Maciej Szpunar – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maciej Szpunar
ilustracja
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

24 maja 1971
Kraków

Profesor nauk społecznych
Specjalność: prawo cywilne, prawo europejskie, prawo prywatne międzynarodowe
Alma Mater

Uniwersytet Śląski

Doktorat

2000 – prawo
Uniwersytet Śląski

Habilitacja

2009 – prawo
Uniwersytet Śląski

Profesura

8 marca 2023

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Śląski

Okres zatrudn.

od 1995

Podsekretarz stanu w UKIE
Okres spraw.

2008–2009

Podsekretarz stanu w MSZ
Okres spraw.

2010–2013

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Maciej Aleksander Szpunar[1] (ur. 24 maja 1971[2] w Krakowie) – polski prawnik i nauczyciel akademicki, adwokat, profesor nauk społecznych, profesor Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, w latach 2008–2009 podsekretarz stanu w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej, w latach 2010–2013 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, rzecznik generalny Trybunału Sprawiedliwości.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wychował się w Katowicach. W 1990 zdał maturę w tamtejszym IV Liceum Ogólnokształcącym[3]. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego (1995)[4]. Odbył studia podyplomowe w Kolegium Europejskim w Brugii (LL.M., 1996). W 2000 na podstawie napisanej pod kierunkiem Maksymiliana Pazdana dysertacji Promocja towarów w świetle artykułu 28 traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską uzyskał stopień doktora, a w 2009 habilitował się w oparciu o dorobek naukowy oraz rozprawę zatytułowaną Odpowiedzialność podmiotu prywatnego z tytułu naruszenia prawa wspólnotowego[5]. W 2023 otrzymał tytuł profesora nauk społecznych[1].

W 1995 został pracownikiem naukowym w Katedrze Prawa Cywilnego i Prawa Prywatnego Międzynarodowego na UŚ, następnie przeszedł do Instytutu Nauk Prawnych na tej uczelni. Na macierzystym uniwersytecie doszedł do stanowiska profesora. Od 2013 na urlopie bezpłatnym[5][6]. W 2001 uzyskał uprawnienia adwokata, przez kilka lat praktykował w tym zawodzie. Był też sekretarzem jednego z zespołów w Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego. W pracy naukowej specjalizuje się w prawie europejskim i prawie prywatnym międzynarodowym. Został członkiem komitetów redakcyjnych „Problemów Prawa Prywatnego Międzynarodowego”, „Europejskiego Przeglądu Sądowego” i „Nowej Europy – Przeglądu Natolińskiego”. Członek Komisji Prawniczej Polskiej Akademii Umiejętności[5].

W grudniu 2008 objął stanowisko podsekretarza stanu w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej. Po włączeniu urzędu w struktury Ministerstwa Spraw Zagranicznych 1 stycznia 2010 powołany na podsekretarza stanu w tym resorcie. W kwietniu 2013 odwołano go z tego stanowiska[7]. Decyzją przedstawicieli rządów państw członkowskich z 16 października 2013 został mianowany rzecznikiem generalnym Trybunału Sprawiedliwości[8]. W październiku 2018 został wybrany na trzyletnią kadencję na stanowisko pierwszego rzecznika generalnego, odpowiedzialnego m.in. za organizację pracy pozostałych rzeczników generalnych[9]. We wrześniu 2020 na zgromadzeniu ogólnym Trybunał Sprawiedliwości UE wyznaczył Macieja Szpunara na stanowisko pierwszego rzecznika generalnego na okres od października 2020 do października 2021[10]. We wrześniu 2021 powołany na tę funkcję na kolejną trzyletnią kadencję[11].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W 2013, za wybitne zasługi w służbie zagranicznej, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i działalności dyplomatycznej, został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[12].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Członkostwo Polski w Unii Europejskiej a polski system prawny, PSPE, Warszawa 2003.
  • Odpowiedzialność podmiotu prywatnego z tytułu naruszenia prawa wspólnotowego, Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2008.
  • Postępowanie przed Trybunałem Sprawiedliwości i Sądem Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (współautor), Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2007.
  • Prawo europejskie (współautor), C.H. Beck, Warszawa 2002.
  • Prawo Unii Europejskiej. Testy, kazusy, tablice (współautor), C.H. Beck, Warszawa 2004.
  • Rozprawy z prawa prywatnego. Księga jubileuszowa dedykowana Profesorowi Wojciechowi Popiołkowi (red. nauk. wspólnie z Ewą Rott-Pietrzyk i Moniką Jagielską), Wolters Kluwer, Warszawa 2017, ISBN 978-83-8107-747-7.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 marca 2023 r. nr 115.4.2023 w sprawie nadania tytułu profesora (M.P. z 2023 r. poz. 357).
  2. Radca Prawny Tomasz Sadowski i Adwokat Maciej Szpunar – Spółka Partnerska (KRS: 0000174702) [online], Krajowy Rejestr Sądowy [dostęp 2023-07-28].
  3. Jarosław Gwizdak, „Bywałem łobuzem z Koszutki” – przyznaje prof. Maciej Szpunar, ważna persona w TSUE [online], slazag.pl, 28 lipca 2023 [dostęp 2023-07-28].
  4. Prof. dr hab. Maciej Szpunar [online], radon.nauka.gov.pl [dostęp 2023-07-28].
  5. a b c Prof. dr hab. Maciej Szpunar, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-04-05].
  6. Justyna Maliszewska-Nienartowicz, Recenzja wniosku Pana dr. hab. Macieja A. Szpunara, radon.nauka.gov.pl, 20 września 2022 [zarchiwizowane 2023-07-28].
  7. Marcin Bosacki, Wiceminister Maciej Szpunar kończy pracę w MSZ, msz.gov.pl, 15 kwietnia 2013 [zarchiwizowane 2014-10-31].
  8. Decyzja Przedstawicieli Rządów Państw Członkowskich z dnia 16 października 2013 r. w sprawie mianowania rzecznika generalnego Trybunału Sprawiedliwości [online], Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej, 18 października 2013 [dostęp 2014-11-01].
  9. Dr hab. prof. UŚ Maciej Szpunar pierwszym rzecznikiem generalnym Trybunału Sprawiedliwości UE, us.edu.pl, 12 października 2018 [zarchiwizowane 2019-04-20].
  10. Wyznaczenie pierwszego rzecznika generalnego [online], Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej, 23 listopada 2020 [dostęp 2020-11-24].
  11. Maciej Szpunar wybrany na stanowisko pierwszego rzecznika generalnego Trybunału Sprawiedliwości [online], curia.europa.eu, 8 października 2021 [dostęp 2021-10-10].
  12. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 listopada 2013 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2014 r. poz. 480).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]