Lwówek Śląski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: Lwówek Śląski (ujednoznacznienie).

Lwówek Śląski

miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Na fotografiach (zgodnie z ruchem wskazówek zegara): Lwówecki Ratusz (prawy górny róg), Browar Lwówek, Kamienny Most na Bobrze, fragment lwóweckich murów obronnych – basteja, Agatowa Kamienica i Kamienica Ław Szewskich i Chlebowych, Pałac Płakowice, Kościół Wniebowzięcia NMP, Szwajcaria Lwówecka, Pałac Hohenzollernów – UMiG, Wieża kościoła poewangelickiego. Środek: Baszta Bramy Lubańskiej (z lewej), Baszta Bramy Bolesławieckiej (z prawej)
Herb Flaga
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Powiat	lwówecki
Gmina	Lwówek Śląski
Data założenia	między 1800–700 p.n.e.[1]
Prawa miejskie	oficjalnie 1217[2] lub wcześniej – 1209[3]
Burmistrz	Mariola Szczęsna
Powierzchnia	16,64[4] km²
Wysokość	205–292 m n.p.m.
Populacja (2022) • liczba ludności • gęstość	8233[5] 494,8[5] os./km²
Strefa numeracyjna	+48 75
Kod pocztowy	59-600[6][7], 59-601, 59-602[7]
Tablice rejestracyjne	DLW
Położenie na mapie gminy Lwówek Śląski Lwówek Śląski
Położenie na mapie Polski Lwówek Śląski
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Lwówek Śląski
Położenie na mapie powiatu lwóweckiego Lwówek Śląski
51°06′37″N 15°35′05″E/51,110278 15,584722
TERC (TERYT)	0212034
SIMC	0936227
Hasło promocyjne: I ❤️ Lwówek Śląski[8][9][10][11]
Urząd miejski al. Wojska Polskiego 25a 59-600 Lwówek Śląski
Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa
BIP

Lwówek Śląski wymowa^ⓘ (pol. hist. Lwów^[12][13]; cz. Lemberk; niem. Löwenberg in Schlesien, Löwenberg^ⓘLöwenberg; łac. Leopolis^[14][15], Leoberga^[16]) – miasto leżące na Dolnym Śląsku, w woj. dolnośląskim, w powiecie lwóweckim, siedziba powiatu lwóweckiego i gminy miejsko-wiejskiej Lwówek Śląski, Agatowa Stolica Polski^[17]. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. jeleniogórskiego. Miasto leży nad Bobrem oraz jego dopływami: Płóczką, Srebrną i Widnicą, w obrębie Niecki Lwóweckiej^[18], jego lewobrzeżna część leży na Pogórzu Izerskim, zaś prawobrzeżna znajduje się na Pogórzu Kaczawskim^[19]. Największe pod względem liczby ludności (8661 mieszkańców^[20]) i powierzchni (16,64 km²) miasto w powiecie lwóweckim.

Dawna stolica księstwa lwóweckiego^[21].

Od 1975 roku miasto w województwie jeleniogórskim. Od 1 stycznia 1999 miasto weszło w skład województwa dolnośląskiego.

W 2016 r. Lwówek Śląski brał udział, jako jedno z sześciu miast Dolnego Śląska towarzyszących Wrocławiowi, w rządowym programie pt. „Europejska Stolica Kultury”^[22]. Lwówek Śląski współtworzył wraz Boguszowem-Gorcami, Wołowem, Obornikami Śląskimi, Bogatynią, Dzierżoniowem i Wrocławiem Europejską Stolicę Kultury Wrocław 2016^[23][24].

Według danych GUS z 30 czerwca 2021 r. miasto liczyło 8661 mieszkańców^[20]. Znajduje się ok. 20 km na płd. od Bolesławca i 35 km na płn. od Jeleniej Góry.

Lwówek Śląski jest jednym z najstarszych miast Polski (prawa miejskie uzyskał w 1217 roku, lokowany na prawie magdeburskim). Do czasu wojny trzydziestoletniej Lwówek Śląski był jednym z najbogatszych i zarazem jednym z największych miast na Śląsku, miastem królewskim^[25], które posiadało m.in.: prawo do organizacji targów i jarmarków, handlu solą czy bicia własnej monety (nabyte w 1327^[26])^[27]. W mieście istnieje przypuszczalnie najstarszy browar w Polsce i jeden z najstarszych w Europie, „Browar Lwówek” z tradycjami piwowarskimi sięgającymi 1209 roku^[28].

Od XIV wieku Lwówek Śląski należał do związku miast śląskich. Współcześnie Lwówek Śląski jest członkiem Związku Miast Polskich. Współdziała również wraz z innymi gminami w ramach Stowarzyszenia LGD Partnerstwo Izerskie^[29].

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Wilk[edytuj | edytuj kod]

W starożytności, wg Ptolemeusza, miasto nazywało się Lupphurdum^[31][32] (Lupfurdum^[33][34]). Prefiks Lup- może wskazywać na łaciński wyraz lupus – wilk, na co wskazuje znajdujący się w okolicy miasta (Mojesz) potok Wilczyca (niem. Wolfs-Bach^[35]). Dalsza część nazwy miasta może stanowić zniekształcony wyraz gród wywodzący się od praindoeuropejskiego rdzenia *g’herdh-, wspólnego w językach germańskich i słowiańskich^[36][37]. Na terenie słowiańszczyzny *gordъ „umocnienie, ogrodzona osada”. Poświadczone we wszystkich językach słowiańskich np. scs gradъ „miasto, gród”, podobnie rosyjskie gòrod, polskie gród „zamek, gród warowny” itd.

Jastrząb[edytuj | edytuj kod]

Według niektórych mieszkańców Lwówka Śląskiego w zamierzchłej przeszłości – przed IX wiekiem i ukształtowania się plemienia Bobrzan wzdłuż rzeki Bóbr – miasto miało nazywać się Lunak, który był głównym grodem plemienia Lunaków. W późniejszym czasie Lunakowie mieli przekształcić się w Bobrzan. Plemię Lunaków wspomniano w Geografie Bawarskim pod nazwą Luoolane. Etymologię ich nazwy należy wywodzić od jastrzębi, które przez dolnośląskich Słowian zwane były wówczas lunakami^[38][39].

Legenda o lwie[edytuj | edytuj kod]

Gród nazywał się Lunak do czasu, kiedy oparł się nawet księciu czeskiemu Brzetysławowi I z dynastii Przemyślidów. Stało się to, gdy wojska Brzetysława zniszczyły i splądrowały Polskę wczesnopiastowską. Jedynym wówczas niezdobytym na drodze wojsk czeskich grodem miał być właśnie Lunak.

Wieść o skarbach wiezionych ze zwycięskiej kampanii przez Brzetysława do Pragi dotarła wkrótce do mieszkańców grodu Lunak. Wśród zdobyczy wojennych Brzetysława znajdowało się dwanaście złotych tablic zrabowanych wcześniej z katedry gnieźnieńskiej, a także złota trumna i szczątki św. Wojciecha Sławnikowica. Zrabowane tablice miały być tak ciężkie, że potrzeba było po dwóch chłopów do ich uniesienia i położenia na wozy ciągnięte przez woły. Łupy wojenne wiezione były do Czech przez Rawicz, Legnicę i Lwówek Śląski, skąd dalej miały trafić przez Chrastawę i Sychrów do Pragi.

Mieszkańcy Lunaku ruszyli za orszakiem Brzetysława, gdy ten znalazł się w okolicy ich grodu i jeszcze tej samej nocy napadli na jego tabor. Potem zabrali siedem wozów napełnionych złotem i szczęśliwie powrócili do grodu. Rozwścieczony Brzetysław przez prawie ćwierć roku próbował sforsować gród Lunaków broniony dzielnie przez mieszkańców. Skutecznie odpierali oni ataki i próby oblężenia przez wrogie wojska. Brzetysław nakazał przerwać oblężenie dopiero wtedy, gdy zdał sobie sprawę, że nie uda mu się złamać oporu mieszkańców, którzy dzielnie niczym lwy walczyli przeciwko jego wojom. Podczas opuszczania obozowiska, Brzetysław, na dowód uznania bohaterstwa i waleczności przeciwnika. pozostawił pod grodem Lunaków wykutą w kamieniu rzeźbę lwa czeskiego, będącego symbolem rodu Przemyślidów^{[potrzebny przypis]}.

Wieść o tym zuchwałym rabunku i dzielnej obronie grodu szybko się rozniosła, a dzięki złotu i kosztownościom wykradzionym czeskiemu księciowi, gród Lunaków rozwinął się. Od tej pory osada była znana z tych wydarzeń, a przestała być utożsamiana z lunakami (jastrzębiami). Symbol lwa miał stać się w późniejszym czasie pretekstem do nadania miejscowości nowej nazwy. Niespełna sto lat później, za panowania Bolesława III Krzywoustego, leżące na lewym brzegu rzeki podgrodzie Lunaku zmieniło się już w dużą osadę, na której głównym placu ustawiono figurę lwa ofiarowaną przez Brzetysława. Tej figurze, jak i waleczności, Lwówek Śląski miał zawdzięczać swoją nową nazwę. Najpierw miasto nazwano Wysokim Lwowem, potem Lwią Górą, a o wiele wieków później Lwówkiem^[38][39].

Trzy lwy[edytuj | edytuj kod]

Według legendy nazwę miasta nadano po jednym z polowań w pobliżu ówczesnej osady, gdy na jednym ze wzgórz znaleziono trzy młode lwy, które uległy strzałom z łuku tutejszego księcia Henryka, lokalnego możnowładcy^[40]. Po tym wyjątkowym polowaniu na te niespotykane w tych stronach stworzenia miasto miało otrzymać swoją nazwę^[41].

Miśnieńscy imigranci[edytuj | edytuj kod]

Według innych doniesień miasto miało otrzymać w swoim herbie lwa (i swoją nazwę) dzięki górniczym emigrantom z Miśni, którzy przybyli wydobywać złoto z okolic Lwówka Śląskiego i wraz ze swoim pojawieniem się na tych terenach przywieźli ze sobą herb Miśni. Spopularyzowali oni w ten sposób przede wszystkim lwa przedstawionego na herbie Miśni. Mieszkańcom Lwówka Śląskiego tak bardzo miał spodobać się miśnieński herb, że postanowili go zaadaptować dla własnego grodu i po drobnych zmianach lew stał się symbolem miasta nad Bobrem^[26].

Późniejsze nazwy[edytuj | edytuj kod]

W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił miejscowość w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińską nazwę: Leoberga^[42]. W dziele Matthäusa Meriana pt. Topographia Bohemiae, Moraviae et Silesiae z 1650 roku miejscowość wymieniona jest pod nazwami Lemberg oraz Lewenberg^[43]. W 1750 roku polska nazwa „Lwow” oraz niemiecka Lewenberg wymieniona jest w języku polskim przez Fryderyka II pośród innych miast śląskich w zarządzeniu urzędowym wydanym dla mieszkańców Śląska^[44].

Polską nazwę Lwia Góra oraz niemiecką Lewenberg w książce Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa^[45]. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego wydany pod koniec XIX wieku wymienia dwujęzyczne nazwy miejscowości – polską Lwów oraz niemieckie Loewenberg, Lemberg^[12]. Obecna nazwa obowiązuje od 7 maja 1946 r.^[46]

Historyczne nazwy Lwówka Śląskiego
Rok	Nazwa
1217	Lewenberc[47]
1223	Lewinbergensi[47]
1228	Leuberk[47]
1241	Lewinberg[47]
1249	Lewinberc[47]
1253	Levumberc[47]
1281	Löwenberg[47]
1283	Lewinberc[47]
1292	Lenberk[47]
1298	Lewenberk[47]
ok. 1300	Lembergk[47]
1310	Lewenberck[47]
1334	Lewinberge[47]
1474	Löwenberg[47]
1549	der Stadt Lewenberg[47]
1600	Leoberga, Lemberg[48][49]
1651	Lemberg[47]
1677	Leoberg[47]
1687	Löwenberg[47]
1687/88	Lembergae[47]
1736	Leonberg[16]
1786	Loewenberg[47]
1845	Löwenberg[47]
Rok	Nazwa polska	Nazwa niemiecka	Nazwa łacińska
1847	Lwia Góra, Lwiogora, Lwiogóra[50]	Lewenberg[45]	Leoberga, Leorinum, Leoris, Leopolis[26]
przed 1870		Lewnberg, Lempergk, Lämberg, Lehenberg, Leuperc[26]
1878	Lwów	Lemberg, Löwenberg[51][52]
1880	Lwów[12][13]	Loewenberg, Lemberg, Lempergk, Lümberg[12]
1886	Lwów Śląski, Lwów Szlązski[53]
1897	Lwówek Śląski[54]
1941	Lowenberg, Lwówek[47]
7.05.1946 r.	Lwówek Śląski[46]	Löwenberg in Schlesien

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Lwówek Śląski położony jest w południowo-zachodniej Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie lwóweckim. Miasto znajduje się 20 km na południe od Bolesławca i 35 km na północ od Jeleniej Góry. Znajduje się na pograniczu Pogórza Izerskiego i Pogórza Kaczawskiego w odległości około 40 km w linii prostej od szczytu Śnieżka w Karkonoszach i ok. 320 km od Morza Bałtyckiego. Znajduje się również na pograniczu Ziemi Łużyckiej.

Lwówek Śląski Leży głównie na lewym brzegu Bobru, w Niecce Lwóweckiej i jest wydłużone wszerz rzeki (rozciąga się na ok. 7,5 km w kierunku wschód-zachód i ok. 3,3 km w kierunku północ-południe). W obrębie miasta znajduje się ok. 5,5 km biegu rzeki. Szerokość koryta Bobru waha się od ok. 12 m w miejscu nowego koryta Bobru do 50 m w miejscu kamiennego mostu na Bobrze oraz tamy na Bobrze za ogródkami działkowymi. Część lewobrzeżna miasta (głównie Stare Miasto) jest położona w Kotlinie Lwóweckiej. Część prawobrzeżna – Płakowice – znajduje się w Dolinie Widnicy. Pozostała, południowo-zachodnia część miasta leży w Dolinie Płóczki. Lwówek Śląski stanowi główny punkt monocentrycznej aglomeracji lwóweckiej^[55], którą tworzy nieprzerwany teren zabudowany miejscowości gminy Lwówek Śląski: Lwówek Śląski, Brunów, Chmielno, Dworek, Mojesz, Płóczki Dolne, Płóczki Górne, Radłówka, Rakowice Małe, Rakowice Wielkie, Skorzynice i Zbylutów^[56]. Liczba mieszkańców aglomeracji lwóweckiej 30 czerwca 2014 wynosiła 13 315 osób.

Warunki naturalne[edytuj | edytuj kod]

Rzeźba terenu[edytuj | edytuj kod]

Miasto jest położone na Pogórzu Sudeckim na wysokości od 205 do 299 m n.p.m. (wzgórze Skałka), między Wzgórzami Dwóch Dębów na północy, a Górą Szpitalną (265 m n.p.m.) na południu. Najwyższym szczytem jest znajdująca się na pograniczu Lwówka Śląskiego (Płakowic) i wsi Chmielno góra Jaglarz mierząca 301 m n.p.m.^[57] Miasto leży nad rzeką Bóbr i trzema jej dopływami, które zasilają ją w granicach miasta: Płóczką, Srebrną i Widnicą. Dodatkowo na terenie miasta znajduje się kilka strug. Lwówek Śląski czerpie wodę pitną z obszaru terenów wodonośnych zasilanych wodami podziemnymi. Miasto posiada oczyszczalnię ścieków przy wyjeździe w kierunku Bolesławca. Południowo-wschodnia część miasta graniczy z Parkiem Krajobrazowym Doliny Bobru, w którym znajduje się masyw skalny Szwajcaria Lwówecka. Najniżej w Lwówku Śląskim położonym punktem jest brzeg Bobru przy granicy z Brunowem (205 m n.p.m.)^[58].

