Ludger Stühlmeyer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludger Stühlmeyer
Ilustracja
Ludger Stühlmeyer (2010)
Data i miejsce urodzenia

3 października 1961
Melle

Instrumenty

organy, fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, kantor, organista

Aktywność

od 1980

Multimedia w Wikimedia Commons

Ludger Stühlmeyer (ur. 3 października 1961 w Melle) – niemiecki kierownik muzyczny, kompozytor i kantor katolicki w Archidiecezji Bambergu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Melle w rodzinie kantora i tu w kościele św. Mateusza dzięki swojemu ojcu Franciszkowi Stühlmeyerowi miał swój pierwszy kontakt z muzyką. Naukę muzyki rozpoczął jednak u pianisty i kompozytora, dyrektora Konserwatorium Muzycznego w Osnabrücku Karola Schäfera. Początek wykształcenia w kierunku muzyki sakralnej po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w Melle, zawdzięcza Biskupiemu Seminarium Muzyki Kościelnej, które kontynuował w Bremie w Wyższej Szkole Artystycznej u Wolfganga Helbicha i Winfrieda Schlepphorsta. Tutaj też kształcił się u Manfreda Cordesa w kierunku muzyki starodawnej, u Haralda Vogla studiował organy, zaś wokalistykę u Elke Holzmann.

Studia kompozytorskie ukończył u Karlheinza Stockhausena i Helgi Jung, a kierunek muzyki dziecięcej u Güntera Kretschmara. Semiologią gregoriańską zajmował się dzięki Luigiemu Agustioni, Godehardowi Jeppichowi i Johannesowi Borchmans Göschlowi. W Münster na Uniwersytecie Wilhelma studiował muzykologię u Klausa Hortschanskiego i Wienfrieda Schlepphorsta (promotor dr. filozofii), filozofię u Fernando Inciarte, teologię u Arnolda Angenendta i Klemensa Richtera[1].

Dziadek Ludgera Stühlmeyera zwany „cichym bohaterem oporu”, za udział na rzecz kościoła przeciwko narodowemu socjalizmowi za czasów III Rzeszy w roku 1940, został zesłany do obozu koncentracyjnego. Przez okres 47 lat zatrudniony był w kościele św. Piotra w Gesmold. W 1980 roku Ludger Stühlmeyer został na tym stanowisku jego następcą. W roku 1988 Stühlmayer został okręgowym kantorem duszpasterzy w diecezji Münster, a od roku 1994 jest miejskim Dziekanem-Kantorem Górnej Frankonii, a także docentem Arcybiskupiego Seminarium Muzycznego oraz współpracownikiem Urzędu Muzyki Kościelnej w Bambergu[2].

W 2005 roku został nagrodzony przez ministra Republiki Federalnej Niemiec, dyplomem Landu Bawaria[3]. Przez Prezydenta miasta Haralda Fichtnera, odznaczony został w 2011 roku medalem im Johanna-Christiana Reinharda, najwyższym odznaczeniem za zasługi szczególnej wartości w dziedzinie rozwoju kultury[4]. Za wyjątkowe osiągnięcia artystyczne i pedagogiczne, został mianowany w 2013 roku dyrektorem muzycznym „Cäcilien”-Powszechnego Związku dla Niemiec[5].

Ludger Stühlmeyer to także kompozytor. Komponuje utwory na śpiew solowy, dla chóru, muzykę kameralną i instrumentalną. Technika kompozytorska Stühlmayera wypływa z dążenia do osiągnięcia takich wrażen słuchowych, aby uczynić z niej dla odbiorcy jak najgłębszy środek komunikatywnego przekazu. Jego utwory to przyjazny kształt mający swoje korzenie w muzyce awangardowej i postmodernistycznej, będące jednak ciepłym kompromisem między konsonansem i dysonansem[6].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[7][edytuj | edytuj kod]

