Marcelina Grabowska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marcelina Grabowska (ur. 24 grudnia 1912 we Lwowie, zm. 13 maja 1986 w Warszawie) – polska pisarka, autorka prozy i utworów scenicznych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Marcelina Grabowska ukończyła studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Uzyskała stopień doktora z filologii polskiej. Debiutowała w 1932 na łamach czasopisma „Kobieta Współczesna” jako krytyk teatralny. W 1934 ogłosiła powieść Żółty dom. Od 1935 mieszkała w Warszawie. W latach 1943–1944 działała w konspiracyjnym Związku Syndykalistów Polskich. Była też redaktorką podziemnej prasy, m.in. „Oblicze Dnia”, „Sprawy”^[1]. Uczestniczyła w powstaniu warszawskim (1944).

Twórczość literacka[edytuj | edytuj kod]

• Antoni Mroczek poznaje świat (powieść)
• Żółty dom (powieść)
• Ucieczka z Kemeth (opowiadania)
• Skazany na wielkość (opowieść o Kościuszce)
• Konfrontacje (powieść)
• Tropiąc się nawzajem (powieść)
• Po omacku (powieść)
• Dokąd człowieku? (dramaty)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Wydawnictwo Naukowe PWN. ISBN 83-01-11593-9.brak strony w książce