Klimat[edytuj | edytuj kod]

Lwówek Śląski według podziału Gumińskiego należy do podsudeckiej dzielnicy rolniczo-klimatycznej. Według rejonizacji pluwiotermicznej Polski Schmucka położony jest w obrębie podgórskiego regionu klimatycznego. W regionie występują warunki pośrednie pomiędzy klimatem Sudetów a Niziny Śląskiej. Decydujący dla klimatu jest wpływ polarno-morskich mas powietrza znad Oceanu Atlantyckiego. Mniejszy wpływ mają masy powietrza polarno-kontynentalne docierające znad Europy północno-wschodniej. Najcieplejszym miesiącem jest lipiec ze średnią temperaturą 17 °C a najzimniejszym styczeń z temperaturami na poziomie od −2 do −3 °C. Średnie roczne temperatury leżą w granicach od 6 do 8 °C. Opady atmosferyczne wynoszą rocznie, średnio pomiędzy 600 a 900 mm. Maksimum opadów przypada w lipcu (128 mm) i sierpniu (110 mm), minimum w lutym (59 mm), w marcu i listopadzie po 65 mm. Lato i zima mają zbliżoną długość – około 12 tygodni. Śnieg pada zwykle od początku listopada do kwietnia. Potencjalnie śnieg może padać 160–170 dni. Przeciętna liczba dni z tym opadem wynosi 45. Okres wegetacyjny ma długość pomiędzy 180 a 200 dni^[59].

Średnia temperatura i opady dla Lwówka Śląskiego

Miesiąc	Sty	Lut	Mar	Kwi	Maj	Cze	Lip	Sie	Wrz	Paź	Lis	Gru	Roczna
Rekordy maksymalnej temperatury [°C]	14.5	16.3	20.4	28.4	30.2	34.2	35.9	35.9	28.5	25.1	17.2	13.3	35,9
Średnie temperatury w dzień [°C]	1,3	2,7	7,4	13,3	18,7	21,3	23,4	23,3	18,3	13,0	6,3	2,6	12,6
Średnie dobowe temperatury [°C]	-1,3	-0,5	3,2	8,0	13,1	15,9	17,8	17,5	13,2	8,6	3,5	0,2	8,3
Średnie temperatury w nocy [°C]	-4,1	-3,6	-0,4	3,0	7,4	10,6	12,4	12,0	8,7	4,8	0,8	-2,4	4,1
Rekordy minimalnej temperatury [°C]	-26.3	-23.9	-14.6	-6.9	-2.9	1.3	5.1	3.9	-0.1	-6.0	-13.5	-22.9	−26,3
Opady [mm]	43	36	44	36	53	66	90	75	52	37	44	48	623
Średnia liczba dni z opadami	12	10	11	8	10	12	12	11	10	8	10	12	126
Źródło: Na podstawie 35-lecia 1979-2013[60]

Klimatogram dla Lwówka Śląskiego
I	II	III	IV	V	VI	VII	VIII	IX	X	XI	XII
34   -1 -6	30   1 -5	33   7 -1	46   13 4	66   18 7	72   21 11	79   23 13	78   22 12	48   18 9	41   13 5	43   6 1	42   1 -4
Temperatury w °C Opad całkowity w mm Źródło: climate-data.org[61]
Na jednostki imperialne I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII     1.3   30 21     1.2   34 23     1.3   45 30     1.8   55 39     2.6   64 45     2.8   70 52     3.1   73 55     3.1   72 54     1.9   64 48     1.6   55 41     1.7   43 34     1.7   34 25 Temperatury w °F Opad całkowity w calach

Parki i skwery[edytuj | edytuj kod]

Parki i skwery
Lp.	Nazwa	Lokalizacja
1.	Park Krajobrazowy Doliny Bobru	przy ul. Jaśkiewicza
2.	Park na Bucholcu	przy ul. Kombatantów
3.	Park Jordanowski (Miejski)	przy ul. Partyzantów
4.	Planty Miejskie	wokół murów obronnych, przy al. Wojska Polskiego
5.	Skwer imienia Aleksandra hrabiego Fredry	przy ul. Zwycięzców[62]
6.	Skwer imienia Marszałka Józefa Piłsudskiego	przy ul. Sienkiewicza
7.	Skwer imienia Napoleona I Bonaparte[63]	Między ślepym końcem ul. PCK i al. Wojska Polskiego
8.	Skwer imienia Żołnierzy Wyklętych	przy ul. Jana Pawła II
9.	Skwer Miast Partnerskich	przy ul. Brodatego
10.	Skały Kawalerskie	przy ul. Jastrzębiej[64]
11.	Skały Panieńskie	przy ul. Polnej
12.	Szwajcaria Lwówecka	przy ul. Jaśkiewicza

Fauna[edytuj | edytuj kod]

W Lwówku Śląskim zarejestrowano obecność ponad wielu gatunków ptaków, z których większość ma tu swoje miejsca gniazdowania. Podobnie jak w innych miastach polski, najliczniejsze są gołębie. Inne spotykane gatunki to m.in.: wróbel, mazurek, czyżyk, gawron, wrona, kawka, sroka, jaskółka, łabędź niemy, kaczka krzyżówka, mewa śmieszka, sikorka, szpak, zięba, sójka, gil, kukułka, dzięciołek, dzięcioł duży, puchacz.

Ponadto na terenie miasta żyją m.in.: szczury, jeże, lisy, dziki, wiewiórki, sarny, bobry, borsuki.

Wybrana Fauna występująca we Lwówku Śląskim
Ptaki			Ssaki
Lp.	Zdjęcie	Nazwa	Lp.	Zdjęcie	Nazwa
1.		Bielik[65][66]	1.		Borsuk
2.		Błotniaki[66]	2.		Bóbr europejski
3.		Bocian biały[67]	3.		Dzik
4.		Bocian czarny[65][66][68]	4.		Gronostaj europejski[66]
5.		Czyżyk zwyczajny	5.		Jeleń[66]
6.		Dudek[66]	6.		Jenot[66]
7.		Dzięcioł duży	7.		Jeżowate
8.		Dzięciołek	8.		Kuna[66]
9.		Gawron	9.		Lis
10.		Gil zwyczajny	10.		Łasica[66]
11.		Gołąb skalny	11.		Mroczek[66]
12.		Jaskółkowate	12.		Mysz domowa
13.		Kaczka krzyżówka	13.		Nocek duży
14.		Kawka zwyczajna	14.		Norka europejska[66]
15.		Kobuz[66]	15.		Piżmak[66]
16.		Krogulce[66]	16.		Popielica[66]
17.		Kukułka zwyczajna	17.		Sarna europejska
18.		Łabędź niemy	18.		Szczur
19.		Mazurek	19.		Tchórz[66]
20.		Mewa śmieszka[69]	20.		Wiewiórka pospolita
21.		Muchołówka białoszyja[66]	21.		Wydra[66]
22.		Muchołówka mała[66]	22.		Zając[66]
23.		Puchacz zwyczajny
24.		Puszczyk zwyczajny[66]
25.		Rybołów[66]
26.		Sikory
27.		Sójka zwyczajna
28.		Sroka zwyczajna
29.		Szpak zwyczajny
30.		Uszatka[66]
31.		Wilga[66]
32.		Włochatka zwyczajna[66]
33.		Wrona siwa
34.		Wróbel zwyczajny
35.		Zięba
36.		Żuraw zwyczajny[66]

Historia[edytuj | edytuj kod]

Osadnictwo na ziemi lwóweckiej^[70] sięga epoki brązu (1800–700 lat p.n.e.).

Plemię Lunaków[edytuj | edytuj kod]

Z nielicznych źródeł niewiele wiadomo o grodzie pod panowaniem plemienia Lunaków. Gród ten znajdować się miał na ostrowie rzecznym, objętym przez rzekę Bóbr swoimi dwoma ramionami, naprzeciwko ujścia do niego złączonych wód potoku Srebrnej, Kwilicy i Wilczycy. Według innych przypuszczeń gród miał się znajdować na szczycie skał piaskowcowych (zwróconych stromym brzegiem w stronę potoku Srebrnej, na prawym jej brzegu), które przywodzą na myśl okolice Szwajcarii Lwóweckiej. Mieszkańcy zajmowali się myślistwem, rybołówstwem, pasterstwem i uprawą roli, a do plemienia Bobrzan zostali zaliczeni o wiele później, gdy ludy znad Bobru połączyły się w jeden organizm. Nieznane są okoliczności i czas porzucenia przez ludność tubylczą rodzimowierstwa słowiańskiego, ani nie wiadomo kto ich ochrzcił^[38].

Plemię Bobrzan[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec pierwszego tysiąclecia naszej ery okolice te zamieszkiwało plemię Bobrzan – jedno z wielu śląskich plemion słowiańskich. Swoją nazwę wzięli od rzeki Bóbr, w której to dolinie zaczęto wydobywać złoto i na gdzieniegdzie zaludnione tereny w szybkim tempie zaczęło przybywać nowych mieszkańców^[71].

Średniowiecze[edytuj | edytuj kod]

Lwówek Śląski należy do grupy najstarszych miast Dolnego Śląska. Miejscowi kronikarze podają jako datę rozpoczęcia budowy zamku książęcego w Lwówku Śląskim rok 1140^[72]. Brak jest jednak na to datowanie wiarygodnych źródeł. Według dokumentu znanego z odpisu z 1407 r., w 1209 książę Henryk l Brodaty nadał Lwówkowi prawo warzenia piwa i prawo mili^[73]. Miasto było własnością książęcą, a później otrzymało miano miasta królewskiego^[25]. Już we wczesnym średniowieczu Lwówek stał się lokalnym centrum gospodarczym i ośrodkiem osadnictwa wiejskiego. Jego rozwój przyspieszyło także dogodne położenie przy znanym szlaku handlowym zwanym Królewską Drogą (Via Regia) lub Drogą Wysoką^[21], łączącym Ruś z Saksonią^[25] oraz eksploatacja złota na obszarze dawnych Płakowic. Czynniki te przyczyniły się do wczesnej lokacji – już w 1217 roku Henryk l Brodaty nadał Lwówkowi Śląskiemu prawa miejskie wzorowane na magdeburskich. Założenie miasta na prawie niemieckim było raczej tylko uporządkowaniem istniejącego układu, toteż plan miasta nie jest regularną szachownicą. Już wcześniej były tu rynek, zamek i kościół. Data nadania praw miejskich pochodzi wprawdzie ze sfałszowanego przywileju lokacyjnego, ale dokument ten opierał się istniejących w mieście zapisach, zawierających decyzje i nadania książęce od czasów Henryka Brodatego aż do Bolesława Rogatki^[74]. Henryk Brodaty miał zwyczaj wydawać uprawnienia i posiadłości bez dokumentów. Później, gdy pisemna dokumentacja okazała się potrzebna, mieszczanie zestawili swoje nadania w popularnej formie przywileju lokacyjnego^[75]. Zasadźcami i pierwszymi znanymi wójtami Lwówka byli Tomasz i Hartlieb. Tomasz towarzyszył później Henrykowi Pobożnemu w walce z Mongołami i poległ pod Legnicą^[76]. Hartlieb prawdopodobnie założył również Skorzynice (niem. Hartliebsdorf)^[77]. Według Benedykta Zientary, autora książki Henryk Brodaty i jego czasy, historyk Gerard Labuda podważył autentyczność dokumentu lokacyjnego Lwówka Śląskiego, jak i Złotoryi^[27]. Układ urbanistyczny z mocno wydłużonym rynkiem (60-80 na 120 m) świadczy o znacznie wcześniejszym od lokacji istnieniu osady targowej i stanowi dowód handlowego znaczenia Lwówka z okresu przed nadaniem mu praw miejskich^[21]. Według badań z końca lat 90. XX wieku, Lwówek na przełomie XIII/XIV w. był większy od Poznania i Legnicy^{[potrzebny przypis]}.

Adaptacja prawa magdeburskiego do potrzeb i warunków lokalnych musiała wyjść władzom Lwówka Śląskiego dość dobrze, skoro prawa lwóweckie stosowano w innych polskich miastach. M.in.  Kęty, rodzinne miasto świętego Jana Kantego, otrzymało w dokumencie nadanym w 1277 roku przez księcia opolskiego Władysława sądownictwo miejskie na wzór „iuris lembergensis”. Istniejąca w mieście dwuwładza dzieląca się na książęcą i mieszczańską musiała być uciążliwa dla mieszkańców, skoro w 1377 r. mieszczanie wykupili wójtostwo reprezentujące księcia. W 1385 r. ogromny pożar miasta w znacznym stopniu strawił Lwówek i w celu zgromadzenia w szybkim czasie pieniędzy na odbudowę szkód, urząd wójta został odsprzedany. Gdy stan kasy miejskiej po pewnym czasie się poprawił, w 1442 wójtostwo odkupiono^{[potrzebny przypis]}.

Znajdujący się na terenie miasta lwówecki zamek książęcy tylko w XII wieku służył książętom piastowskim. W późniejszym czasie rezydował tam jedynie burgrabia, którego uprawnienia wykupiono w 1444 r. Księstwo świdnicko-jaworskie, do którego wówczas należał Lwówek Śląski, w 1392 przeszło pod panowanie króla czeskiego. Zamek książęcy spłonął w pożarze w 1472, i zadecydowano o nieodbudowywaniu go, a teren po zamku miasto otrzymało w 1501 r. od króla w formie darowizny, w zamian za wybudowanie szpitala i kościoła pod wezwaniem św. Macieja, królewskiego patrona^[21], jednak budowle te nie zachowały się do współczesności^[21]. Po zaniechaniu odbudowy zamku książęcego w Lwówku Śląskim głównym ośrodkiem władzy w mieście został lwówecki ratusz^{[potrzebny przypis]}.

Lokacja i związane z nią przywileje spowodowały szybki rozwój miasta. Lwówek nie tylko rozwijał się gospodarczo – wzrosła także jego rola jako ośrodka władzy. 24 lutego 1243 roku książę Bolesław Rogatka zorganizował w mieście pierwszy na Śląsku turniej rycerski, a w latach 1278–1286 Lwówek był siedzibą kolejnego z Piastów świdnicko-jaworskich, Bernarda Zwinnego i stolicą samodzielnego księstwa. Lwówek Śląski, będąc wówczas najbogatszym miastem w tej części Śląska posiadał podwójny pierścień murów obronnych i własną mennicę, w której wybijano monety dla księstwa lwóweckiego i księstwa jaworskiego^[78]. W następnym okresie miasto stało się integralną częścią księstwa świdnicko-jaworskiego i dzieliło jego losy. Stopniowo, w miarę wyczerpywania się złóż złota, podstawą utrzymania mieszkańców stało się rzemiosło, głównie sukiennictwo i tkactwo, handel oraz obróbka kamienia budowlanego (piaskowiec)^[79].

W 1327 r. miasto uzyskało przywilej bicia własnej monety. W 1329 roku liczyło ono około 11 tysięcy mieszkańców i należało do najludniejszych ośrodków miejskich na Śląsku. W miarę rozwoju miasta lwóweccy mieszczanie uzyskiwali różne przywileje. W 1340 r. miasto nabyło prawo organizowania targu solnego i uzyskało monopol handlu solą w okręgu^[25]. W Lwówku istniało kilka cechów, z których najbardziej znaczącym był cech skupiający sukienników.

W 1392 roku, po śmierci księżnej Agnieszki, Lwówek przeszedł pod panowanie czeskie. Sto lat później, w 1498 roku, król czeski Władysław Jagiellończyk nadał Lwówkowi herb, który, z wyjątkiem krótkiej przerwy, jest używany do dnia dzisiejszego.

W 1442 r. miasto wykupiło urząd wójta, przez co lwówecka Rada stała się niezależna. W XVI w. trwał największy rozkwit miasta, tzw. złoty wiek Lwówka. Miasto opasane było podwójnym murem obronnym. Działały liczne cechy: sukienników, piekarzy, rzeźników, krawców, szewców i wiele innych. Miasto było znane w regionie z produkcji piwa^[25].