Ludger Stühlmeyer w Musica sacra nr 3, 2011
  • Die Rolle der Musik in der religiösen Entwicklung der Menschheit unter besonderer Berücksichtigung des Juden- und Christentums. Hochschulschrift, Bremen 1986.
  • Neue Wege mit Musik. W Themenhefte 7. Bergmoser + Höller Aachen 1991, s 40–41, ISSN 0937-8766.
  • Wer singt, hat etwas zu sagen. W Praxis gottesdienst. Liturgische Institute Trier, Salzburg, Fribourg (Hg.), 7/2006, ISSN 1610-1847.
  • Curia sonans. Die Musikgeschichte der Stadt Hof. Eine Studie zur Kultur Oberfrankens. Von der Gründung des Bistums Bamberg bis zur Gegenwart. Bayerische Verlagsanstalt, Heinrichs-Verlag Bamberg 2010, ISBN 978-3-89889-155-4.
  • Musikgeschichte. W Kleine Geschichte der Hofer Region. Hof 2010, ISBN 978-3-928626-61-3, s 333–342.
  • Das Leben singen. Christliche Lieder und ihr Ursprung. Z Barbarą Stühlmeyer. Verlag DeBehr Radeberg 2011, ISBN 978-3-939241-24-9.
  • Bernhard Lichtenberg. Ich werde meinem Gewissen folgen. Z Barbarą Stühlmeyer, Topos plus Verlagsgemeinschaft Kevelaer 2013, ISBN 978-3-8367-0835-7.
  • Konfessionalität und Ökumenizität – Kirchenmusik gestern und heute. W Abbruch – Umbruch – Aufbruch. Reformation und Ökumene in Mittel- und Oberfranken. Eine Arbeitshilfe zum Lutherjahr. Bamberg październik 2016, ISBN 978-3-931432-39-3, s 88–91.
  • Johann Valentin Rathgeber. Leben und Werk. Z Barbarą Stühlmeyer, Verlag Sankt Michaelsbund München 2016, ISBN 978-3-943135-78-7.
  • Wie Komponisten den Glauben zum Klingen bringen. Eine Zeitreise am Beispiel weihnachtlicher Musik. W Jahrbuch des Erzbistums Bamberg, 92. Jahrgang 2017. Heinrichs-Verlag Bamberg 2016, s 58–64.
  • Klangrede: Sonnengesang des Franziskus – Echo oder Leitmelodie? Nachdenkliches und Hintergründiges aus der Werkstatt eines Komponisten. W Stefan Kopp, Joachim Werz, „Gebaute Ökumene. Botschaft und Auftrag für das 21. Jahrhundert?” rząd Theologie im Dialog nr 24. Verlag Herder Freiburg 2018, ISBN 978-3-451-38188-1, s 297–333.

Kompozycje[8][edytuj | edytuj kod]

