French
DeutschMao Anying – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 porucznik Armii Czerwonej | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 25 listopada 1950 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1943–1945 (Armia Czerwona) |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Mao Anying (毛岸英, pinyin Máo Ànyīng; ur. 24 października 1922, zm. 25 listopada 1950) – chiński wojskowy, najstarszy syn Mao Zedonga i jego drugiej żony Yang Kaihui.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Po rozwodzie rodziców w 1927 roku pozostał z matką w Changsha. W 1930 roku został pojmany wraz z matką przez żołnierzy Kuomintangu i musiał oglądać wykonanie na niej wyroku śmierci[1]. Po egzekucji Yang przez kilka tygodni mieszkał z babką, a następnie w 1931 roku został wywieziony do Szanghaju[1], gdzie żył na ulicy jako bezdomny żebrak[2]. Błąkając się po mieście został kilkukrotnie brutalnie pobity przez policję[3]. Dzięki pomocy lokalnych działaczy komunistycznych, którzy się nim zaopiekowali, został w 1936 roku wysłany na studia do Moskwy[2].
Podczas II wojny światowej wstąpił do Armii Czerwonej. Brał udział w walkach w Europie, w tym na terenie ziem polskich.
Do Chin powrócił w 1946 roku[2] i zamieszkał w Pekinie[1]. W październiku 1949 roku wziął ślub z Liu Songlin. Jego relacje z ojcem były chłodne[1].
Po wybuchu wojny koreańskiej został w 1950 roku wysłany na front jako tłumacz w armii Chińskich Ochotników Ludowych[2]. Wysocy działacze partyjni odradzali Mao Zedongowi wysyłanie własnego, najstarszego syna na front, ten jednak nie dał się przekonać, argumentując, iż jego dzieci nie zasługują na specjalne traktowanie[1]. Mao Anying zginął 25 listopada 1950 roku podczas amerykańskiego nalotu bombowego[2]. Dowodzący wojskami chińskimi w Korei Peng Dehuai poinformował Mao o śmierci syna dopiero po jakimś czasie, obawiając się jego reakcji[1]. Przewodniczący przyjął jednak śmierć syna bez emocji, mówiąc, że wojna wymaga poświęceń[4].
Pochowany jest na cmentarzu Chińskich Ochotników Ludowych w Hoech'ang (prow. P'yŏngan Południowy) w Korei Północnej[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Chairman Mao Zedong and General Mao Anying, Chinese Military Leaders of the Korean War. paulnoll.com. [dostęp 2009-11-10]. (ang.).
- ↑ a b c d e Jakub Polit: Chiny. Warszawa: Wydawnictwo Trio, 2004, s. 404. ISBN 83-88542-68-0.
- ↑ Jean-Christophe Brisard, Claude Quetel: Dzieci dyktatorów, Znak Horyzont, 2015, s. 78. ISBN 978-83-240-3420-8.
- ↑ Chairman Mao Zedong comments on the death of General Mao Anying. paulnoll.com. [dostęp 2009-11-10]. (ang.).
- ↑ Chinese delegation pays tribute to martyrs buried in DPRK. kp.chineseembassy.org, 6 maja 2010. [dostęp 2011-06-09]. (ang.).