Na początku XVII wieku miasto liczyło ponad 8 tysięcy mieszkańców. Funkcjonowało w nim 450 warsztatów sukienniczych, które wspaniale prosperowały.

Wojna trzydziestoletnia (1618–1648)[edytuj | edytuj kod]

Kres prosperity przyniosła wojna trzydziestoletnia (1618–1648), w trakcie której Lwówek został spustoszony i dokumentnie zniszczony. Zniszczenia wojenne, straty ludnościowe oraz pożary w latach 1659 i 1704, spowodowały, że prawie przez cały wiek XVIII miasto wegetowało. Niewielkie ożywienie gospodarcze nastąpiło pod koniec XVIII wieku. Lwówek, liczący wówczas nieco ponad 2600 mieszkańców, skorzystał z koniunktury, jaka zapanowała w Prusach. Rozwój gospodarczy został zahamowany w trakcie wojen napoleońskich^{[potrzebny przypis]}.

Z 450 mistrzów sukienniczych działających w Lwówku Śląskim przed 1618, w 1654 roku pozostało ich zaledwie 14.

Wojna trzydziestoletnia^[80][edytuj | edytuj kod]

Przez pierwsze lata wojny trzydziestoletniej różne wojska, pojawiające się w okolicach miasta oczekiwały tymczasowego kwaterunku oraz wyżywienia. Pod koniec lat 20. na ziemię lwówecką przybyli dragoni pruscy pod dowództwem gen. Lichtensteina. Efektem ich pobytu była przymusowa katolicyzacja ewangelickich świątyń oraz wygnanie z miast i wsi protestanckich duchownych. Ponadto starosta księstwa wysyłał do Lwówka Śląskiego jezuitów, zmuszających ludność do uczestnictwa w katolickich mszach. Doprowadziło to do opuszczenia miasta przez część mieszczan, którzy nie chcieli zmienić wyznania. Z tego powodu dragoni pruscy prawie każdego dnia wykonywali patrole w celu schwytania i doprowadzenia do miasta uciekinierów, zmuszając ich do nawrócenia. Później miastem na przemian władali protestanci lub katolicy.

Wiosną 1640 r., gdy miasto znajdowało się w rękach szwedzkich, w celach militarnych wyburzono znaczną część budynków położonych przy (obecnie nieistniejącej) Bramie Złotoryjskiej, a tereny wokół miasta ufortyfikowano. Do jednych z największych walk o miasto doszło dnia 16 lipca, jednak stacjonującym tutaj żołnierzom udało się je przetrwać. W 1642 r. miasto zdobyły wojska cesarskie. Utrzymały je jednak tylko przez kilka miesięcy i dopiero w grudniu 1643 r. skutecznie odbiły je z rąk Szwedów^{[potrzebny przypis]}.

Po zakończeniu wojny trzydziestoletniej (1648), znaczna część Lwówka Śląskiego była zniszczona, a miasto częściowo wyludnione, stając się prowincjonalnym ośrodkiem o znaczeniu lokalnym.

Wydarzenia, które miały miejsce w Lwówku Śląskim podczas wojny trzydziestoletniej wiosną 1631 r. określa się mianem „babskiej wojny”^{[potrzebny przypis]}.

Bitwy nad Bobrem[edytuj | edytuj kod]

W okolicy miasta zostały rozegrane dwie bitwy podczas kampanii śląskiej Wojny VI Koalicji. W roku 1813, w czasie wojen napoleońskich, wojska francuskie stoczyły nad Bobrem pod Lwówkiem Śląskim (Płakowice) dwie bitwy. Po stronie Napoleona walczyły wojska polskie. Pierwsza bitwa nad Bobrem 22 sierpnia zakończyła się zwycięstwem Napoleona nad wojskami pruskimi. Jednak już siedem dni później 29 sierpnia miała miejsce druga bitwa nad Bobrem, która przyniosła Francuzom klęskę. Dywizjon generała Puthoda, który nie brał udziału w bitwie nad Kaczawą wycofywał się w kierunku Jeleniej Góry, aby tam przeprawić się na lewy brzeg Bobru. Wezbrana rzeka pozrywała jednak mosty i Francuzi ruszyli w dół rzeki. W Płakowicach chcieli zbudować przeprawę, ale wzburzone wody im to uniemożliwiły. Naciskani przez korpus Langerona Francuzi podjęli próbę przebycia rzeki wpław. Skończyło się to tragicznie. W nurtach Bobru zginęło 2000 żołnierzy w tym generał i pułkownik. Przez rzekę podobno udało przeprawić się jedynie 40 żołnierzom^[81]. Przez kilka następnych dni ciała topielców były wyrzucane na brzegi rzeki. Pochowano je w zbiorowej mogile na łące pod Brunowem^[82].

Pierwsza bitwa nad Bobrem (21 sierpnia 1813)[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Pierwsza bitwa nad Bobrem.

Pierwsza bitwa nad Bobrem, 21 sierpnia 1813 r. wstępne natarcie wojsk Armii Bobru (marszałek Macdonald) dowodzonych przez gen. Lauristona^[83] zakończyło się taktyczną porażką na skutek silnego ostrzału artylerii Armii Śląskiej dowodzonej przez Gebharda Blüchera zlokalizowanej na wzgórzach w okolicach Płakowic oraz Brunowa. Na skutek tej bitwy ucierpiało też samo miasto ostrzeliwane przez wojska pruskie, by zmusić Francuzów do ataku przez rzekę Bóbr w miejscu bardziej dogodnym dla obrońców, w końcu wojska pruskie wycofały się na skutek ataku flankowego w okolicach Wlenia przez brygadę stacjonującą wcześniej w okolicach Lubania i Lubomierza oraz szybki atak w okolicach Brunowa, a także zgodnie z wytycznymi z Trachenbergu. Te okoliczności spowodowały, że pomimo przegranej potyczki, Francuzi odnieśli zwycięstwo strategiczne poprzez sforsowanie Bobru^[84].

Druga bitwa nad Bobrem (29 sierpnia 1813)[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Druga bitwa nad Bobrem.

Druga bitwa nad Bobrem (29 sierpnia 1813 roku)^[86] miała miejsce na skutek porażki wojsk francuskich w bitwie nad Kaczawą. Brygada dowodzona przez generała Jacques’a Pierre Louis Puthoda wycofująca się w okolice Lwówka Śląskiego, została zaatakowana przez przednią straż Blüchera, poszukując przeprawy przez rozlewisko wezbranego Bobru, otoczona, ostrzelana lekką artylerią w dużej mierze została zmuszona do poddania się do niewoli po ataku na bagnety. Sam Puthoud wraz z grupką żołnierzy i oficerów przeprawił się wpław i uszedł. W bitwie zginęło, utopiło lub poddało się blisko 3000 żołnierzy, z czego blisko 1000 znalazło śmierć w wodach rzeki^[84]. Niektóre źródła podają również informacje, że w tym czasie w mieście broniły się oddziały francuskie, najprawdopodobniej próbujące przyjść z odsieczą oddziałom Pacthouda, bitwa zakończyła się porażką Francuzów, którym co prawda udało się utrzymać miasto, ale nie mieli wpływu na przebieg działań za rzeką^[83].

W pobliżu miało też miejsce mniejsze starcie wojsk generała von Yorcka z wojskami kontyngentu Wirtembergii. Wojska von Yorcka przeprawiły się przez młyńską odnogę Bobru we wsi Żerkowice (w pobliżu zakładu wytwarzania oklein), a po spotkaniu silnego oporu w potyczce, wycofały^[87].

Często jest mylnie podawane, że Napoleon przebywał w Lwówku w tym okresie, co jest skutkiem odezwy do żołnierzy generała Blüchera^[84], oraz przeświadczeniem gen. Langerona, że to cała armia Napoleona atakuje, co spowodowało jego przyspieszone wycofanie z okolic Pielgrzymki po napotkaniu przedniej straży wojsk francuskich, pomimo wyraźnych rozkazów, że ma wieś utrzymać. Niewykluczone też, że wojska francuskie miały rozkaz informować wroga^[87], że to cesarz osobiście dowodzi, aby zdemoralizować przeciwnika lub zmusić do bezładnego wycofania, co nie pozwoliłoby Armii Śląska na wzięciu udziału w działaniach w Saksonii (rozkazy Macdonalda były, aby unikał bitwy chyba że będzie pewny, że jest w stanie ją wygrać – Macdonald dał się więc złapać we własną pułapkę, zaatakował, był bowiem pewien, że Armia Śląska jest w słabej dyspozycji na skutek zachowania Langerona, który wycofywał się dość bezładnie). Sam Blücher około 24 sierpnia zdał sobie sprawę, że Napoleon najprawdopodobniej odmaszerował z jednym z korpusów w kierunku Chojnowa^[87], a na skutek sprzeczek z Langeronem i von Yorckiem zdecydował się wydać bitwę w okolicach Jawora (bitwa nad Kaczawą)^{[potrzebny przypis]}.

W rzeczywistości cesarz był wtedy w okolicach Żytawy, a następnie zebrał swoje oddziały z okolic Lubania i Zgorzelca i ruszył z odsieczą na Drezno^[88][89].

Od połowy XIX wieku[edytuj | edytuj kod]

Dopiero w drugiej połowie XIX nastąpiło pewne ożywienie gospodarcze. Lwówek uzyskał połączenie kolejowe ze Złotoryją (1884) i Gryfowem Śląskim (1885) oraz znacznie później z Jelenią Górą (1909). W mieście i okolicy zaczęła rozwijać się turystyka wspierana przez aktywne koło Towarzystwa Karkonoskiego (Riesengebirgsverein – RGV), a dzięki kapeli dworskiej, koncertującej w pałacu Hohenzollernów, stał się centrum kulturalnym. Także w tym okresie rozwijał się przemysł spożywczy – w mieście powstały między innymi nowoczesny browar Hohbergów oraz wytwórnia wódek. Nastąpił dalszy rozkwit lokalnych kamieniołomów, powstała kopalnia gipsu i anhydrytu^{[potrzebny przypis]}.

Na początku lat 20. XX wieku w mieście wprowadzono pieniądz zastępczy – Notgeld emitowany przez urząd miejski w ratuszu^[90]. Oprócz monet (Notgeld Pfennig)^[91] emitowano też bony jednostronne. Początkowo o nominałach 50, 100 i 500 tys. marek, notgeldy wydano na papierze bez znaku wodnego. Podczas drugiej emisji wprowadzono do obiegu bony wydane na czekach Stadtgemeinde o nominałach 1 i 3 mln marek. Ostatnia emisja bonów jednostronnych, wydanych na papierze ze znakiem wodnym Fabrik i jednym lub dwoma podpisami, wprowadzała nominały 1, 2 i 5 mln marek^[92].

• 
  Kamienny most
• 
  Góra Jaglarz w Płakowicach
• 
  Pogórze Izerskie w okolicach Lwówka Śląskiego
• 
  Lwówek Śląski, pocztówka, XX w.
• 
  50 tys. marek
• 
  100 tys. marek
• 
  500 tys. marek
• 
  1 mln marek
• 
  2 mln marek
• 
  5 mln marek
• 
  Panorama Lwówka Śląskiego XVI w.
• 
  Lwówek Śląski XVII w.
• 
  Lwówek Śląski 1739
• 
  Lwówek Śląski z lotu ptaka XVIII w.
• 
  Współczesna panorama miasta z 2005 r.
• 
  Mury obronne i strażnica

W okresie międzywojennym nadzieje na bardziej aktywny rozwój nie spełniły się. Wprawdzie liczba ludności wzrosła do ponad 6 tysięcy, ale zmalała liczba zakładów przemysłowych i rzemieślniczych. Procesu degradacji gospodarczej miasta nie zdołał nawet zatrzymać specjalny program pomocy prowincjom wschodnim Rzeszy Niemieckiej wdrożony w 1937 roku. W czasie II wojny światowej pogłębił się zastój gospodarczy miasta, które w 1945 r. zostało zniszczone w 40%^{[potrzebny przypis]}.

Lwówek Śląski, został zdobyty przez wojska radzieckie 16 lutego 1945 roku, został na mocy ustaleń konferencji poczdamskiej przekazany Polsce. Dotychczasową ludność miasta wysiedlono do Niemiec. Już w maju 1945 miasto stało się ośrodkiem polskiej administracji powiatowej, funkcję tę pełniło do czerwca 1975 roku i ponownie od roku 1999. Ponadto od 1973 roku jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej, obejmującej aktualnie miasto Lwówek Śląski i 28 wsi. W czasach Polski Ludowej w mieście działała płatkarnia, zakłady przemysłu terenowego i duże zakłady piwowarskie^[93].

W 2017 roku gmina i miasto Lwówek Śląski przystąpiła do porozumienia sygnatariuszy Sudety 2030 skupiającego 107 podmiotów jednostek samorządu terytorialnego ze zintegrowanych inwestycji terytorialnych Aglomeracji Wałbrzyskiej i ZIT Aglomeracji Jeleniogórskiej oraz pozostałych pomimo tego, że gmina nie należy do żadnej z wymienionych aglomeracji^[94].

Demografia[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Ludność Lwówka Śląskiego.

Demografia
Lp.	Epoka	Data	Liczba ludności[95]	Komentarz
1.	Średniowiecze	1329	ok. 11 000	Gwałtowny napływ ludności dzięki dużym złożom złota pod miastem
2.		XV wiek	ok. 4000	Częściowe wyczerpanie się złóż złota.
3.	Nowożytność	XVI wiek	ok. 6500	Złoty wiek dla rozwoju miasta. Ze względu na udział w przebudowie miasta architektów ze Zgorzelca, wiele renesansowych budowli w obu miastach miało podobne cechy.
4.		1543	4100
5.		XVII wiek	ponad 8000[96]	Jedno z największych miast regionu, ludnościowo przewyższa m.in. Zgorzelec.
6.		1617	ok. 6000
7.		1640	ok. 960[97]	Wojna trzydziestoletnia – I oblężenie i zdobycie miasta przez wojska szwedzkie pod dowództwem Karola XII Wittelsbacha
8.		1643	ok. 150[98]	Wojna trzydziestoletnia – II oblężenie i zdobycie miasta przez oddziały cesarskie
9.		1740	1495	Odbudowa miasta i powolny napływ ludności po wojnie trzydziestoletniej.
10.		1756	2116
11.		1771	2198
12.		1775	2462
13.		1776	2475
14.		1777	2486
15.		1778	2433
16.		1780	2500
17.		1781	2537
18.		1784	2597
19.		1785	2660
20.		1786	2724
21.		1787	2619
22.		1797	3928
23.		1816	3684	W 1815 r. sprowadzono do miasta mechaniczną przędzarkę. W późniejszych latach Lwówek otrzymał status miasta powiatowego, ale nie rozwijał się w nim większy przemysł. Działał browar, niewielka fabryka chemiczna, tartak i dwie drukarnie[98].
24.		1825	3552
25.		1840	3770
26.		1861	4628	Niewielkie ożywienie gospodarcze. W 1885 r. połączono Lwówek Śląski linią kolejową z Gryfowem Ślaskim, a na początku XX w. z Jelenią Górą.
27.		1871	4798
28.		1885	4720
29.		1897/1900	5293[99]
30.		1905	5682
31.		1910	6339[99]
32.	Czasy najnowsze	1920	6319	Okres dwudziestolecia międzywojennego.
33.		1921/1925	6047[99]
34.		1931/1933	6068[99]
35.		1939	6328[99]
36.		1941	6063	II wojna światowa. Część ludności wcielono do armii.
37.		1945	6238
38.		1946	3364[99]	Wysiedlenie rdzennej ludności niemieckiej z terenów Ziem Odzyskanych. Napływ ludności głównie z dawnych Kresów Wschodnich RP.
39.		1950	3411	Systematyczny wzrost ludności miasta w czasach PRL i na pocz. III RP.
40.		1960	5517
41.		1970	6714
42.		1978	7776
43.		1988	9266[100]
44.		1995	9435
45.		1996	9406	Powolne wyludnianie się miasta.
46.		1997	9317
47.		1998	9269
48.		1999	8923
49.	Współczesność	2000	9983	Przyłączenie Płakowic.
50.		2001	9875	Częściowy upadek przemysłu w Lwówku Śląskim, m.in. Słodownia Browaru Lwówek przy ul. Jaśkiewicza, fabryka mebli „Sikora” przy ul. Budowlanych, zburzenie budynków dawnej rzeźni (ul. Oświęcimska) i ubojni (ul. Kościuszki). W handlu początek powstawania wielu nowych supermarketów w mieście.
51.		2002	9823
52.		2003	9723
53.		2004	9807
54.		2005	9717
55.		2006	9631
56.		2007	9536
57.		2008	9434
58.		2009	9350
59.		2010	9480	Powolny proces wyludniania się miasta za granice Polski w celach zarobkowych i zjawisko suburbanizacji, czyli przeprowadzania się mieszkańców do domów jednorodzinnych w podlwóweckich wsiach.
60.		2011	9435
61.		2012	9338
62.		2013	9271
63.		2014	9115
64.		2015	9102
65.		2016	9051
66.		2017	8895
67.		2018	8859[101]
68.		2019	8822[20]	Przyspieszony proces depopulacji starszej części mieszkańców miasta w związku z koronawirusem COVID-19.
69.		2020	8753[20]
70.		2021	8661[20](I półrocze)

Wykres liczby ludności miasta Lwówek Śląski na przestrzeni kilku ostatnich stuleci^[102]Błąd Lua: mw.text.jsonDecode: Błąd składni. Piramida wieku mieszkańców Lwówka Śląskiego w 2014 roku^[103].

