Manewr – Wikipedia, wolna encyklopedia

Manewr – zorganizowany ruch sił i środków w celu zajęcia jak najdogodniejszego położenia w stosunku do nieprzyjaciela i stworzenia warunków do skutecznego działania[1]. To jedna z głównych zasad sztuki wojennej polegająca na zorganizowanym ruchu wojsk w celu stworzenia korzystniejszego położenia w stosunku do przeciwnika dla przeprowadzenia walki (bitwy), operacji, spotęgowania siły uderzenia w toku walki (bitwy), operacji, dokonania ześrodkowania wojsk w określonym miejscu i czasie oraz wykonania zaskakującego uderzenia na przeciwnika, odparcia jego uderzenia lub uchylenia się przed uderzeniem, by zyskać na czasie i przestrzeni[2].

Podział manewrów[edytuj | edytuj kod]

Manewry, w zależności od ilości zaangażowanych sił i środków, dzieli się na:

Manewr można podzielić też z uwagi na kierunek wykonywania w stosunku do nieprzyjaciela na:

Wyróżnia się również:

operowanie przewagą miejscową przeciwko rozdzielonym częściom sił przeciwnika; jest on wstępnym warunkiem uzyskania pomyślnego rozstrzygnięcia w starciu z przeważającym przeciwnikiem[3].
  • Manewr po liniach zewnętrznych
inaczej uderzenia na kierunkach zbieżnych, manewr dwustronny czyli najskuteczniejsza i zarazem najtrudniejsza forma manewru operacyjnego; jest to oskrzydlenie dwustronne w skali operacyjnej; manewr taki umożliwia jednoczesne prowadzenie działań zaczepnych z wielu kierunków; siły koncentrowane są bezpośrednio „na przeciwnika” przed rozstrzygającą bitwą[3]


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]