Magnetometr – Wikipedia, wolna encyklopedia

Magnetometr wibracyjny
Magnetometr używany w satelitach NASA
Magnetometr transduktorowy.
Badania magnetometrem transduktorowym na Suwalszczyźnie w sierpniu 2021

Magnetometr – przyrząd do pomiaru wielkości, kierunku oraz zmian pola magnetycznego lub właściwości magnetycznych materii (np. magnetyzacji ferromagnetyku)[1].

Magnetometry pola magnetycznego[edytuj | edytuj kod]

Rodzaje magnetometrów ze względu na sposób pomiaru:

  • bezwzględny – mierzy natężenie pola magnetycznego bez odniesienia do standardowego miernika magnetycznego.
  • względny – służy do pomiarów ziemskiego pola magnetycznego i do kalibracji przyrządów

Typy magnetometrów ze względu na budowę:


Magnetometry do pomiaru właściwości magnetycznych materii[edytuj | edytuj kod]

Magnetometry do pomiaru właściwości magnetycznych materii, są urządzeniami laboratoryjnymi, które służą do pomiaru magnetyzacji różnych substancji. W odróżnieniu do magnetometrów pola magnetycznego, wymagają próbek, które umieszcza się wewnątrz urządzenia. Wiele magnetometrów umożliwia kontrole zewnętrznego pola magnetycznego, temperatury, czy ciśnienia.

Wśród magnetometrów laboratoryjnych możemy wyróżnić:

  • Magnetometr wibracyjny
  • Magnetometr torsyjny
  • Magnetometr atomowy (optyczny) - wykorzystujące związek między własnościami optycznymi ośrodka, a zewnętrznym polem magnetycznym, jak np. nieliniowe zjawisko faradaya. Magnetometry atomowe wykorzystujące pary metali alkalicznych i zjawisko zderzeń z wymianą spinu są obecnie jednymi z najczulszych magnetometrów na świecie.[2].
  • SQUID
  • Magnetometr AC (zmiennoprądowy)
  • Wagi magnetyczne

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. magnetometr, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-03-24].
  2. I. K. Kominis et al.. A subfemtotesla multichannel atomic magnetometer. „Nature”. 422. s. 596–599. DOI: 10.1038/nature01484.