Lwówek Śląski jest 40. miastem w województwie dolnośląskim, pod względem liczby mieszkańców (na całkowitą liczbę 91 miast). Szczegółowe dane z 30 czerwca 2014 r.^[104]

Lwówek Śląski jest 54. miastem w województwie dolnośląskim, pod względem gęstości zaludnienia (na całkowitą liczbę 91 miast). Szczegółowe dane z 30 czerwca 2014 r.

Administracja[edytuj | edytuj kod]

Symbole Lwówka Śląskiego[edytuj | edytuj kod]

Herbem Lwówka Śląskiego jest wizerunek lwa i orła. Symbolem miasta jest lew. Aktualnie stosowany wzór herbu został przyjęty przez Radę Miejską w Lwówku Śląskim w 1996 r.

 Osobny artykuł: Herb Lwówka Śląskiego.

Barwami Lwówka Śląskiego są kolory: żółty, biały wywodzące się z herbu Lwówka Śląskiego i błękitny^[a].

 Osobny artykuł: Flaga Lwówka Śląskiego.

Codziennie o godz. 12:00 z Wieży Zegarowej (Ratuszowej) Ratusza Miejskiego w Lwówku Śląskim odgrywany jest hejnał lwówecki.

 Osobny artykuł: Hejnał lwówecki.

Wybory[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Rada Miejska w Lwówku Śląskim.

Wybory do rady gminy
Wybory do rady gminy 1998
	Ilość mandatów zdobytych w wyborach samorządowych do rady gminy w 1998 roku przez partie polityczne w Lwówku Śląskim[105]:
	W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji
Wybory do rady gminy 2002
	Ilość mandatów zdobytych w wyborach samorządowych do rady gminy w 2002 roku przez partie polityczne w Lwówku Śląskim[106]:
	W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji
Frekwencja:48,34%
Wybory do rady gminy 2006
Procent głosów zdobytych w wyborach samorządowych do rady gminy w 2006 roku przez partie polityczne w Lwówku Śląskim[107]:	Ilość mandatów zdobytych w wyborach samorządowych do rady gminy w 2006 roku przez partie polityczne w Lwówku Śląskim:
W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji	W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji
Frekwencja:44,00%
Wybory do rady gminy 2010
Procent głosów zdobytych w wyborach samorządowych do rady gminy w 2010 roku przez partie polityczne w Lwówku Śląskim[108]:	Ilość mandatów zdobytych w wyborach samorządowych do rady gminy w 2010 roku przez partie polityczne w Lwówku Śląskim[108]:
W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji	W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji
Frekwencja:42,81%
Wybory do rady gminy 2014
Procent głosów zdobytych w wyborach samorządowych do rady gminy w 2014 roku przez partie polityczne w Lwówku Śląskim:	Ilość mandatów zdobytych w wyborach samorządowych do rady gminy w 2014 roku przez partie polityczne w Lwówku Śląskim[109]:
W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji	W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji
Frekwencja:44,26%
Wybory do rady gminy 2018
Procent głosów zdobytych w wyborach samorządowych do rady gminy w 2018 roku przez partie polityczne w Lwówku Śląskim[110]:	Ilość mandatów zdobytych w wyborach samorządowych do rady gminy w 2018 roku przez partie polityczne w Lwówku Śląskim[111]:
W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji	W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji
Frekwencja:50,86%

Wybory burmistrza
Wybory burmistrza 2002
Wybory burmistrza 2002 – I Tura	Wybory burmistrza 2002 – II Tura
W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji	W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji
Wybory burmistrza 2006
Wybory burmistrza 2006 – I Tura	Wybory burmistrza 2006 – II Tura
W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji	W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji
Wybory burmistrza 2010
W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji
Wybory burmistrza 2014
Wybory burmistrza 2014 – I Tura	Wybory burmistrza 2014 – II Tura
W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji	W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji
Wybory burmistrza 2018
Wybory burmistrza 2018 – I Tura[112]	Wybory burmistrza 2018 – II Tura[112]
W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji	W tym miejscu powinien znaleźć się wykres. Z przyczyn technicznych nie może zostać wyświetlony. Więcej informacji

Samorząd[edytuj | edytuj kod]

Mieszkańcy miasta wybierają do Rady Miejskiej w Lwówku Śląskim 15 radnych^[113]. Organem wykonawczym samorządu jest burmistrz miasta.

Burmistrzowie[edytuj | edytuj kod]

Burmistrzowie Lwówka Śląskiego[114]
Wczesne Święte Cesarstwo Rzymskie
Lp.	Lata		Burmistrz
1.	1163 - 1166		Sebastian Brogelius
2.	XII wiek, około 1217		Tomasz Hartlieb (zasadźcy i jeden z pierwszych znanych wójtów Lwówka)[115]
3.	1223 - 1224		Georg Hosumann
4.	1253 - 1254		Janko Silszo
5.	1255		Matthias Ruprecht (Rupprecht)
6.	1256 - 1257		Janko Silszo
7.	1258		Matthias Ruprecht
8.	1320		Nitsche Kuder
9.	1335		Nicklos Seidler
10.	1341		Leo de Len
11.	1342		Nycolaus Schildow (magister civium)
12.	1344		Michael Lewte
13.	1358		Hannus Kelbechin
14.	1364-1366		Hentschel Helwig (właściciel folwarku w Brunowie)[116]
1366 - Lwówek otrzymuje przywilej wolnego wyboru burmistrza
Lp.	Lata		Burmistrz
15.	1367 - 1368		Niklas Ruprecht (Rupprecht)
16.	30.03.1369		Niklas Schoppiecz
17.	1369		Hentschel Helwig
18.	1375		Jakob Gos(s)win Ny. Eyffred Nitsche Goswin
19.	1376		Peter Stirbe
20.	1377		Peter Sporn
21.	1378 - 1379		Nicze (Nitsche) Smotil
22.	1381		Johannes Sartonicht
23.	1382		Jakob Grosswein
24.	1385		Nitsche Herdan
25.	1386		Nitsche Smotel
26.	1387		Nickloz Funken
27.	1399		Hannus Bonman (Borman)
Święte Cesarstwo Rzymskie
Lp.	Lata		Burmistrz
28.	1406		Laurentius Rimer
29.	1411		Nicklos Beyer
30.	1417		Hannus Schacz (Schapcz)
31.	1417		Bartel Klemm
32.	1417 - 1419		Bartel Klemm
33.	1422 - 1423		Alexius Schadewaldt
34.	1432 - 1433		Andreas (Andres) Egler (aptekarz)
35.	1437		Bartusch Schapcz
36.	1437 - 1438		Niklas Klemm
37.	1439		Simon Beyer
38.	1440 - 1441		Andreas Egler
39.	1442 - 1443		Niklas Gro
40.	1444 - 1445		Nicklas Klemm (Clemme)
41.	1450		Andreas Egler
42.	1470 - 1471		Hans Schleusser
43.	1476		Bartel (Bartholomeo) Sauer
44.	1477		Nicol Ehrhardt
45.	1480		Martin Büttner
46.	1481		Michel Goldmann
47.	1482		Nicol Utman (Nikol Utmann)
48.	1483 - 1484		Johann Schwob
49.	1485		Michel Goldmann
50.	1487 - 1488		Pankratius Scheps
51.	1497		Nickol Utmann
52.	1499		Franz Grundmann
53.	1500		Martin Büttner
54.	1501		Martin Hans Ruprecht (Ruppricht)
55.	1502		Nickol Utmann (Uthmann)
56.	1503		Martin Büttner
57.	1504		Adam Tschörtner (Tschertner)
58.	1505		Nikolaus Beyer
59.	1506		Nickol Utmann
60.	1507		Martin Büttner
61.	1508		Andreas Hertrampft (vel Hartranpf, Harttrampft)
62.	1509		Christoph Anders
63.	1510		Martin Scholz
64.	1511		Simon Hoffmann
65.	1512		Martin Büttner
66.	1513		Franz Beyer
67.	1514		Andreas Hertrampft (Harttrampft)
68.	1515		Franz Beyer
69.	1516		Christoph Anders
70.	1517		Andreas Hertrampft (Harttrampft)
71.	1518		Vitus Tietz
72.	1519		Franz Beyer
73.	1520		Andreas Hertrampft (Harttrampft)
74.	1521		Simon Hoffmann
75.	1522		Franz Beyer
76.	1523		Andreas Hertrampft (Harttrampft)
77.	1524		Christoph Johannes Fritschner
78.	1525		Jakob Weygler
79.	1526		Christoph Fritschner
80.	1527		Andreas Hertrampft (Harttrampft)
81.	1528		Christoph Fritschner
82.	1529		Franz Beyer
83.	1530		Christoph Fritschner
84.	1531		Nikol Edler
85.	1532		Christoph Fritschner
86.	1533		Michel Klette (Klett)
87.	1534		Franz Mohaupt
88.	1535		Franz Beyer
89.	1536		Franz Mohaupt
90.	1537		Kacper Pausewang (Casper Pausewange)
91.	1538		Georg Kütting
92.	1539		Franz Beyer
93.	1540		Michel Klette
94.	1541		Nikol Edler (Edeler)
95.	1542		Kacper Becker
96.	1543		Kacper Pausewang
97.	1544		Franz Helbig
98.	1545		Georg Eyssig
99.	1546		Franz Mohaupt
100.	1547		Georg Essig
101.	1548		Kacper Becker
102.	1549		Peter Hübner
103.	1550		Georg Fröder
104.	1551		Peter Hübner
105.	1552		Thomas Geissler
106.	1553		Peter Hübner
107.	1554		Thomas Geisseler
108.	1555		Peter Hübner
109.	1556		Georg Fröder
110.	1557		Kaspar Orthmann
111.	1558		Georg Fröder
112.	1559		Peter Hübner
113.	1560		Valentius (Valentin) Zeidler
114.	1561		Kaspar Orthmann
115.	1562		Valentius Zeidler
116.	1563		Martin Ender
117.	1564		Valentius Zeidler
118.	1565		Martin Ender
119.	1566		Valentin Zeidler
120.	1567		Martin Ender
121.	1568		Valentin Zeidler
122.	1569		Martin Ender
123.	1570		Johannes Hans Pommer(n)
124.	1571		Michel Scholz
125.	1572		Valentin Zeidler
126.	1573		Michel Scholz
127.	1574		Johann Pommer(n)
128.	1575		Martin Ender
129.	1576		Valentin Zeidler
130.	1577		Michel Scholz
131.	1579		Hans Brendel
132.	1580		Jeremias Steiger
133.	1581		Hans Brendel
134.	1582		Johannes Hans Pommer(n)
135.	1583		Hans Brendel
136.	1584		Nicklas Klette
137.	1585		Hans Brendel
138.	1586		Niklas Klette
139.	1587		Hans Brendel
140.	1588		Valentin Zeidler - junior
141.	1589		Hans Brendel
142.	1590		Valentin Zeidler - junior
143.	1591		Matthäus Renner
144.	1592		Johann Hans Pommer(n)
145.	1593		mgr Christoph Reussner
146.	1594		Valentin Zeidler - junior
147.	1595		mgr Christoph Reussner
148.	1596		Nicklas Klette
149.	1597		Niklas Winckler
150.	1598		Niklas Klette
151.	1599		Franz Moller (Möller)
152.	1601		mgr Christoph Reussner
153.	1602		Georg Becker
154.	1603		Georg Schulze
155.	1604		Chryzostom (Chrisostemus) Schubart
156.	1605		Georg Schulze
157.	1606		Chryzostom Schubart
158.	1607		Georg Schulze
159.	1608		Chrisostemus Schubart
160.	1609		Georg Schulze
161.	1610		Chryzostom Schubart
162.	1611		Georg Schulze
163.	1612		Chrisostom Schubart
164.	1613		Georg Schulze
165.	1614		Chrisostemus Schubart
166.	1615		Georg Schulze
167.	1616		Chrisostom Schubart
168.	1617		Kaspar Reinchhardt
169.	1618		Kacpar Gleisberg
170.	1619		Georg Schulze
171.	1620		Chryzostom Schubart
172.	1621		Georg Schulze
173.	1622		dr Bernhard Lange
174.	1623		Martin Schöps
175.	1624		Chryzostom Schubart
176.	1625		Franz Möller
177.	1626		Chryzostom Schubart
178.	1627		Franz Möller
179.	1628		Chryzostom Schubart
180.	1629		Bartholomäus Hoppe Franz Müller brat Julius Elias Seiler George Seifert Melchior Hübner Daniel Seiler Melchior Scholz
181.	1630		Friedrich Folmhauss
182.	1631		Daniel Seiler
183.	1632		Bartholomäeus Hoppe
184.	1633		Christoph Hoppe
185.	1634		Melchior Kreckler
186.	1635		Jeremias Schöps
187.	1636		Bartholomäus Hoppe
188.	1637-1638		Daniel Seiler
189.	1639		Friedrich Folmhauss
190.	1640		Bartholomäus Hoppe
191.	1641		Christoph Hoppe
192.	1642		Daniel Seiler Christoph Hoppe Daniel Seiler Melchior Klein
193.	1643		Thobias Scholze
194.	1644-1646		Daniel Seiler
195.	1647–1654		Caspar Zeidler[117] (Kasper Seidler)
196.	1655-1657		Friedrich König
197.	1658-1659		Friedrich Fuchs
198.	1660-1663		Friedrich König
199.	1664-1666		Friedrich Fuchs
200.	1667-1674		Friedrich König
201.	1674-1687		Bernhard Joseph Augustin Hoffmann
202.	1688-1691		Matthäus Wache
203.	1692-1695		Chrisostom Gulitz
204.	1696-1697		Johann Heinrich Volkmann
205.	1698		Chrisostom Gulitz
206.	1699-1702		Johann Heinrich Volkmann
207.	1703-1705		Ferdinand Friedrich Herbst
208.	1706		Ignatius Kühn
209.	1707-1741		Ferdinand Friedrich Herbst
210.	1742		Joachim Heinrich Löwe (Lewe)
211.	1743-1744		Ferdinand Friedrich Herbst
212.	1745-1753		Heinrich Richard von Hagen
213.	1754–1779		Johann Georg Gädicke
214.	1779–1796		Martin Wilhelm Bones
215.	1796–1808		Carl Gottlieb Fischer
Związek Niemiecki
Lp.	Lata		Burmistrz
216.	1808		Johann Gottlieb Rasper
217.	1829–1848		Ehrmann
Związek Północnoniemiecki
Lp.	Lata		Burmistrz
218.	1848–1861		Fliegel
219.	1861–1874		Otto Rüppel
220.	1874		Marzahn
Republika Weimarska
Lp.	Lata		Burmistrz
221.	1900–1924		Artur Klau
222.	1924–1938		dr Werner Lohmann
Trzecia Rzesza
Lp.	Lata		Burmistrz
223.	1938		Schäfer
224.	19.02.1945		Adolf Möller
Polska Rzeczpospolita Ludowa
Lp.	Data rozpoczęcia/Lata piastowania urzędu		Naczelnik
225.	25.06.1945		Jan Frankowski
226.	08.1945		Stanisław Dudzik
227.	21.12.1946		Mikołaj Chruszczyński
228.	12.1947		Aleksander Zaremba
229.	25.10.1948		Józef Myśliński
230.	1.08.1949		Zofia Piotrowska
231.	03.03.1950		Piotr Pysz
232.	03.03.1951		Feliks Rosiak
233.	09.1954		Jarosław Jaworski
234.	12.11.1955		Antoni Rzeczycki
235.	14.01.1957		Antoni Rejowski
236.	29.09.1957		Jarosław Jaworski
237.	04.11.1958		Piotr Pysz
238.	01.02.1960		Julian Szafrański
239.	27.04.1961		Wacław Rzeczycki
240.	04.10.1966		Władysław Baworowski
241.	14.08.1970–20.12.1973		Michał Pawłowicz
242.	01.01.1973		Bronisław Paprotny
243.	20.12.1973		Michał Pawłowicz
244.	01.06.1975		Bogusław Nowakowski
245.	01.06.1977		Ryszard Ćwioro
246.	01.04.1981		Sylwester Michalak
247.	1985–25.04.1990		Zdzisław Rzewuski[118]
Rzeczpospolita Polska
Lp.	Lata	Kadencji	Burmistrz	Przynależność partyjna lub partia popierająca
248.	19.06.1990–23.04.1991	-	Bożena Buszewicz
249.	23.04.1991–14.05.1991	-	p.o. Wojciech Pruss (radny)
250.	14.05.1991–2002	3	Hilary Modelski	Przymierze Samorządowe
251.	10.11.2002–2014	3	Ludwik Kaziów	Wspólnota Samorządowa Lwówek Śląski
252.	od 8.12.2014	2	Mariola Szczęsna	Polskie Stronnictwo Ludowe

Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]

Lwówek Śląski oficjalnie dzieli się administracyjnie na 2 dzielnice, stanowiące jednostki pomocnicze miasta (Lwówek Śląski i Płakowice). Niegdyś miasto nie składało się z żadnych dzielnic.

Oficjalne dzielnice miasta:

Dzielnice Lwówka Śląskiego
Lp.	Nazwa dzielnicy	TERYT:SIMC[119]
1.	Lwówek Śląski (właściwy)	0936227
2.	Płakowice	0190880

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Lwówka Śląskiego wyróżniamy podział miasta na 4 obręby. Jest to przymiarka władz miejskich do podzielenia miasta na dzielnice wraz z rozwojem Lwówka Śląskiego w przyszłości. Niektóre z obrębów już dziś pełnią funkcję dzielnicy/osiedla. Obręby w Lwówku Śląskim:

Obręby miasta Lwówek Śląski
Lp.	Obręb	Część miasta	Nazwa	Plany zagospodarowania
1.	Obręb I	północno-zachodnia[120]		Zał. graf. nr 4. MPZP dla obrębu nr 1 m. Lwówek Śląski Zał. graf. nr 3. MPZP dla obrębu nr 1 m. Lwówek Śląski
2.	Obręb I	centralna	Stare Miasto[121]	Zał. graf. nr 2. MPZP dla obrębu nr 1 m. Lwówek Śląski
3.	Obręb II	południowo-zachodnia[122]	Osiedle Chopina[123] (Osiedle Szopena[124])	Zał. graf. nr 1. MPZP dla obrębu nr 2 m. Lwówek Śląski
4.	Obręb III	południowo-wschodnia	Bucholec[125]	Zał. graf. nr 1. MPZP dla obrębu nr 3 m. Lwówek Śląski
5.	Obręb IV	północno-wschodnia	Płakowice[126]	Zał. graf. nr 1. MPZP dla obrębu nr 4 m. Lwówek Śląski

Obręby posiadające nieoficjalne nazwy to:

• centralna część obrębu I – Stare Miasto,
• obręb skrzyżowania dróg wojewódzkich nr 297 i 364 – Centrum
• i obręb III – Bucholec.

Nie są to nazwy urzędowe, a jedynie używane przez mieszkańców w mowie potocznej.

Zabytki, architektura i urbanistyka[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Zabytki w Lwówku Śląskim.

W Lwówku Śląskim mimo zniszczeń wojennych i powojennych dewastacji (75% budynków^[127]) zachowała się część budowli w stanie pierwotnym, bądź odrestaurowano je po wojnie.

Do wyróżniających się należą:

• Gotycko-renesansowy ratusz w Lwówku Śląskim,
• XIII-wieczny, późnogotycki Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (przy nim kaplica św. Krzyża z 1496 roku),
• Budynek Caritasu – Dawna Komandoria Joannitów w Lwówku Śląskim – będący dawną siedzibą zakonu Joannitów,
• Klasztor i Kościół św. Franciszka z Asyżu,
• Neogotycka Kaplica Cmentarna i Cmentarz Komunalny,
• Zespół Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych z początku XX wieku,
• Baszta Bramy Lubańskiej i Baszta Bramy Bolesławieckiej^[128],
• Zespół budynków Dworca Kolejowego z 1885 r.,
• Gmach Urzędu Miasta i Gminy,
• Średniowieczne Mury Obronne,
• Urząd Pocztowy przy ul. Daszyńskiego,
• Wieże ciśnień przy ul. Towarowej,
• Osiedle domków jednorodzinnych przy ulicy Jana Pawła II.

Oprócz tego w mieście zachowało się wiele zabytkowych kamienic reprezentujących style historyczne pochodzących z XIX i początków XX wieku, które władze samorządowe starają się w ramach specjalnych programów rewitalizacyjnych sukcesywnie poddawać renowacjom.

Jako jedno z nielicznych miast w Europie Lwówek Śląski ma niemalże w pełni zachowane dwa pierścienie średniowiecznych murów obronnych, przez co często nazywany jest polskim Carcassonne.

Lwówecki ratusz z XIII wieku jest jednym z najstarszych ratuszy w Polsce. Wielokrotnie przebudowywany, jest to obecnie zabytek 1. klasy^[129].

Atrakcje turystyczne Lwówka Śląskiego[edytuj | edytuj kod]

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Lwówku Śląskim[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Lwówku Śląskim.

Kościół zbudowany ok. 1300 roku przez joannitów, w miejscu stojącego tu już w XII wieku kościoła drewnianego. Murowany z kamienia ciosowego, z masywną fasadą zwieńczoną dwoma wieżami rozdzielonymi portalem z czerwonego piaskowca z ok. 1300 roku. We wnętrzu kościoła wiele cennych elementów wyposażenia min.; w przedsionku lewego wejścia do kościoła, najstarszy na Śląsku drewniany krzyż z 1410 roku, obraz „Koronacja Matki Boskiej” z 1771 roku; kamienna renesansowa chrzcielnica z 1560 roku; 40-głosowe organy z XVIII wieku; drewniana ambona; trzy kamienne ołtarze; ołtarz Matki Boskiej Ostrobramskiejoraz konfesjonały.

Kościół Ewangelicki[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Kościół ewangelicki w Lwówku Śląskim.

Kościół Ewangelicki z poł. XVIII w., XIX w., obecnie istnieje tylko wieża. Wieża z 1846 r. jest jedyną pozostałością po nieistniejącym już kościele.

Kaplica Świętego Krzyża[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Kaplica Świętego Krzyża w Lwówku Śląskim.

Późnogotycka kaplica Świętego Krzyża zbudowana w 1496 roku na czas przebudowy kościoła parafialnego pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Postawiono ją na miejscu ówczesnej kaplicy cmentarnej pw. św. Szczepana i Wawrzyńca. Do czasu wybudowania kościoła w kaplicy odbywały się msze. W 1682 roku została odbudowana po wcześniejszym zniszczeniu i zwrócona fundatorowi, którego w niej później pochowano. Po spaleniu podczas wielkiego pożaru miasta w 1752 roku kaplica została ponownie odbudowana w 1755 roku. Trzyosiowe wnętrze budowli pokrywa sklepienie sieciowe z 1496 roku (data na zworniku), wsparte na wspornikach wyciętych w części na kształt ludzkich głów. Całość jest nakryta czterospadowym dachem zwieńczonym barokową sygnaturką z małym dzwonem. Z czasu budowy kaplicy pochodzi też znajdujący się na północnej ścianie niewielki gotycki portal ostrołukowy. Okna kaplicy rozszerzają się na zewnątrz. Część z nich ma zachowane maswerki. Na wyposażenie wewnętrzne składają się klasycystyczny, drewniany ołtarz z trzeciego kwartału XVIII wieku z obrazem Ukrzyżowania, dwa rokokowe epitafia z XVIII wieku i płyta nagrobna z ok. 1500 roku^[130].

Kościół św. Franciszka z Asyżu[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Parafia św. Franciszka z Asyżu w Lwówku Śląskim.

Kościół budowany w latach 1264–1320, pierwotnie jednonawowy. W XV wieku dobudowano nawę południową, a następnie północną. W 1810 roku po kasacie zakonu, zespół klasztorny przeszedł we władanie państwa pruskiego. Od XIX wieku często zmieniali się włodarze zespołu klasztornego. W latach 1873–1875 budynek klasztorny przebudowano i nadano mu obecny wygląd. W latach 1905–1945 w murach kościelnych mieściło się Muzeum Historyczne Powiatu Lwóweckiego. Po wojnie w budynku siedzibę miała straż pożarna, a potem urządzono magazyn materiałów budowlanych i składnicę maszyn rolniczych^{[potrzebny przypis]}.

Zespół klasztorny franciszkanów w Lwówku Śląskim[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Zespół klasztorny franciszkanów w Lwówku Śląskim.

Zespół Klasztorny z XIII-XIV w.

Dawna Komandoria Joannitów[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Dawna Komandoria Joannitów w Lwówku Śląskim.

Barokowa komandoria joannitów zbudowana została w 1728 r. przez miejscowego komtura zakonu hr. Jana Józefa von Götzen na miejscu poprzedniej renesansowej komandorii. Świadczy o tym piękny barokowy portal z kartuszem herbowym z 1728 r. Budynek komandorii został przebudowany w 1752 r. oraz w 1782 r., kiedy otrzymał obecny wygląd. Potwierdza to znajdujący się nad oknem I piętra kartusz herbowy hrabiego Józefa Wenegerskiego, składający się z herbu, krzyża i orderu joannitów. Od momentu powstania, aż do kasaty tego zakonu rycerskiego w r. 1810, budowla znajdowała się w posiadaniu joannitów. Po sprzedaży majątku joannitów przez komisarza pruskiego, właścicielem byłej komandorii stał się żydowski kupiec – Dawid Meier Löwenberg. W budynku przebywały znakomite osobistości, m.in. 23 maja 1813 r. kwaterował car Rosji Aleksander I. Przebywali w nim również generałowie i oficerowie sztabowi wojsk napoleońskich. Od 1860 r. w obiekcie mieścił się szpital w którym pracowały siostry Boromeuszki z Trzebnicy. Następnie od początku XX wieku do 1945 r. mieściło się w nim przedszkole katolickie. Po wojnie budynek wykorzystywała parafia, m.in. odbywały się w nim lekcje religii. Obecnie w dawnej komandorii znajduje się Ośrodek Kolonijno-Szkoleniowy „Caritas”.

Cmentarz komunalny[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Cmentarz Komunalny w Lwówku Śląskim.

Cmentarz komunalny znajduje się przy ul. Wojska Polskiego, po południowej stronie miasta, poniżej Szpitalnej Góry (256 m n.p.m.). Założono go w XV wieku, kiedy zabrakło miejsc do pochówku na cmentarzach przykościelnych. W I połowie XVI w. wzniesiono na nim kościół cmentarny św. Mikołaja, który wielokrotnie niszczony podczas wojen i odbudowywany, ostatecznie został zniszczony przez żołnierzy szwedzkich w czasie wojny trzydziestoletniej. Dopiero w XIX w. pobudowano neogotycką kaplicę cmentarną, do dzisiaj użytkowaną. Główne wejście na cmentarz prowadzi od ul. Wojska Polskiego przez kamienny mostek nad rzeką Płóczką, lewym dopływem Bobru. Na bramie cmentarza i ścianach kaplicy cmentarnej znajdują się epitafia z XVII i XVIII w.; część z nich przeniesiono z kościoła franciszkańskiego. Dużo starych grobowców zachowało się na starym południowym i zachodnim murze cmentarza. Są tu epitafia z XVII i XVIII w., ale także groby poległych w czasie I wojny światowej oraz zmarłych w latach 30. XX w. Najbardziej okazałym grobowcem jest mogiła rodu Hohberg, która znajduje się w centralnej części cmentarza. Wykonana jest w formie okrągłej otwartej kaplicy wspartej na doryckich kolumnach z napisem przed wejściem „Familie Hohberg”. Pochowani są w niej byli właściciele lwóweckiego browaru, m.in. Julius Hohberg (1839-1907), który nabył browar miejski w 1861 r., a w latach 1882–1892 zbudował nowy duży zakład, Edward Hohberg (1872-1935), Paweł Hohberg (1873-1940). Po wielu mogiłach zaginął ślad. Nie zachowały się groby wybitnych postaci pochodzących z Lwówka, np. Moritza Hanemanna (1808-1875) – pierwszego muzyka kapeli królewskiej oraz Hansa Pfuhla (1846-1914) – wybitnego artysty rzeźbiarza, autora wielu monumentalnych kompozycji rzeźbiarskich, m.in. w Berlinie, Atenach, Poznaniu. W niewielkiej odległości od kaplicy cmentarnej znajduje się pomnik osadników wojskowych z dwoma mieczami i napisem „W hołdzie osadnikom wojskowym, kombatantom II wojny światowej w roku 40-lecia PRL 19 maja 1984 – Społeczeństwo miasta i gminy Lwówka Śl.”^{[potrzebny przypis]}

Planty Miejskie[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Planty w Lwówku Śląskim.

Lwówek Śląski to jedno z najstarszych miast Dolnego Śląska. W średniowieczu należał do najlepiej rozwijających się ośrodków miejskich. Jego założenie urbanistyczne w drugiej połowie XIII wieku otoczyły kamienne obwarowania. W XV stuleciu poprzedził je drugi ciąg murów. Pomiędzy nimi znajdowała się fosa. Obwarowania straciły na znaczeniu w XVIII wieku. W następnym stuleciu rozpoczęto sukcesywną ich rozbiórkę. W drugiej połowie XIX wieku zasypano fosę. Władze miejskie podjęły wówczas decyzję o przekazaniu tego terenu pod ciąg spacerowy. W 1870 r. wzdłuż wewnętrznego muru obronnego oddano do użytku miejskie planty. Teren zasypanej w większości fosy obsadzono drzewami i krzewami, wytyczono ścieżki i ustawiono ławki. Mieszkańcy zyskali doskonałe miejsce do spacerów i wypoczynku. Zieleń doskonale uzupełniła pozostawione elementy obwarowań, które w pierwszej połowie XX wieku odnowiono i poddano częściowej rekonstrukcji. Planty i dziś stanowią ozdobę Lwówka Śląskiego. 22 czerwca 1995 r. podjęto decyzję o objęciu plant ochroną konserwatorską^{[potrzebny przypis]}.

