Ludwik Łętowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludwik Łętowski
Biskup tytularny Ioppe
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

13 września 1786
Bobowa

Data i miejsce śmierci

25 sierpnia 1868
Kraków

Biskup pomocniczy krakowski
Okres sprawowania

1845–1868

Administrator apostolski diecezji krakowskiej
Okres sprawowania

1841–1849

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

1818

Sakra biskupia

17 czerwca 1845

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

17 czerwca 1845

Konsekrator

Kazimierz Roch Dmochowski

Współkonsekratorzy

Walenty Maciej Tomaszewski
Józef Goldtmann

Ludwik Łętowski, pseudonim „Bartłomiej Podgórzanin” (ur. 13 września 1786 roku[1] w Bobowej na Sądecczyźnie, zm. 25 sierpnia 1868 roku[2] w Krakowie) – biskup pomocniczy krakowski, historyk i literat, członek Senatu Rzeczypospolitej Krakowskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako syn Franciszka Łętowskiego herbu Ogończyk z Łętowa i Teresy z Balickich. W 1806 r. uczeń szkoły oficerskiej w Wiedniu. Od 1811 r. porucznik w wojsku Księstwa Warszawskiego. Od 1815 r. w armii Królestwa Kongresowego. W Wilnie dostał się do niewoli. Wstąpił do seminarium duchownego w Kielcach w 1816 r. Święcenia kapłańskie przyjął w 1818 r. Był proboszczem[3] w Końskich, a od 1821 roku wykładał w kieleckim seminarium historię i teologię.

W 1825 r. mianowany kanonikiem krakowskim, od 1841 r. administrator diecezji krakowskiej, następnie jej biskup pomocniczy, był biskupem tytularnym Joppy. W czasie powstania krakowskiego 1846 r. zalecał uległość wobec zaborcy, następnie uciekł do Wiednia. W 1848 r. zrzekł się administrowania częścią kielecką diecezji, rok później również częścią krakowską i poświęcił pracy naukowej i działalności charytatywnej.

W swych Wspomnieniach pamiętnikarskich zawarł wiele ciekawych informacji na temat swej młodości w Bobowej, którą w 1806 r. sprzedał Michałowi Miłkowskiemu – dziedzicowi Siedlisk. Żywo uczestniczył w życiu kulturalnym i towarzyskim Krakowa, prowadząc przy ulicy Kanoniczej salon, w którym bywali: Aleksander Fredro, Wincenty Pol, Lucjan Siemieński, Karolina Wojnarowska.

Doktor honoris causa teologii (1829) na Uniwersytecie Jagiellońskim[4].

Odznaczony Orderem Świętego Stanisława I klasy w 1829 roku[5].

Najważniejsze publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Katalog biskupów, prałatów i kanoników krakowskich (4 tomy), Kraków 1852–1853
  • Katedra krakowska na Wawelu, Kraków 1859

Pochowany w katedrze wawelskiej, następnie przeniesiony do zabudowań klasztornych Szarytek na Kleparzu.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Łoza podaje datę 24 sierpnia 1786 roku
  2. Łoza podaje datę 25 lipca 1868 roku
  3. Mundur i sutanna… czyli o koneckim proboszczu Ludwiku Łętowskim [online], www.konskie.org.pl [dostęp 2017-08-30].
  4. Poczet. uj.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-12)]..
  5. Stanisław Łoza, Kawalerowie orderu św. Stanisława, w: Miesięcznik Heraldyczny, nr 8, r. IX, Warszawa, sierpień 1930, s. 167.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wielka Ilustrowana Encyklopedja Powszechna Wydawnictwa Gutenberga. [T.] 9. Kraków: reprint) „Gutenberg-Print”, 1994, s. 226. ISBN 8-85176-012-6.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]