Ludwik Antoni de Borbón y Farnesio – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludwik Antoni de Borbón y Farnesio
Luis Antonio Jaime de Borbón y Farnesio
Ilustracja
Portret Ludwika Antoniego Burbona pędzla Antona Rafaela Mengsa, 1769
Herb duchownego
Kraj działania

Hiszpania

Data i miejsce urodzenia

25 lipca 1727
Madryt

Data i miejsce śmierci

7 sierpnia 1785
Arenas de San Pedro

Miejsce pochówku

Panteón de Infantes

Kardynał diakon Santa Maria della Scala
Okres sprawowania

1735–1754

Administrator apostolski Toledo
Prymas Hiszpanii
Okres sprawowania

1735–1754

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Kreacja kardynalska

19 grudnia 1735
Klemens XII

Kościół tytularny

S. Maria della Scala

Utrata godności kardynalskiej

18 grudnia 1754

Odznaczenia
Order Złotego Runa (Hiszpania)

Luis Antonio Jaime de Borbón y Farnesio znany jako Kardynał Infant (ur. 25 lipca 1727 w Madrycie – zm. 7 sierpnia 1785 w Vila de Arenas de San Pedro, Ávila) – infant Hiszpanii, arcybiskup metropolita Toledo i prymas Hiszpanii w latach 1735–1754, kardynał w latach 1735–1754, 13. hrabia Chinchón, Grand Hiszpanii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ludwik Antoni urodził się jako najmłodszy syn Filipa V, pierwszego króla Hiszpanii z dynastii Burbonów, i jego drugiej żony – Elżbiety Farnese, dziedziczki Parmy. W 1735 w wieku zaledwie 8 lat został mianowany kawalerem Orderu Złotego Runa. 9 września tego samego roku został arcybiskupem Toledo i tym samym prymasem Hiszpanii, a 19 grudnia papież Klemens XII mianował go kardynałem diakonem kościoła Santa Maria della Scala w Rzymie. Ludwik Antoni znajduje się na liście rekordów Guinnessa jako najmłodszy kardynał w historii.

Ludwik Antoni był mecenasem sztuki. Wspierał artystów takich jak kompozytor Luigi Boccherini, architekt Ventura Rodríguez, malarz Francisco Goya, Luis Paret i Charles Joseph Flipart. 18 grudnia 1754 zrzekł się godności kościelnych i otrzymał tytuł 13. księcia Chinchón, Granda Hiszpanii oraz I herb de Bourbon scedowany na niego przez jego brata infanta Filipa. W 1759 zmarł jego starszy brat przyrodni – król Ferdynand VI, a Ludwik Antoni miał szansę zostać nowym królem Hiszpanii. Ferdynand VI zmarł bezpotomnie, a starszy rodzony brat Ludwika Antoniego – Karol był królem Neapolu, a kolejny – Filip – księciem Parmy. Ludwik Antoni zgłosił swoje pretensje do tronu twierdząc, że jest jedynym synem Filipa V rezydującym w Hiszpanii. W odpowiedzi Karol abdykował w Neapolu na korzyść swojego syna Ferdynanda I, a sam wrócił do Hiszpanii, gdzie zasiadł na tronie jako Karol III[1].

Małżeństwo

[edytuj | edytuj kod]

Nowy król Karol III obawiając się pretensji do tronu zgłaszanych przez młodszego brata, wygnał Ludwika Antoniego z Madrytu. Jednocześnie odebrał mu tytuł infanta i liczne przywileje takie jak prawo do używania nazwiska i herbu Burbonów. Jednym z powodów wygnania było również „złe prowadzenie się” infanta (zwłaszcza że rodzice zaplanowali dla niego karierę duchownego), które raziło pruderyjnego króla[1]. 27 czerwca (lub 28 stycznia) 1776 w Olias del Rey Ludwik Antoni zawarł małżeństwo morganatyczne z doñą Marią Teresę de Vallabriga y Rozas (1758-1820), aragońską hrabianką, córką kapitana aragońskiej kawalerii[2] Józefa Ignacego de Vallabriga y Español i hrabiny Josefy Stuart de Torresecas. Ludwik Antoni zaakceptował decyzję starszego brata, ale do końca życia żałował, że nie został królem. Karol III był zadowolony ze ślubu brata, gdyż dzieci Ludwika Antoniego z tego małżeństwa nie mogły dziedziczyć tronu, a urodziło się ich troje:

Don Manuel de Godoy y Álvarez de Faria, 1. książę Pokoju, 1. książę Alcúdia i Sueca (ur. 12 maja 1767, w Badajoz, zm. 4 października 1851, w Paryżu)
∞ Don Joaquín José de Melgarejo y Saurín (ur. 23 stycznia 1780, w Alicante, zm. 9 kwietnia 1835, w Madrycie), 3. markiz Melgarejo, 1. książę San Fernando de Quiroga, grand Hiszpanii, 39. minister spraw zagranicznych Hiszpanii

Ludwik Antoni zmarł w niełasce i na wygnaniu w 1785 roku. Po śmierci infanta z rozkazu Karola III jego dzieci zostały odebrane matce. Edukacją chłopca zajął się Francisco de Lorenzana, arcybiskup Toledo, a jego siostry trafiły do klasztoru. Maria Teresa powróciła do rodzimej Saragossy, gdzie zmarła w 1820 roku[1].

Przodkowie

[edytuj | edytuj kod]
Rodzina infanta Don Luisa pędzla Goi, 1784
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ludwik XIV
 
 
 
 
 
 
 
Ludwik Wielki Delfin
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Maria Teresa Hiszpańska
 
 
 
 
 
 
 
Filip V Hiszpański
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ferdynand Maria Bawarski
 
 
 
 
 
 
 
Maria Anna Bawarska
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Henrietta Adelajda Sabaudzka
 
 
 
 
 
 
 
Ludwik Antoni
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ranuccio II Farnese
 
 
 
 
 
 
 
Odoardo II Farnese
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Izabela d’Este
 
 
 
 
 
 
 
Elżbieta Farnese
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Filip Wilhelm
 
 
 
 
 
 
 
Dorota Zofia Wittelsbach
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Elżbieta Amalia Hessen-Darmstadt
 
 
 
 
 
 

Mecenat

[edytuj | edytuj kod]

Infant i jego żona byli ważnymi mecenasami sztuki; skupiali wokół siebie wielu utalentowanych malarzy, pisarzy i muzyków. W latach 1783–1784 Francisco Goya wykonał dla nich wiele portretów; najważniejszy z nich to Rodzina infanta don Luisa. Uznanie infantów dla pracy Goi istotnie wpłynęło na jego karierę jako portrecisty[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Robert Hughes: Goya. Artysta i jego czas. Warszawa: WAB, 2006, s. 115–117. ISBN 83-7414-248-0.
  2. Alfonso Pérez Sánchez: Goya. Warszawa: Oficyna Imbir, 2009, s. 45. ISBN 978-83-60334-71-3.
  3. Francisco Goya. Poznań: Oxford Educational, 2006, s. 46. ISBN 83-7425-497-1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]