Mury obronne[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Mury Obronne w Lwówku Śląskim.

Lwóweckie mury obronne składają się z dwóch pierścieni otaczających miasto i zachowały się niemal w całości. Należą one do najciekawszych na Dolnym Śląsku. Najciekawsze zachowane odcinki murów przy wieżach bramnych – Bolesławieckiej i Lubańskiej.

Baszta Bramy Lubańskiej[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Baszta Bramy Lubańskiej.

Zbudowana w XIII wieku jako jedna z trzech wież broniących bram miejskich. Wielokrotnie przebudowywana. XVI-wieczne błędy konstrukcyjne sprawiły, że w 1616 r. runęła. Remont wieży przerwała wojna trzydziestoletnia, więc dopiero w 1661 r. osadzono na niej barokowy hełm. W 1752 r. wieżę strawił pożar, podobnie jak większą część miasta. Po 32 latach odbudowy uzyskała swój stan podobny do dzisiejszego. W 1809 r. w wieżę uderzył piorun, oszczędzając budowlę, zniszczył jedynie barokowy hełm, który szybko odrestaurowano. Około 1935 r. dokonano kompleksowej, lecz niezbyt wiernej rekonstrukcji wieży i przybramnego odcinka murów, odtwarzając średniowieczny pomost i kryty ganek straży. Podczas II wojny światowej przechowywano w wieży zbiory biblioteki wrocławskiej. Po wojnie zabytkiem opiekowali się harcerze, a po remoncie z lat 1966–1977 utworzono tu Izbę Pamięci. Obecnie wieża znajduje się pod opieką lwóweckiego Oddziału PTTK^{[potrzebny przypis]}.

Baszta Bramy Bolesławieckiej[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Baszta Bramy Bolesławieckiej.

Wieża Bramy Bolesławieckiej, mniejsza od Lubańskiej, powstała w XIII wieku, przebudowana w wieku XVI. Swoją górną część straciła podczas wojny 1641 r. Po odbudowaniu urządzono tu więzienie z izbą tortur i lochem głodowym. Strawiona przez pożar w 1752 roku, straciła barokowy hełm i odtąd popadała w ruinę. W 1905 wykuto w przyziemiu wieży dolne wejście, natomiast loch głodowy wykorzystywano do przechowywania lodu. Prace mające na celu odbudowę wieży prowadzono w latach 1959–1960, wówczas wieża została przykryta płaskim dachem. Ponowna konserwacja dokonana przez Powiatowy Ośrodek Sportu, Turystyki i Wypoczynku miała miejsce w latach 1971–1972, prowadzono prace adaptacyjne do celów użytkowych i turystycznych. Nowy (obecny) hełm przykrył wieżę w 1986 roku^{[potrzebny przypis]}.

Ratusz w Lwówku Śląskim[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Ratusz w Lwówku Śląskim.

Ratusz pierwotny wzniesiono w połowie XIII w., co potwierdzają wzmianki z wieku następnego.

Najstarsze partie budowli obecnej pochodzą z ok. 1480 r. obok wieży dostawionej do nich w latach 1500–1504. Obecną formę otrzymał ratusz po przebudowie w latach 1522–1524, projektowanej niewątpliwie przez Wendela Roskopfa przy współpracy monognamisty T.L., a obejmującej dekoracyjne sklepienia parteru, oraz po dalszych pracach przy elewacjach rozpoczętych ok. 1546 r. Ostatnia przebudowa z lat 1902–1905 powiększyła obiekt o handlowe podcienia w parterze i nową klatkę schodową od północy. Częściowo spalony w 1945 r., został odbudowany w latach 1955–1958. Obecnie jest to budynek murowany na rzucie prostokąta, dwukondygnacjowy, dwutraktowy, z wieżą od zachodu. Fasady wschodnia i zachodnia ujęte są w pary szczytów o geometrycznych podziałach wewnętrznych. Fasadę południową akcentuje portal i szereg zdwojonych okien prostokątnych o ozdobnych obramieniach z kanclowanych pilastrów o roślinnej i maszkaronowej dekoracji. We wnętrzach szereg sal nakrytych skomplikowanymi w rysunku żeber sklepieniami sieciowymi oraz obszerna sień z centralnym filarem. Zgromadzono tu w pocz. XX w. szereg płyt nagrobnych z dawnego klasztoru franciszkańskiego z najciekawszą z nich – płytą księcia Henryka jaworskiego i jego żony Agnieszki, pochodzącą z ok. 1350 r. Pierwszym budynkiem pełniącym funkcję ratusza miejskiego był piętrowy Dom Kupców, wzniesiony na placu targowym w połowie XIII wieku, za czasów panowania Bolesława Rogatki. Ostatni wielki remont z przebudową dokonano w latach 1902–1905, pod okiem Hansa Poelziga. Wtedy też stworzono reprezentacyjną siedzibę burmistrza – obecnie Sala Ślubów oraz zamontowano wewnątrz wszystkie płyty epitafijne, przeniesione z klasztoru franciszkanów. Na trzecim co do wielkości rynku w Polsce, stoi gotycko-renesansowy ratusz lwówecki. Jest to budowla dwukondygnacyjna, na rzucie wydłużonego czworoboku, nakryta wysokim dachem dwuspadowym. Do elewacji zachodniej dostawiona jest kamienna wieża, o podstawie kwadratowej z galerią, z której wyłania się część walcowa z czterema zegarami, a wyżej część ośmioboczna z małymi otworami okiennymi, zwieńczona hełmem z prześwitem. W rozczłonkowanej bryle można dostrzec najstarszą cześć budowli – fragmenty dawnego Domu Kupców, z połowy XIII wieku. Jest to zachodnia cześć ratusza, przylegająca do wieży, z łukowymi oknami. Na północnej ścianie tego budynku, w płytkiej wnęce, zamontowano rzeźbę XVI wiecznego lwa, z łacińskim napisem: „który tłumaczy się: „sprawiedliwy jak lew”. Do Domu Kupców przylega budynek Ławy Sądowej. Jego szczyt widoczny jest tylko w połowie, gdyż drugą, południową stronę fasady, zasłoniła wieża, dostawiona później. Renesansowa elewacja południowa jest najefektowniejszą elewacją lwóweckiego ratusza. Ciekawe obramienia okienne, wzorowane na dojrzałym rzymskim renesansie, są czymś tak wyjątkowym na Śląsku, co każe przypuszczać, że twórcami tej kamieniarki musiał być zapewne jakiś mistrz włoski. Do dziś robią wrażenie podwójne renesansowe okna parteru. To właśnie południowy portal z bogatym obramieniem, od XVI wieku był głównym wejściem do ratusza. Główne wejście od strony południowej wiedzie przez renesansowy, efektowny portal do obszernej sieni, która była węzłowym miejscem ruchu wewnętrznego. Stąd można było wejść do winiarni w piwnicach, do Mieszczańskiej Sali Obrad lub schodami na piętro, do Ławy Sądowej i Sali Rajców. W sieni znajdują się dwie prostokątne, kamienne płyty nagrobne członków rodu rycerskiego – Talkenbergów. Obie płyty pochodzą z franciszkańskiego kościoła klasztornego. Nad schodami do piwnicy, średniowiecznej winiarni, znajdują się dwie kamienne rzeźby. Jedna z nich przedstawia męską postać z cyrklem w dłoniach i monogramem T.L. Co może symbolizować domniemanego budowniczego, ostatnio zidentyfikowanego, jako Tomas Lindener. Druga rzeźba przedstawia parę młodych w objęciach, ze splecionymi dłońmi. Z lewej strony sieni znajduje się wejście do Mieszczańskiej Sali Obrad. Było to największe pomieszczenie budynku, a jego główną ozdobą pozostało dziś sklepienie sieciowe Schody z sieni wiodą na pierwsze piętro, gdzie znajdują się następne trzy płyty epitafijne. Najefektowniejszą salą pierwszego pietra jest Sala Ślubów, wyłożona ciemnym drewnem, z drewnianym pseudosklepieniem. W rogach sali stoją cztery ozdobne filary, do których przylegają metalowe, ornamentowe kraty podtrzymujące spływy łuków sklepienia. Wnętrze ozdobione jest wieloma snycerskimi detalami oraz interesującymi neogotyckimi witrażami. Z Salą Ślubów sąsiadują pomieszczenia obecnie wykorzystywane jak Biblioteka Miejska. Na zachodniej stronie korytarza, od strony południowej, znajduje się pomieszczenie Ławy Sądowej. Na ścianie wschodniej zachowało się malowidło z uskrzydlonymi, kobiecymi alegoriami. Z ławy Sądowej przechodzi się do sali tortur i usytuowanego w najniższej kondygnacji wieży lochu więziennego. Naprzeciwko Ławy Sądowej znajdują się dwa pomieszczenia, w których eksponuje się dziś zbiory tworzonego muzeum lwóweckiego, którym zarządza obecnie Lwówecki Ośrodek Kultury^[131][132].

Codziennie w południe w lwóweckim rynku wybrzmiewa melodia hejnału lwóweckiego granego z wieży ratusza.

Neorenesansowy Pałac Hohenzollernów[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Pałac Hohenzollernów w Lwówku Śląskim.

Pałac z drugiej poł. XIX w., siedziba władz miejskich i powiatowych. W latach 50. XIX stulecia Lwówek Śląski stał się prawdziwą potęgą na koncertowej mapie Śląska, a nawet Europy. Wszystko za sprawą wielkich miłośników muzyki, księcia Konstantyna von Hohenzollern-Hechingen (chrześniaka samego Napoleona Bonaparte), oraz jego żony Amalii. W 1851 r. pochodzący z Wirtembergii książę osiadł w odziedziczonym po matce pałacu w niedalekiej Skale, sprowadzając ze sobą własną orkiestrę symfoniczną. Po przeprowadzce, zgodnie z obowiązującą wśród ówczesnej arystokracji modą, zapragnął wybudować rezydencję zimową. Tak doszło do powstania w Lwówku Śląskim klasycystycznego pałacu, którego głównym, reprezentacyjnym pomieszczeniem była sala koncertowa. Z występami gościli w niej jedni z największych kompozytorów tamtej epoki: Liszt, Wagner i Berlioz. Na koncertach obowiązywały eleganckie stroje: panie pojawiały się w kosztownych sukniach, panowie we frakach. Czasami książę po powrocie do Skały chciał jeszcze posłuchać kwartetu smyczkowego. Zespół dowożono wówczas specjalnym powozem zwanym „harfą”. Obecnie w pałacu mieści się siedziba władz gminnych i powiatowych, więc sala koncertowa zamiast melomanom służy urzędnikom jako miejsce obrad, a jedynym śladem po Hohenzollernach jest umieszczony nad wejściem kartusz herbowy księcia, trzymany przez stojące po bokach psy^{[potrzebny przypis]}.

Basteja Archonattiego[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Basteja Archonattiego w Lwówku Śląskim.

Basteja Archonattiego w Lwówku Śląskim to dawny element średniowiecznych fortyfikacji miejskich. W XVI wieku została przebudowana i dostosowana do ówczesnych wymogów wojennych.

Basteja do dziś posiada otwory strzelnicze dostosowane do broni palnej i armat^[133].

Browar Lwówek[edytuj | edytuj kod]

 Osobne artykuły: Browar Lwówek i Muzeum Browarnictwa Dolnośląskiego w Lwówku Śląskim.

Tradycje warzenia piwa w Lwówku Śląskim sięgają co najmniej roku 1209, kiedy to Henryk Brodaty nadał miastu przywilej „mili piwnej”. Oprócz mieszczan korzystał z niego także miejscowy zakon joannitów. Ich wyrób nie cieszył się jednak najlepszą opinią – aż do dnia, gdy po mieście rozeszła się wieść, że dotychczasowy cienkusz nabrał nieoczekiwanie znakomitego smaku. Lwóweckie tradycje piwowarskie podtrzymuje do dziś browar wybudowany pod koniec XIX wieku przez Juliusa Hohberga na dawnych terenach zamkowych. W 1999 r. podupadającą firmę przejął niemiecki przedsiębiorca, który zmodernizował zakład, zachowując tradycyjne metody produkcji z wykorzystaniem oryginalnych przedwojennych kadzi i otwartych basenów fermentacyjnych. W ciągu następnych lat piwo z Lwówka zdobyło uznanie, potwierdzone licznymi nagrodami. Dla grup zorganizowanych istnieje możliwość zwiedzenia zakładu^{[potrzebny przypis]}.

Krzyż pokutny[edytuj | edytuj kod]

Krzyż pokutny znajduje się przy wjeździe do miasta od strony Rakowic Wielkich.

Zbór Betania Kościoła Zielonoświątkowego[edytuj | edytuj kod]

Murowana budowla z końca XIX w., z ryzalitem i trójkątnym szczytem. Ma ostrołukowy portal i okna w opaskach^[95].

Zespół Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Zespół Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych w Lwówku Śląskim.

Budynek obecnego Zespołu Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych został wzniesiony w latach 1912–1913 według planów architekta miejskiego Möllera. W budynku mieściły się ewangelicka szkoła i szkoła średnia dla dziewcząt. Budowla była tak rozplanowana, że wszystkie klasy miały okna od strony wschodniej, skierowane na znajdujący się obok cmentarz. Na dachu była platforma do obserwacji nieba. Na południowej fasadzie znajduje się duży zegar słoneczny ze znakami Zodiaku. Nad jednym z dwóch wejść do szkoły są rzeźby ze scenami z niemieckich bajek braci Grimm: Szczęśliwy Jaś, Stoliczku, nakryj się, Siedmiu zuchów ze Szwabii. Po wojnie w niezniszczonym budynku uruchomiono w 1946 r. Szkołę Podstawową i Liceum Ogólnokształcące, tzw. „11-latkę”, której dyrektorem w latach 1948–1972 był Stanisław Brutkowski. W roku 1960 Szkoła Podstawowa została przeniesiona do innego budynku, a Liceum Ogólnokształcące otrzymało imię Henryka Brodatego. W ostatnich latach nastąpiło połączenie pod jednym kierownictwem Liceum Ogólnokształcącego z Zespołem Szkół Zawodowych. Przy głównym wejściu znajdują się dwie tablice pamiątkowe odsłonięte z okazji 50-lecia i 60. rocznicy powstania Liceum^{[potrzebny przypis]}.

Kamienny most na Bobrze[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Kamienny Most na Bobrze w Lwówku Śląskim.

Most z 1558 roku.

Szwajcaria Lwówecka[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Szwajcaria Lwówecka.

Skałki „Szwajcaria Lwówecka” to zgrupowanie piaskowcowych form skalnych, największe poza Górami Stołowymi w całych Sudetach. Ciąg baszt i murów skalnych na długości ok. 200 m. wznosi się nad głęboko wciętą doliną potoku Srebrna /lewostronny dopływ Bobru/. W północnej ścianie skalnej o łącznej wysokości do 20 m. znajdują się cztery wolnostojące baszty skalne oraz szereg ambon, półek skalnych, szczelin i jaskiń szczelinowych. „Szwajcaria Lwówecka” od wielu dziesięcioleci była zapleczem rekreacyjnym dla mieszkańców Lwówka Śląskiego i turystów. Skałki te są udostępnione schodami i ścieżkami. W ich zasięgu są szlaki turystyczne, znajdują się tam również punkty widokowe pozwalające podziwiać piękno Ziemi Lwóweckiej. Skałki „Szwajcaria Lwówecka” ze względu na swoje walory przyrodnicze i geomorfologiczne – przed II wojną światową były uznane jako państwowy rezerwat przyrody, jednakże w okresie powojennym ochrona rezerwatowa nie była kontynuowana. „Szwajcaria Lwówecka” znajduje się na terenie Parku Krajobrazowego Doliny Bobru^{[potrzebny przypis]}.

