French
DeutschMS Stalowa Wola – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Poprzednie nazwy | "Rio Pardo", "Pine Court", "Henry Horn" |
|---|---|
| Bandera | |
| Znak wywoławczy | SPEK |
| Operator | GAL (1939) |
| Dane podstawowe | |
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | Friedrich Krupp, Germaniawerft A.G., Kilonia |
| Data wodowania | 1924 |
| Data zatonięcia | 19 marca 1956 |
| Dane techniczne | |
| Nośność (DWT) | 4550/4620[1] |
| Liczebność załogi | 28 |
| Liczba pasażerów | 4-6 |
| Długość całkowita (L) | 96,5 m |
| Szerokość (B) | 14,5 m |
| Zanurzenie (D) | 6,5 m |
| Pojemność | brutto: 3133 RT |
| Napęd mechaniczny | |
| Silnik | silnik Diesla, 6-cylindrowy, Krupp |
| Moc silnika | 1400 KM |
| Liczba śrub napędowych | 1 |
| Prędkość maks. | 8-9 w. |
MS Stalowa Wola ex "Rio Pardo", ex "Pine Court", ex "Henry Horn" – jeden z bliźniaczych polskich drobnicowców, zwodowany w 1924 jako „Henry Horn" w niemieckiej stoczni Friedrich Krupp Germaniawerft AG w Kilonii dla armatora H.C. Horn z Hamburga (drugim był MS Morska Wola). Po 10 latach nabył go armator brytyjski, dla którego przez dwa lata pływał jako „Pine Court" i następnie został sprzedany do Norwegii firmie AS Sobral pod nazwą „Rio Pardo"[2][3].
Stalowa Wola została zakupiona w lutym 1939 od norweskiej firmy A.S. Sobral w Oslo przez GAL wraz z bliźniaczym MS Morska Wola do obsługi towarowej linii południowoamerykańskiej. Stalowa Wola przybyła pierwszy raz do Gdyni 15 czerwca 1939 z transportem złomu z USA. Podniesienie polskiej bandery miało miejsce 22 lipca 1939 po przeprowadzeniu kapitalnego remontu w Stoczni Schichau w Gdańsku[2].
Wybuch wojny zastał ją w Buenos Aires, skąd po dotarciu do Wielkiej Brytanii została wyczarterowana rządowi francuskiemu i przewoziła towary między Afryką Północną i Europą. 5 lipca 1940 po upadku Francji statkowi dowodzonemu przez kpt. Jana Strzembosza udało się brawurowo wydostać z Dakaru i udać do Wielkiej Brytanii. Przez kolejne 4 lata niemal bez przerwy statek pływał w konwojach atlantyckich, podczas których 34 razy przemierzył ocean[2][3].
Po wojnie statek wrócił do kraju 16 kwietnia 1946 roku i obsługiwał m.in. linię lewantyńską i południowoamerykańską, jednak z uwagi na zużycie, szkody powstałe w wyniku pożaru, który wybuchł podczas postoju w Gdańsku i nieznaczną szybkość zatrudniany był ostatecznie w trampingu na linii lewantyńskiej. W 1949 podczas tajnej misji specjalnej dostarczała przez albański port Durrës broń dla greckiej partyzantki komunistycznej. W 1951 przejęty został przez PLO. W sezonie letnim 1955 pełnił funkcje pomocniczej bazy rybackiej na Morzu Północnym. W drodze z Morza Śródziemnego do Gdyni zatonął 19 marca 1956 w czasie silnego sztormu u północno-zachodnich wybrzeży Hiszpanii (pozycja 44°54'N, 10°09'W). Powodem zatonięcia było przesunięcie się ładunku rudy na lewą burtę. Cała załoga została uratowana przez motorowiec "Hugo Kołłątaj"[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ po wojnie
- ↑ a b c d COP na morzu, czyli burzliwe dzieje dwóch statków.. historia.interia.pl. [dostęp 2023-04-03]. (pol.).
- ↑ a b Barwna historia Morskiej Woli i Stalowej Woli.. historia.trojmiasto.pl. [dostęp 2023-04-03]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Miciński, Stefan Kolicki: Pod polską banderą. Gdynia: Wydawnictwo Morskie, 1962, s. 142, seria: Biblioteka miesięcznika "Morze".
- Jan Piwowoński: Flota spod biało-czerwonej. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1989, s. 49. ISBN 83-10-08902-3.