Lucyna Penciak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lucyna Penciak
Imię i nazwisko

Lucyna Anastazja Penciak

Data i miejsce urodzenia

15 kwietnia 1914
Pęcice

Data i miejsce śmierci

31 grudnia 1993
Warszawa

Narodowość

polska

Język

polski

Dziedzina sztuki

fantastyka naukowa

Grób Lucyny Penciak na cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie

Lucyna Anastazja Penciak z domu Radzymińska (ur. 15 kwietnia 1914 w Pęcicach, zm. 31 grudnia 1993 w Warszawie) – polska bibliotekarka, pisarka i esperantystka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwentka pedagogiki i bibliotekarstwa Studium Pracy Społeczno-Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. W latach 1937-1939 pracowała jako instruktor Centralnej Biblioteki Powiatowej w Warszawie. W czasie wojny działała w Armii Krajowej, Grupie Kampinos posługując się pseudonimem „Kruszynka”. Po wojnie związana z oświatą i bibliotekarstwem – od roku 1967 do 1976 zatrudniona jako kustosz i kierownik wypożyczalni w warszawskiej Bibliotece Publicznej.

W 1980 roku zadebiutowała jako autorka science-fiction publikując w kawowskiej serii „Fantazja–Przygoda–Rozrywka” niezamierzenie groteskową utopię Neurony zbrodni. Marek Oramus wyjątkowo ostro skrytykował powieść, określając ją jako „płód na poły grafomański”[1], „potworek”[2] i przedwczesny debiut. Również Antoni Smuszkiewicz pisze o niej jako o naiwnej powieści, rażącej „tanim, prymitywnym dydaktyzmem”[3].

Kilka krótszych tekstów pisarki - wspomnień, opowiadań – zostało staraniem jej męża Bolesława Penciaka opublikowanych po śmierci, w serii Biblioteczka "Kruszynki" i Bolesława.

Ponadto Lucyna Penciak zajmowała się malarstwem, pozostawiła po sobie obrazy, które znajdują się w prywatnych kolekcjach.

Spoczywa na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie (kw. W-VI-5-2).

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • 1967Łaska czasu
  • 1980Neurony zbrodni
  • 1993Czterej... (wspomnienia)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]