Inne[edytuj | edytuj kod]

Miejsca pamięci^[134][edytuj | edytuj kod]

Lista pomników i miejsc pamięci narodowych w Lwówku Śląskim
Lp.	Zdjęcie	Obiekt	Informacje	Lokalizacja
1.		Lapidarium		Planty Miejskie przy ul. Szkolnej
2.		Kamienny Lew z Bucholca	Kamienny Lew ze Wzgórza Bucholec	przy ul. Orzeszkowej (od 2016 r.)
3.		Krzyż Pokutny		przy ul. Przyjaciół Żołnierza
4.		Obelisk na Cmentarzu Żołnierzy Radzieckich
5.		Pomnik Honorowych Dawców Krwi	pomnik z 2003 r.	przy ul. PCK
6.		Pomnik Napoleona Bonaparte	pomnik z 2008 r.	Do grudnia 2021 Górny Rynek[135][136], od 12.2021 Skwer im. Napoleona I Bonaparte[63] na Plantach Miejskich
7.		Pomnik Kombatantów		Wzgórze Kombatantów przy ul. Kombatantów
8.		Pomnik Pamięci Ofiar Zbrodni OUN-UPA w Korościatynie i na Kresach Wschodnich		Cmentarz Komunalny w Lwówku Śląskim
9.		Pomnik ofiar I Wojny Światowej		Planty Miejskie przy ul. Zamkowej
10.		Pomnik Niepodległości w Lwówku Śląskim (Obelisk)		Planty Miejskie przy ul. Sienkiewicza
11.		Pomnik Sukienników		pl. Wolności, Fontanna Sukienników
12.		Pomnik św. Floriana		przy ul. Sikorskiego
13.		Pomnik św. Jana Nepomucena		przy południowej ścianie Kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
14.		Pomnik św. Jana Pawła II	pomnik z 2014 roku	pl. papieski św. Jana Pawła II
15.		Pomnik Żołnierzy Wyklętych	pomnik z 2017 r.	skwer Żołnierzy Wyklętych
16.		Pręgierz		w sali mieszczańskiej lwóweckiego ratusza
17.		Tablica Pamiątkowa 750-lecia Praw Miejskich	Tablica z 1967 roku	wmurowana w południową ścianę lwóweckiego ratusza
18.		Tablica Pamiątkowa 790-lecia Miasta	Tablica z 2007 roku	przy skrzyżowaniu ul. Gryfowskiej i al. Wojska Polskiego
19.		Tablica Pamiątkowa 800-lecia Miasta	Tablica z 2017 roku	Wjazd do centrum miasta – ul. Orzeszkowej
20.		Tablica Pamiątkowa Fundatorom Mostu na Bobrze		wmurowana w kamienny most na Bobrze przy ul. Betleja
21.		Tablica Pamiątkowa Ku Pamięci Sierot z Korei przebywających w Płakowicach w latach 60. XX wieku		wmurowana w budynek Szkoły Podstawowej nr 3, Płakowice ul. Pałacowa
22.		W Hołdzie Osadnikom – Wojskowym Kombatantom II Wojny Światowej		Cmentarz Komunalny w Lwówku Śląskim

Fontanny[edytuj | edytuj kod]

Na płycie lwóweckiego rynku, oprócz zabytkowego ratusza i kilku kamienic, zachowały się trzy fontanny, które stanowią dziś ciekawą atrakcję turystyczną miasta^{[potrzebny przypis]}.

Lista fontann w Lwówku Śląskim:

• Fontanna Sukienników (Dolny Rynek)

 Osobny artykuł: Fontanna Sukienników w Lwówku Śląskim.

Najstarszą z fontann jest fontanna sukienników, która jest również największą z wszystkich fontann. Wcześniej w miejscu tym stała studnia miejska, którą w XVIII wieku przerobiono na fontannę. Przebudowy dokonał niemiecki architekt Paul Schulz z Wrocławia. W dwudziestoleciu międzywojennym w fontannie umieszczono pomnik Sukienników, od którego pochodzi nazwa tejże fontanny.

• Fontanna z Lwem (Górny Rynek);

 Osobny artykuł: Fontanna z Lwem w Lwówku Śląskim.

Fontanna z lwem znajduje się w zachodniej części rynku. Swoją nazwę zawdzięcza figurze lwa, która jest jej zwieńczeniem. Powstała w XVIII wieku w miejscu studni, gdzie wzniesiono betonowy murek z głową delfina. W centralnym miejscu wzniesiono toskańską kolumnę z rzeźby lwa trzymającą herb miasta z wyrytym na cokole 1711 rokiem. Figurę lwa na początku XXI wieku zdemontowano i zastąpiono kopią. Oryginał mieści się w budynku ratusza.

• Fontanna z Sową (na południowej ścianie ratusza);

 Osobny artykuł: Fontanna z Sową w Lwówku Śląskim.

Najmniejszą i najmłodszą fontanną jest fontanna z sową, mieszcząca się w narożniku ratusza. Powstała w czasie prac renowacyjnych, które przeprowadzono w pierwszej połowie XX wieku. Jest to fontanna przykryta owalnym daszkiem, u podłoża zamieszczono niski murek, który otacza miskę fontanny. Na szczycie fontanny zamontowano rzeźbę sowy, która w pewnym stopniu odzwierciedla nazwę i kształt fontanny.

• Fontanna przy ul. Szkolnej;
• Fontanna na wschodniej ścianie Zespołu Szkół (ul. Brodatego 1).

Zlikwidowane fontanny[edytuj | edytuj kod]

• Fontanna na placu Zespołu Szkół Ogólnokształcących i zawodowych (na terenie dzisiejszego boiska);
• Fontanna na Skwerze Żołnierzy Wyklętych (przed budynkiem byłego aresztu śledczego).

Kamienice[edytuj | edytuj kod]

W bloku śródrynkowym znajdują się renesansowe domy. Między kamienicami, a ratuszem przebiega wąska uliczka.

Zabytkowe kamienice w Rynku:

• Agatowa Kamienica (pl. Wolności 22) (dawny dom burmistrza);
• Kamienica Ław Szewskich i Chlebowych (pl. Wolności 21);
• Kamienica „Pod Koniem”^[138] (pl. Wolności 25);
• Kamienica przy pl. Wolności 27.

Ponadto na terenie miasta w obrębie murów obronnych zachowały się m.in.:

• Dom Johannes’a Titz’a^[139] przy ul. Krawczyńskiego 6;
• Kamienice przy ul. Kościelnej;
• Kamienice przy ul. Malinowskiego;
• Kamienice przy ul. Orzeszkowej;
• Kamienice przy ul. Sienkiewicza;
• Kamienice przy ul. Szpitalnej;
• Kamienice przy ul. Traugutta.

Atrakcje Turystyczne w dzielnicy Lwówka Śląskiego – Płakowicach[edytuj | edytuj kod]

Zamek w Płakowicach[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Zamek w Płakowicach.

• 
  Pałac w Płakowicach – dzielnicy Lwówka Śląskiego
• 
  Dziedziniec Pałacu w Płakowicach
• 
  Portal Pałacu w Płakowicach

Na skraju Lwówka Śląskiego w malowniczej dolinie rzeki Bóbr znajduje się wyjątkowa^{[według kogo?]} rezydencja. Wzniesiona w połowie XVI w. należy obecnie do grupy największych i najpiękniejszych budowli rycerskich na Dolnym Śląsku. Renesansowa siedziba jest również doskonałym przykładem^{[według kogo?]} szczytowego rozwoju murowanych dworów szlacheckich tego okresu. Początki średniowiecznej osady zwanej Płakowicami sięgają końca XII w., kiedy to w okolicy pojawili się liczni koloniści poszukujący złotonośnego piasku. Po założeniu wsi (1217) obok mostu na rzece Bóbr postawiono drewnianą komorę celną. Jej zadaniem było pobieranie opłat od kupców przyjeżdżających do Lwówka Śl., a zarazem podróżujących po wielkim szlaku handlowym – „Drodze Królewskiej” (Via Regia) z Rusi na zachód Europy. Wieś początkowo stanowiła własność książęcą. Sytuacja ta zmieniła się w XIV stuleciu, kiedy książę jaworski Henryk podarował ją dla zasłużonego rodu von Raussendorf. Mieszczańsko-rycerska rodzina była wówczas najbogatszą i najbardziej wykształconą w okolicy. Przedstawiciele tego rodu pełnili funkcje sędziów nadwornych, kanoników wrocławskich i legnickich oraz wójtów i burgrabiów lwóweckich. Najprawdopodobniej w miejscu dawnej komory celnej nowi dziedzice wznieśli w XIV w. gotycki dwór obronny. Dotychczas we wszystkich opracowaniach początki istnienia drugiej płakowickiej rezydencji przesuwano na połowę XVI stulecia. Zupełnie niesłusznie, albowiem z 1480 r. zachował się dokument podający, że w tym czasie we wsi stały dwa dwory, do których doprowadzono ciek wodny w celu utworzenia fosy. Ostatnim właścicielem jednej z gotyckich siedzib był rycerz Gunczel, który chciał ułatwić sobie pośmiertną drogę do nieba, opłacając w lwóweckim kościele franciszkańskim dwie msze w tygodniu (1482). Jego córka wyszła za mąż za Krzysztofa von Talkenberga, starostę głogowskiego (1480), a później radcę królewskiego i starostę Królestwa Czech (1490). Pod koniec życia Gunczel von Raussendorf nakazał sporządzić testament, w którym wszelkie dobra przekazał swemu wnukowi, Rumpoldowi von Talkenbergowi. Nowy dziedzic postanowił rozebrać skromny dwór odziedziczony po dziadku i wznieść okazałą rezydencję. W tym celu ok. 1550 r. pozyskał wybitnego architekta Franciszka Parra, który poprowadził prace budowlane. Mimo iż korpus budynku ukończono kilka lat później (1558), prace wykończeniowe trwały jeszcze do 1563 r. Z zewnątrz do dziś widać, jak bardzo dwór odwoływał się do najlepszych wzorców bazujących na książęcym zamku w Brzegu. Dzięki dobremu stanowi zachowania obiektu można sobie wyobrazić, co widzieli pierwsi goście przybywający na zaproszenie właścicieli. Powstałe trzy trójkondygnacyjne skrzydła wyposażono w charakterystyczne kwadratowe alkierze basztowe, otoczone fosą i wysokim murem obwodowym. Najbardziej ozdobiona została frontowa fasada budynku bramnego. Cała została pokryta bogatymi dekoracjami rzeźbiarskimi. Po przejściu po moście nad fosą i zbliżeniu się do wyjątkowo pięknym portalem uwagę przykuwały: liczne płaskorzeźby, inskrypcje, osiem kartuszy herbowych i dwa medaliony portretowe; pierwszy z głową rycerza Rumpolda w antycznym hełmie, a drugi z wizerunkiem jego żony w czepku z brokatu. Powyżej umieszczono dwie wstęgi. Pierwsza zawierała informację o fundatorze dworu, zaś druga miała religijne przesłanie. Kierując się dalej, goście wchodzili na niewielki dziedziniec, na którym ponoć właściciele mieli demonstrować swe rycerskie umiejętności. Podczas pokazów walk bronią obusieczną lub obuchową tłum gapiów usadawiał się pod otaczającymi dziedziniec ozdobnymi krużgankami podtrzymywanymi przez zdobione roślinną dekoracją jońskie kolumny, połączone szerokimi i półkolistymi archiwoltami. Pozostali udawali się na piętro, gdzie były trzy ganki z balustradami wzorowanymi sztuką włoskiego renesansu zamknięte murem kurtynowym z ozdobna balustradą. Pierwotnie dziedziniec był otwarty w kierunku wschodnim i ograniczony fosą, dopiero z czasem zamknięto go istniejącym do dzisiaj murem kurtynowym z ozdobną balustradą. Zewnętrzne piękno biło niemal z każdego miejsca. Wystarczyło zerknąć na zdobienia obramień okien i drzwi, wyposażone w rzadko spotykany na Śląsku rysunek wieńca laurowego, podobny do występującego na książęcym zamku w Brzegu. Uwagę przykuwały również balustrady ganku oraz położony na piętrze głównego skrzydła reliefowo dekorowany portal. Na koniec goście udawali się na spoczynek, gdzie czekała ich kolejna niespodzianka. Bogato wyposażone komnaty z zawieszonymi na ścianach obrazami, bogatymi zbiorami broni, zdobionymi tkaninami i meblami. Niektóre z pokojów w 1558 roku ozdobiono polichromią z dekoracją kwiatową, dziś niestety zachowaną fragmentarycznie. Po śmierci Rumpolda majątek przejęła jego córka Magdalena, która rezydencję wniosła w posagu, wychodząc za mąż za Kacpra von Schaffgotscha z zamku Chojnik i Gryf, wolnego pana na Żmigrodzie. Córkę Rumpolda złożono w Lwówku w pięknej kaplicy rodowej w kościele franciszkanów (wówczas jednej z najokazalszych na Śląsku), gdzie od kilkudziesięciu lat spoczywały zwłoki jego ojca, Krzysztofa von Talkenberga. W mauzoleum nie złożono zwłok Kaspra, albowiem ten zmarł w Snowidzy koło Jawora (1616) i tam też został pochowany. Płyty Magdaleny i Krzysztofa cudem przetrwały kolejne stulecia. Dzięki temu dziś w północnej ścianie sieni lwóweckiego ratusza możemy zobaczyć uwiecznioną w piaskowcu właścicielkę rezydencji w Płakowicach – Magdalenę von Schaffgotsch z domu Raussendorf (zm. 1605). Przez kolejne dekady pałac w Płakowicach przechodził rozmaite koleje losu. W czasach wojen napoleońskich podczas toczących się kilkaset metrów od zamku dwóch bitew (1813), miano zakopać kasę z pieniędzmi przeznaczonymi na żołd. Skarbu poszukiwano później wielokrotnie, ale za każdym razem bezskutecznie. W 1824 roku August Ludwig von Nostitz sprzedał pałac królewskiemu rządowi. Po opróżnieniu pomieszczeń z ozdobnych kominków, portali z kartuszami i innych kilkusetletnich dekoracji, obiekt został przeznaczony na Prowincjonalny Zakład Opiekuńczy. Niebawem renesansową rezydencję przemianowano na Zakład dla Umysłowo Chorych (1829). Kolejna zmiana nastąpiła w latach 1866–1870 podczas wojny prusko-austriackiej. Z płakowickiego Zakładu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych zostali usunięci pacjenci, a pomieszczenia dawnego pałacu przeznaczono na wojskowy lazaret, w którym przebywali m.in. ranni i chorzy austriaccy żołnierze. Kilkadziesiąt lat później w pobliżu pałacu dobudowano pawilon dla chorych i kilka innych budynków. Na tajne polecenie wyższych władz III Rzeszy w płakowickim kompleksie szpitalnym miano prowadzić systematyczną eutanazję pacjentów. Po zakończeniu wojny w dawnym pałacu przez pewien czas kwaterowały sieroty wojenne z Grecji, Macedonii i Korei, a następnie batalion żołnierzy. Przez kilka kolejnych dekad majątek był w zasadzie nieużytkowany, co walnie przyczyniło się do pogorszenia jego stanu technicznego. Pod koniec lat 80. Kenneth i Giselle Herweynen nawiązali współpracę z domem dziecka w Płakowicach i starali się założyć centrum religijno-szkoleniowo-rehabilitacyjne. W 1992 roku kilkusetletnia nieruchomość stała się ich nowym domem zwanym odtąd Chrześcijańskim Ośrodkiem Elim. Bardzo drogie i pracochłonne roboty budowlane trwają tu nieustannie, co jednak nie przeszkadza w zwiedzaniu pałacu, który należy do nielicznego grona najwcześniejszych, a zarazem najpiękniejszych, największych i najlepiej zachowanych renesansowych siedzib rycerskich w Polsce^{[potrzebny przypis]}.