Arcybiskup Karl Braun i Ludger Stühlmeyer 2018 je Archikatedra św. Piotra i św. Jerzego w Bambergu a ten kompozycja Abendsegen
  • Abendsegen. Tekst: Johann Heinrich Voss (strofa 1), Ludger Stühlmeyer (strofa 2), Jochen Klepper (strofa 3). Dla chóru (SATB). 2018, dedykacja: S. E. Erzbischof em. Dr. Karl Braun zum diamantenen Priesterjubiläum in Dankbarkeit zugeeignet.
  • Atem Gottes hauch mich an. Tekst: Dorothee Sölle. Na śpiew solowy i fortepian/organy. Na zamówienie Freundeskreis der Evangelischen Akademie Tutzing. Premiera: kwiecień 2013.
  • Atme in mir. Tekst: Augustinus von Hippo. Na śpiew solowny i fortepian/organy. Premiera: 27 kwietnia 2002, Biblioteka opactwa św. Galla, impreza: Augustinus, Afrikanitaet Universalitaet[9]. w Biblioteka opactwa św. Galla.
  • Ave Maria. Tekst: Lk. 1,28. Na śpiew solowny i fortepian/organy. Premiera: 22 maja 2016, dedykacja: Michéle Rödel[10]. Sonat-Verlag Kleinmachnow 2016, ISMN 979-0-50254-085-2.
  • Choralfantasie über Es ist ein Ros entsprungen. Na śpiew solowny i fortepian/organy. 2018, dedykacja: Aki Yamamura.
  • Die Legende von den drei weisen Königen. Tekst: Rolf Krenzer. Kolędnicy misyjni-pieśń. Premiera: 10 stycznia 1999, ZDF. W Heinrichsblatt nr 1, Bamberg styczeń 2011, s 13 i Das Leben singen. Verlag DeBehr Radeberg 2011, ISBN 978-3-939241-24-9, s 33.
  • Gerechter unter den Völkern. Vesper zu Ehren des seligen Bernhard Lichtenberg. Mit einer Biografie und Zitaten. Geleitwort von Nuntius Nikola Eterović. Verlag Sankt Michaelsbund, München 2017, ISBN 978-3-943135-90-9.
  • Hymn. Tekst: Edgar Allan Poe. Motet na chór (SSAATTBB). 2017, dedykacja: Kościół Marii Panny w Dreźnie.
  • In dulci jubilo. Aus-Flüge für Querflöte-Solo. 2015, dedykacja: Anja Weinberger. Premiera: 9 grudnia 2015, Augustinerkirche Würzburg. Sonat-Verlag Kleinmachnow 2015, ISMN 979-0-50254-034-0.
  • Johannes-Passion. Tekst: Joh. 18,1–19,42. Na chór (SATB) i solo (SATB)[11]. Berliner Chormusik-Verlag Berlin 2014, ISMN 979-0-50235-210-3.
  • Klangrede – Sonnengesang des Franziskus. Tekst: Franciszek z Asyżu. Na chór (SATB), skrzypce i organy. Premiera: Capella Mariana 2015 przy Tage Neuer Kirchenmusik in Bayern. Dedykacja: Papież Franciszek („Suae Sanctitati Papae Francisci dedicat“)[12].
  • Lulajże Jezuniu. Na bass solowny, chór (SATB), skrzypce i organy, 2014, dedykacja: Wladimir Polatynski.
  • Mache dich auf, werde licht. Kantata Adwentowa na chór dziecięcy, gtos solo, lektora i orkiestrę. Premiera: Adwent 1989, Dekanat Warendorf. W Kommt wir gehen nach Bethlehem. Deutsches Liturgisches Institut, Trier 1996.
  • Quatre pièces pour Orgue. Prélude romantique, Caprice expressionique, Hymne impressionique, Fugue baroque na organy. Premiera z okazji Tage Neuer Kirchenmusik Bayern, październik 2006, dedykacja: Opat Clementia, Rüdesheim am Rhein. Edition Musica Rinata Berlin 2013, ISMN 979-0-50235-058-1.
  • Unsere Hoffnung. Tekst: Prałat Alois Albrecht. Na śpiew solowy i fortepian/organy. Premiera: 2 maja 2004.
  • Veni Creator Spiritus. Tekst: Hraban Maur. Motet na chòr (SATB). W Cantica nova. Zeitgenössische Chormusik für den Gottesdienst. Chorbuch des ACV, Regensburg/Passau 2012, ISBN 978-3-00-039887-2, nr 59.
  • Wer glaubt kann widerstehn. Bernhard-Lichtenberg-Kantate na chòr (SATB), lektora i orkiestrę. Premiera: 31 października 1999, ZDF, Konzertchor der Hofer Symphoniker, kierownictwo Gottfried Hoffmann.
  • With hearts reneved. Tekst: Jack May. Motet na chór (SATB), skrzypce i organy. 2017, dedykacja: Katedra Westminsterska, London: „Dedicatet to the Westminster Cathedral Choir of London”.
  • Zum Engel der letzten Stunde. Tekst: Jean Paul (Das Leben des Quintus Fixlein). Na śpiew solowny, skrzypce i organy. Na zamówienie urzędu miasta Hof z okazji 250 urodziny Jean Paula, pierwszego 21 marca 2013. Premiera: wrzesień 2013[13].

Wydane partytury[edytuj | edytuj kod]

  • Dieterich Buxtehude: „Präludium g-moll für Orgel”, BuxWV 149. Sonat-Verlag Kleinmachnow 2015, ISMN 979-0-50254-032-6[14].
  • Dieterich Buxtehude: „Nun lasst uns Gott dem Herren Dank sagen”, Kantate für Chor (SATB), zwei Violinen und B. c., BuxWV 81. Sonat-Verlag Kleinmachnow 2016, ISMN 979-0-50254-064-7[15].
  • Heinrich Stühlmeyer: „Christ ist erstanden”, na chór (SATB), 2018.
  • Heinrich Stühlmeyer: „Das Banner ist dem Herrn geweiht”, na chór (SATB), 2018.
  • Heinrich Stühlmeyer: „Ist das der Leib, Herr Jesus Christ”, na chór (SATB). 2018.

Płyta kompaktowa[edytuj | edytuj kod]

