French
DeutschLudwik Franciszek Maciejowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 26 listopada 1883 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1931, 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      | |
Ludwik Franciszek Maciejowski (ur. 26 listopada 1883 w Grybowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 26 listopada 1883 w Grybowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Antoniego i Julii z Kuźniarów. W 1902 roku ukończył Seminarium Nauczycielskie w Sokalu. Następnie pracował jako nauczyciel. Przeszedł szkolenie wojskowe w armii Austro-Węgier i w 1912 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy. Przed wybuchem I wojny światowej należał do Drużyn Bartoszowych.
W 1914 roku został powołany do armii Austro-Węgier. Służył w 9 pułku piechoty Austro-Węgier, a następnie w 20 pułku piechoty Austro-Węgier, był trzykrotnie ranny. Walczył na froncie włoskim. Należał do konspiracyjnej organizacji „Wolność” 1918. Na przełomie października i listopada 1918 roku brał udział w przejęciu władzy nad 20 pułkiem piechoty Austro-Węgier, a następnie doprowadzeniu pułku ze Słowenii do Nowego Sącza.
W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej, wojnie polsko-czechosłowackiej oraz wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 1 pułku strzelców podhalańskich.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Do 1925 roku służył w 1 pułku strzelców podhalańskich, będąc m.in. dowódcą I baonu[1][2]. W 1924 roku został awansowany na stopień podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku. W 1925 roku został przeniesiony do 71 pułku piechoty na stanowisko zastępcy dowódcy pułku, a następnie do 45 pułku piechoty w Równem na takie samo stanowisko[3].
12 marca 1929 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 25 pułku piechoty w Piotrkowie[4]. W styczniu 1931 został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV[5], a z dniem 30 listopada tego roku przeniesiony w stan spoczynku. Po zwolnieniu z wojska zamieszkał w miejscowości Stepań, w powiecie kostopolskim. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sarny. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[6].
W czasie kampanii wrześniowej, po agresji ZSRR na Polskę 21 września 1939 dostał się do niewoli sowieckiej pod Maniewiczami. Wiosną 1940 został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 279 (17 maja 1921)[8][9]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929)[10]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Złoty Medal Waleczności „Obilica” (Serbia)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 376, 402.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 326, 344.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 61, 165.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929, s. 89.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 3.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 872.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Bober 1929 ↓, s. 32.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 997.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Roman Bober: Zarys historii wojennej 1-go Pułku Strzelców Podhalańskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Jerzy Giza, Katyński Suplement, [w:] „Almanach Nowosądecki”