Gospodarka[edytuj | edytuj kod]

Gospodarka Lwówka Śląskiego, zarówno przed, jak i po wojnie, opierała się głównie na rolnictwie. Poza rolnictwem spore znaczenie ma również drobna przedsiębiorczość, albowiem w okolicy miasta znajduje się niewiele dużych zakładów przemysłowych. W mieście występuje przemysł spożywczy, związany z materiałami budowlanymi, drzewny, odzieżowy i włókienniczy. W pobliżu Lwówka Śląskiego eksploatowane są złoża anhydrytu, kruszywa i kamieni budowlanych (głównie piaskowce). W mieście znajduje się też towarowy węzeł kolejowy^[18].

Budżet miasta[edytuj | edytuj kod]

W 2019 roku dochody miasta wyniosły 73 mln 192 tys. 948,96 zł, a wydatki 74 mln 300 tys. zł. W planie budżetu na 2020 rok dochody Lwówka Śląskiego zaplanowano w wysokości 73 mln 882 tys. 662,09 zł, a wydatki 69 mln 241 tys. 498,70 tys. zł^[140]. W zakładanej prognozie budżetu Lwówka Śląskiego dochód miasta w 2028 roku ma wynieść 83 mln 183 tys. zł^[141][142].

Zakłady pracy[edytuj | edytuj kod]

Lp.	Zdjęcie	Zakład	Adres
1.		ART Płakowice	Płakowice, ul. Nowy Świat 2
2.		Bad Element Polska Sp. z o.o.	Rakowice Małe 17D
3.		Bürkle	Rakowice Małe 17b
4.		Browar Lwówek	ul. Traugutta 7
5.		Kopalnia Gipsu i Anhydrytu Nowy Ląd	Niwnice 147
6.		Zakład Kamieniarski Gruszecki[143]	ul. Oświęcimska 7a
7.		Zakład Prefabrykacji Betonu Comfort S.A.	Rakowice Małe 17

Zlikwidowane zakłady[edytuj | edytuj kod]

Lp.	Zdjęcie	Zakład	Zlikwidowano	Adres
1.		Ubojnia	b.d.	ul. Kościuszki 5
2.		Rzeźnia Miejska[144]	2009	ul. Sikorskiego 2
3.		Słodownia	2010	ul. Jaśkiewicza 4
4.		Meble Sikora	b.d.	ul. Budowlanych 4

Specjalna strefa ekonomiczna[edytuj | edytuj kod]

Dnia 22 lipca 2017 r. weszło w życie Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 czerwca 2017 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie kamiennogórskiej specjalnej strefy ekonomicznej. Rozporządzenie m.in. wskazuje na wydzielenie Podstrefy Lwówek Śląski jako części Kamiennogórskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej Małej Przedsiębiorczości. Podstrefa Lwówek Śląski obejmuje łącznie obszar o powierzchni 8,66 ha i jest w całości terenem niezabudowanym^[145].

Handel wielkopowierzchniowy[edytuj | edytuj kod]

Supermarkety
Lp.	Nazwa Sklepu	Kapitał	Adres
1.	Biedronka	portugalski	ul. Jaśkiewicza 4[146]
2.	Biedronka	portugalski	ul. Orzeszkowej 17[147]
3.	Biedronka	portugalski	ul. Oświęcimska 3b[148]
4.	Intermarché	francuski	ul. Kościuszki 5[149]
5.	Lidl	niemiecki	ul. Jaśkiewicza 22A[150][151]
6.	Netto	duński	ul. Betleja 2a[152]
7.	Polomarket	polski	al. Wojska Polskiego 32A[153]

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

Lwówek Śląski, często nazywany perłą Dolnego Śląska, znalazł się w zestawieniu „10 ciekawych miast i miasteczek w Polsce, które trzeba zobaczyć”^[154] portalu Onet Podróże i w zestawieniach serwisu Polska Zachwyca: „Zaskakująco ciekawe miasta idealne na weekend w Polsce”^[155] i „11 miast z potencjałem, które warto odwiedzić w 2020 r.”^[156][157]. W 2018 roku w mieście działało 5 turystycznych obiektów noclegowych^[158].

Bezrobocie[edytuj | edytuj kod]

W 2019 roku liczba zarejestrowanych bezrobotnych zamieszkałych na terenie miasta wynosiła 227 osób^{[potrzebny przypis]}.

Środki Unii Europejskiej[edytuj | edytuj kod]

Wiele inwestycji i projektów realizowanych na terenie miasta otrzymało wsparcie ze środków Unii Europejskiej, m.in. renowacja ratusza czy budowa ścieżki rowerowej do Pławnej. W latach 2014–2020 władze miasta pozyskały 9 mln 249 tys. 908,87 zł z funduszów unijnych, co plasuje Lwówek Śląski na 575 miejscu w zestawieniu 2238 polskich gmin i miast na prawach powiatów, które pozyskały najwięcej unijnych środków^[159].

Transport[edytuj | edytuj kod]

Odległości z Lwówka Śląskiego w linii prostej:

Berlin 217 km	Zielona Góra 92 km	Poznań 170 km
Drezno 128 km		Wrocław 100 km
Praga 140 km	Hradec Králové 101 km	Ołomuniec 206 km

Transport drogowy[edytuj | edytuj kod]

Lwówek jest węzłem dróg wojewódzkich:

Droga	Trasa
297	Nowa Sól S3E65 – Kożuchów 283293296 – Szprotawa 12 – Bolesławiec A4E40A18E36382 – Lwówek Śląski 364 – Pasiecznik 30
364	Legnica A4E40394 – Złotoryja 328382 – Lwówek Śląski 297 – Gryfów Śląski 30360

Struktura sieci drogowej Lwówka jest silnie zorientowana na centrum miasta, mając kształt promienisty. W mieście funkcjonują przystanki komunikacji drogowej. Miejscowość obsługuje regularna linia PKS Tour Jelenia Góra (Jelenia Góra – Lwówek Śląski). Ponadto Lwówek Ślaski posiada bezpośrednie połączenia autobusowe m.in. z: Wrocławiem, Bolesławcem, Złotoryją, Świeradowem-Zdrój. W okresie sezonu letniego dostępne połączenie autobusowe do Unieścia^[160].

Transport kolejowy[edytuj | edytuj kod]

Lwówek Śląski posiada nieczynny dworzec kolejowy z 1885 roku^{[potrzebny przypis]}.

Z Lwówka Śląskiego wychodziły linie kolejowe w kierunkach:

• 283 Jelenia Góra → Lwówek Śląski → Żagań
• 284 Legnica → Lwówek Śląski → Pobiedna

Ponadto istnieje nieczynny fragment linii kolejowej:

• 284 Lwówek Śląski → Jerzmanice Zdrój → Złotoryja.

Ruch pasażerski na wszystkich liniach został zlikwidowany.

 Zobacz też: Lwówek Śląski (stacja kolejowa) i Płakowice (przystanek kolejowy).

Szlaki rzeczne[edytuj | edytuj kod]

• Rzeka Bóbr:

Rzeka wypływa na stokach góry Lasocin w czeskich Karkonoszach i ma długość 268 km, ujście do Odry na km 516,0 rz. Odry. Szlak o długości 239,8 km zaczyna się w Marciszowie Dolnym, a przy niskim stanie wód w Lwówku Śląskim. Jest to szlak dość trudny i uciążliwy, wymaga aż 45 przenoszeń kajaka, na jego przebycie potrzeba 10 dni. W granicach województwa dolnośląskiego długość szlaku wynosi 128,7 km, a przy niskim stanie wód – 56,3 km. Do Lwówka Śląskiego nurt rzeki jest bardzo szybki, poniżej Lwówka Śląskiego nieco słabszy, ale ten odcinek rzeki aż do ujścia zaliczono do szlaków górskich. Na szlaku występuje 18 elektrowni wodnych, z których największe to: Wrzeszczyn, Pilchowice I, Kraszowice i Stara Olesna. Rzeka na swojej długości jest mocno zróżnicowana ze względu na warunki spływu. Atrakcyjność szlaku podnoszą przepiękne okolice i walory krajoznawcze, szlak przypomina spływ Dunajcem, lecz jest trudniejszy i bardziej uciążliwy.

Rozpoznane miejsca do biwakowania:

• wieś Dąbrowica – lasek koło wysepki (P),
• miasto Lwówek Śląski – miejsce przy kąpielisku miejskim (L),
• wieś Włodzice Małe – brzegi ndające się do biwakowania (L),
• miasto Bolesławiec – park miejski (P),
• wieś Stara Oleszna – za mostem, w lesie iglastym (L).

Stan czystości wód Bobru wg „Raportu o stanie środowiska województwa dolnośląskiego w roku 2002” nie odpowiada normom ze względu na przekroczenia dopuszczalnych norm: substancji biogennych (azot azotynowy), wskaźników fizyko-chemicznych, stanu sanitarnego. Na odcinku od miejscowości Dobra k. Bolesławca do miejscowości Buczek (woj. lubuskie) szlak wodny przebiega przez teren Ośrodka Szkolenia Poligonowego Wojsk Lądowych Żagań będącego terenem zamkniętym zgodnie z art. 2 ust. 9 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne Utrudnieniem w ruchu turystycznym mogą być ćwiczenia prowadzone na przeprawie rzecznej dla pojazdów wojskowych (km 91,380 – km 91,880). Szlak graniczy lewobrzeżnie z OSPWL Żagań. Utrudnieniem mogą być ćwiczenia prowadzone na Ośrodku Przepraw Wodnych przy rz. Bóbr (km 117,5 – km 119,2)^[161].

Gmina przy szlaku wodnym	Dostępność komunikacyjna rzeki
	Powiązanie rzeki z siecią dróg	Powiązanie rzeki z siecią kolejową	ocena zbiorcza – wnioski
Lwówek Śląski	skrzyżowanie dróg wojewódzkich nr 297 i 364, dostęp do rzeki drogą wojewódzką nr 297 oraz przez drogi powiatowe i gminne	stacja kolejowa w Lwówku Śląskim na linii lokalnej, w bezpośrednim sąsiedztwie rzeki	korzystne warunki dostępności
	Infrastruktura turystyczna rzeki
	Ośrodki sportów wodnych, przystanie, stacje paliw dla żeglugi, kempingi, pola biwakowe itp.	Rozpoznane warunki do biwakowania	ocena zbiorcza – wnioski
	pole biwakowe i kąpielisko OSIR	km 167,4 – miejsce na biwak przy kąpielisku miejskim km 154,6 – Włodzice Małe – miejsce na biwak przy moście drogowym (L)	rozwinięta baza turystyczna

Waloryzacja szlaku i jego otoczenia[edytuj | edytuj kod]

Miejski transport indywidualny[edytuj | edytuj kod]

Na terenie gminy zlokalizowane są trzy trasy rowerowe oraz dwie ścieżki rowerowe. W Lwówku Śląskim jest około 20^[162] km tras i ścieżek rowerowych. W 2004 roku uruchomiono najnowszą ścieżkę rowerową prowadzącą aż do Pławnej. W mieście działają również firmy taksówkarskie.

Ścieżki i trasy rowerowe przebiegające przez miasto:

• 

 Ścieżka rowerowa w mieście – „pomarańczowa” – 2,9 km:
Urząd Skarbowy → ul. Graniczna (przejazd kolejowy) → plac sportowy → przejazd kolejowy → śluza na Bobrze → ogródki działkowe → „ścieralnia” → ul.Wiejska /mostek/ Urząd Skarbowy;

• 

 Ścieżka rowerowa Lwówek Śląski – Pławna – 7,6 km
Lwówek Śląski → Mojesz → Pławna Dolna → Pławna Średnia → Pławna Górna;

• 

 Trasa rowerowa – „żółta” – 9,2 km
Lwówek Śląski → Płóczki Dolne → Mojesz → Lwówek Śląski;

• 

 Trasa rowerowa – „fioletowa” – 21,2 km
Lwówek Śląski → Mojesz → Dębowy Gaj → Sobota → Pieszków → Dworek → Lwówek Śląski;

• 

 Trasa rowerowa – „zielona” – 55,5 km
Lwówek Śląski → Mojesz → Dębowy Gaj → Sobota → Bielanka → Zbylutów → Gaszów → Skała → Żerkowice → Rakowice Małe → Kotliska → Niwnice → Radłówka → Lwówek Śląski;

• 

 Trasa rowerowa – czerwona – „Pętla Lwówecka” – 93 km
Lwówek Śląski → Radłówka → Niwnice → Gradówek → Rząsiny → Ubocze → Gryfów Śląski → Wieża → Brzeziniec → Mirsk → Rębiszów → Grudza → Janice → Popielówek → Lubomierz → Wojciechów → Radomice → Klecza → Wleń → Bystrzyca → Przeździedza → Górczyca → Sobota → Dębowy Gaj → Mojesz → Lwówek Śląski;

• 

 Euroregionalny Szlak Rowerowy ER-4 (Szlak Średniowiecznych Miast):
Görliz → Zgorzelec → Pokrzywnik → Gronów → Sławnikowice → Henryków Lubański → Radogoszcz → Uniegoszcz → Lubań → Radostów Średni → Radostów → Mściszów → Niwnice → Radłówka → Lwówek Śląski → Złotoryja → Jawor → Wrocław;

• 

 Euroregionalny Szlak Rowerowy ER-6 – 122 km:
Lubawka → Kamienna Góra → Marciszów → Janowice Wielkie → Jelenia Góra → Siedlęcin → Barcinek → Pokrzywnik → Pilchowice → Nielestno → Czernica → Modrzewie → Wleń → Przeździedza → Górczyca → Sobota → Dębowy Gaj → Lwówek Śląski → Rakowice Wielkie → Rakowice Małe → Włodzice Małe → Bolesławiec;

• 

 Euroregionalny Szlak Rowerowy ER-10 – 60 km:
Lwówek Śląski → Mojesz → Pławna Dolna → Pławna Średnia → Pławna Górna → Lubomierz → Chmieleń → Mirsk → Giebułtów → Wolimierz → Jindřichovice pod Smrkem → Frydlant^[163].

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

Biuro Informacji Turystycznej mieści się w Dolnym Rynku przy pl. Wolności 1.

Lwówek Śląski odwiedza rocznie ponad 4.500 turystów^[164], a podczas Lwóweckiego Lata Agatowego w mieście może przebywać nawet 50 000 osób.

Miasto posiada kilka punktów widokowych zlokalizowanych w różnych miejscach, są to m.in.: Baszta Lubańska, Góra Okrąg, Wieża Ratuszowa, masyw skalny Szwajcaria Lwówecka.

Szlaki turystyczne przebiegające przez miasto:

• 

 Szlak Agatowy: Lwówek Śląski → Płóczki Dolne (jaskinie) → Płóczki Górne → Wzgórze Lipień (pola agatowe) → Szpitalna Góra → Lwówek Ślaski. Długość – 12,5 km;

• Szlak Lwóweckich Form Skalnych:

plac Wolności (Fontanna Sukienników) → ul.Browarna → ul.Brodatego → Góra Szpitalna → Panieńskie Skały → ul.Polna → Droga Wojewódzka nr 297 → ścieżka pieszo-rowerowa → Szwajcaria Lwówecka → Park Bucholec → Wzgórze Kombatantów. Długość – 6,6 km.

• 

 Szlak Pielgrzymkowy św. Jakuba – Via Regia: Brzeg → Oława → Wrocław → Środa Śląska → Legnica → Legnickie Pole → Złotoryja → Lwówek Śląski → Lubań → Zgorzelec; Via Regia przebiega następującymi ulicami Lwówka Śląskiego: ul.Płakowicka → ul.Złotoryjska → ul.Słoneczna → ul.Widokowa → ul.Złotoryjska → ul.Betleja → ul.Jaśkiewicza → ul.Sienkiewicza → Plac Wolności → ul.Orzeszkowej → ul.10. Dywizji → ul.Sobieskiego^[165];

• Szlak Tradycji Rzemieślniczych – Via Fabrilis: Bolesławiec → Tomaszów Bolesławiecki → Lwówek Śląski → Lubań → Zgorzelec → Lubomierz → Wleń → Jelenia Góra → Kowary → Karpacz → Szklarska Poręba