  • Ein Hofer Königspaar. Die Orgeln in St. Marien und St. Michaelis. Rondeau Production Leipzig 2012[16][17].
  • Zum Engel der letzten Stunde. Jean Paul – Ludger Stühlmeyer. Zene Kruzikaite (śpiew solowy), Jens Wilckens (skrzypce), Eva Gräbner (organy). Balderschwang 2013.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Ute van der Mâer Bis orat qui cantat. Festschrift zum 60. Geburtstag von Ludger Stühlmeyer, Norderstedt 2021, ISBN 978-3-7543-9507-3, s 109, 112−117, 121−122.
  2. ↑ Ludger Stühlmeyer biografia. kirche-st-marien-hof.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-09)]..
  3. ↑ Personalia. W Kirchenmusik im Erzbistum Bamberg, nr 39. Amt für Kirchenmusik, Erzbistum Bamberg, Bamberga 2005, s 37–38.
  4. ↑ Johann-Christian-Reinhart-Plakette, Frankenpost, Hof 15 lipca 2011.
  5. ↑ Einsatz für neue Musik und multiplikatorische Fähigkeiten. w Musica sacra, Bärenreiter-Verlag Kassel, 134. rocznik, nr 3, Kassel 1 czerwca 2013, s 172.
  6. ↑ Ein Hofer Königspaar. Rondeau Produktion 2012, Booklet s 18.
  7. ↑ Werkliste. Publikationen und Schriften, w: Ute van der Mâer Bis orat qui cantat. Festschrift zum 60. Geburtstag von Ludger Stühlmeyer, Norderstedt 2021, ISBN 978-3-7543-9507-3, s 213−228.
  8. ↑ Werliste. Kompositionen, Herausgegebene Musikwerke, w:Ute van der Mâer Bis orat qui cantat. Festschrift zum 60. Geburtstag von Ludger Stühlmeyer, Norderstedt 2021, ISBN 978-3-7543-9507-3, s 195−213.
  9. ↑ Augustinus: Afrikanitaet Universalitaet. Biblioteka opactwa św. Galla, 20 kwietnia – 20 maja. Spolia, Journal of mediaval studies.
  10. ↑ Website Michéle Rödel, Repertoire. wp.michele-roedel.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-23)]..
  11. ↑ Maria Palmer: Die Klangspur des Leidens. Ein Streifzug durch die Geschichte der Passionsvertonungen. W Die Tagespost, Würzburg 19 marca 2016, s 12, kultura.
  12. ↑ Klangräume für sakrale Musik unserer Tage schaffen. W Die Tagespost, 15 października 2015, s 10 kultura.
  13. ↑ Jean-Paul-Jubiläum Website Bayerischer Rundfunk.
  14. ↑ Website des Sonat-Verlags.
  15. ↑ Website des Sonat-Verlags.
  16. ↑ Frankenpost Christoph Plass, 8 grudnia 2012.
  17. ↑ „Radio Courtoisie”, we Francji 9 czerwca 2013.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dorothea Weiler: Den Glauben der Gemeinde in Musik umsetzen. W Heinrichsblatt, Katholische Wochenzeitung des Erzbistums Bamberg nr 24, Heinrichsverlag, Bamberg 15 czerwca 1997.
  • Gert Böhm: Prägende Jahre zwischen Oper, Schiffshupen und Benediktinern. We Frankenpost, Hof 14 maja 2005.
  • Lukas Spranger: Musik in Hof – eine Erfolgsgeschichte. Das gab es noch nie: Kantor Ludger Stühlmeyer erzählt die vollständige Musikgeschichte der Stadt. We Frankenpost, Hof 28 sierpnia 2010.
  • Barbara Stühlmeyer: Den richtigen Ton treffen – Betrachtung über das Lied „Es sahn drei weise Könige” von Rolf Krenzer und Ludger Stühlmeyer. W Heinrichsblatt, Katholische Wochenzeitung des Erzbistums Bamberg nr 1, Heinrichsverlag, Bamberg 2 stycznia 2011.
  • Beate Franck: Musiker für den Wohlklang des Gotteslobes. We Frankenpost, Hof 31 lipca 2011.
  • Christoph Plass: Stühlmeyer wird Musikdirektor. We Frankenpost, Hof 29 kwietnia 2013.
  • Andreas Kuschbert: Großer Einsatz für neue Musik. W Heinrichsblatt, Katholische Wochenzeitung des Erzbistums Bamberg nr 21, Heinrichsverlag, Bamberg 26 maja 2013.
  • Theresa E. Ryen: Gotteslob in dunkler Zeit. Ein neues Lied von Ludger Stühlmeyer zum 70. Todestag des seligen Bernhard Lichtenberg. W Heinrichsblatt, Katholische Wochenzeitung des Erzbistums Bamberg nr 43, Heinrichsverlag, Bamberg październik 2013.
  • Maria Palmer: Wegweiser wahrnehmen. Das Dreikönigslied „Seht den Stern, den wir euch bringen” von Peter Gerloff und Ludger Stühlmeyer. W Heinrichsblatt nr 1, Bamberg 1 stycznia 2017, s 13.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludger_Stühlmeyer&oldid=68187319”