzone do służby w US Navy tuż po zakończeniu II wojny światowej i służyły w niej aż do początków lat 90. Ogółem zbudowano trzy okręty tego typu, a budowę trzech kolejnych przerwano po zakończeniu wojny^[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Okręty zostały zaprojektowane jako ciężkie lotniskowce o wyporności 45 000 długich ton, większe o połowę od okrętów poprzedniego typu Essex. Duża wielkość umożliwiła zainstalowanie silniejszego uzbrojenia i pancerza. Nowe, wielkie lotniskowce były w stanie pomieścić do 137 samolotów (w porównaniu do najwyżej 100 na okrętach typu Essex).

Budowę rozpoczęto w 1943 roku. Pierwsze dwa okręty – USS „Midway” i USS „Franklin D. Roosevelt” weszły do służby w październiku 1945 roku. Trzeci USS „Coral Sea” – w październiku 1947 roku. Pierwszy okręt został nazwany na pamiątkę bitwy pod Midway, drugi na cześć prezydenta Franklina D. Roosevelta, a trzeci – na pamiątkę bitwy na Morzu Koralowym.

W latach powojennych okręty były nieustannie modernizowane, aby umożliwić obsługę większych samolotów odrzutowych. Najbardziej rzucającą się w oczy zmianą było poszerzenie pokładu i zastosowanie pokładu do lądowania odchylonego w lewo od osi podłużnej okrętu, został on ponadto wzmocniony. Stopniowo pomniejszano również baterię tradycyjnych dział przeciwlotniczych, zastępując ją w końcu rakietami Sea Sparrow^[3] i kilkoma automatycznymi systemami artyleryjskimi przeznaczonymi do niszczenia pocisków przeciwokrętowych i samolotów przeciwnika na bardzo krótkich dystansach – Phalanx CIWS^[3]. W wyniku kolejnych modernizacji wyporność okrętów przekroczyła 65 000 długich ton^[3]. Zmodernizowane lotniskowce służyły w pierwszej linii wykonując te same zadania co nowsze, większe superlotniskowce typów: Forrestal i Nimitz.

Znaczącym ograniczeniem wynikającym z mniejszej wielkości była niemożność przenoszenia myśliwców F-14 Tomcat (dlatego na lotniskowcach typu Midway ich rolę pełniły mniejsze F/A-18A Hornet) oraz samolotów do zwalczania okrętów podwodnych S-3 Viking (te z kolei zastępowane tu były przez śmigłowce SH-3H Sea King).

USS „Franklin D. Roosevelt” został wycofany w roku 1977, natomiast dwa pozostałe okręty służyły aż do wczesnych lat 90. Po zakończeniu służby w US Navy lotniskowce: USS „Franklin D. Roosevelt” i USS „Coral Sea” zostały pocięte na złom, natomiast USS „Midway” jest obecnie okrętem-muzeum^[4] w San Diego.

Ukończone okręty typu Midway[edytuj | edytuj kod]

Oznaczenie	Nazwa	Wejście do służby	Wycofanie ze służby
CV-41	„Midway”	10 września 1945	11 kwietnia 1992
CV-42	„Franklin D. Roosevelt”	27 października 1945	30 września 1977
CV-43	„Coral Sea"	1 października 1947	26 kwietnia 1990

Dane techniczne okrętów w momencie wycofania ze służby[edytuj | edytuj kod]

USS „Franklin D. Roosevelt” (CV-42)[edytuj | edytuj kod]

Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

USS „Coral Sea” (CV-43)[edytuj | edytuj kod]

Wyporność: 65 200 długich ton
Długość: 305,7 m
Szerokość: 72 m
Zanurzenie: 10,7 m
Uzbrojenie: 3 zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej Phalanx CIWS
Prędkość: 33 w
Moc: 212 000 shp (158 MW)
Napęd: 4 śruby; turbiny
Samoloty: 65

USS „Midway” (CV-41)[edytuj | edytuj kod]

Wyporność: 69 873 długich ton
Długość: 297,5 m
Szerokość: 80,3 m
Zanurzenie: 10,7 m
Uzbrojenie: 2 ośmioprowadnicowe wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych RIM-7 Sea Sparrow i 2 zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej Phalanx CIWS
Prędkość: 33 w
Moc: 212 000 shp (158 MW)
Napęd: 4 śruby; turbiny
Samoloty: 75

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ W tej stoczni zbudowany był tylko USS Franklin D. Roosevelt
↑ CV-41 MIDWAY class ships. globalsecurity.org. [dostęp 2016-06-08]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c CV-41 MIDWAY class specifications. globalsecurity.org. [dostęp 2016-06-08]. (ang.).
↑ Firefighters converge on USS Midway, an aircraft carrier-turned-museum. edition.cnn.com. [dostęp 2015-07-15]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Norman Friedman: U.S. Aircraft Carriers: An Illustrated Design History. Annapolis: Naval Institute, 1983. ISBN 0-87021-739-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Lotniskowce typu MIDWAY. [dostęp 2016-06-08]. (ang.).
Lotniskowce typu MIDWAY plany/schematy. [dostęp 2016-06-08]. (ang.).
Lista lotniskowców US Navy - CV/CVN. [dostęp 2016-06-08]. (ang.).

[1] W tej stoczni zbudowany był tylko USS Franklin D. Roosevelt

[2] CV-41 MIDWAY class ships. globalsecurity.org. [dostęp 2016-06-08]. (ang.).

[CV-41_MIDWAY_class_specifications-3] CV-41 MIDWAY class specifications. globalsecurity.org. [dostęp 2016-06-08]. (ang.).

[4] Firefighters converge on USS Midway, an aircraft carrier-turned-museum. edition.cnn.com. [dostęp 2015-07-15]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]