Marek Biernacki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marek Biernacki

Data i miejsce urodzenia	28 kwietnia 1959 Sopot
Minister spraw wewnętrznych i administracji
Okres	od 7 października 1999 do 19 października 2001
Przynależność polityczna	Ruch Społeczny AWS
Poprzednik	Janusz Pałubicki (p.o.)
Następca	Krzysztof Janik
Minister sprawiedliwości
Okres	od 6 maja 2013 do 22 września 2014
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Jarosław Gowin
Następca	Cezary Grabarczyk
Sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Okres	od 15 czerwca 2015 do 16 listopada 2015
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Marek Biernacki (ur. 28 kwietnia 1959 w Sopocie^[1]) – polski polityk i prawnik, działacz opozycji w okresie PRL, poseł na Sejm III, V, VI, VII, VIII, IX i X kadencji, w latach 1999–2001 minister spraw wewnętrznych i administracji, w latach 2013–2014 minister sprawiedliwości, w 2015 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów oraz koordynator ds. służb specjalnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jest synem Tadeusza i Ireny^[2]. Absolwent liceum ogólnokształcącego w Pruszczu Gdańskim. W 1985 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego^[1]. Od 1981 działał w Ruchu Młodej Polski. W latach 80. był działaczem podziemnych struktur NSZZ „Solidarność”. Po ukończeniu studiów, w latach 1985–1989 pracował w Muzeum Historii Miasta Gdańska (w oddziale Wieża Więzienna i Katownia). W latach 1989–1997 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym w Katedrze Historii Państwa i Prawa Polskiego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. Należy do Gdańskiego Klubu Myśli Politycznej im. Lecha Bądkowskiego^[3].

Od 1991 pełnił funkcję likwidatora majątku Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku. Poprowadził kilka wygranych postępowań o rewindykację majątku PZPR przejętego przez SdRP^[4]. W 1996 wojewoda gdański Henryk Wojciechowski (SLD) cofnął mu pełnomocnictwa do egzekwowania majątku od SdRP.

W 1997 zaangażował się w działalność polityczną w Akcji Wyborczej Solidarność. Został jej kandydatem do Sejmu z rekomendacji Prawicy Narodowej^[4], a następnie należał do komitetu założycielskiego Ruchu Społecznego AWS^[3]. W latach 1997–2001 sprawował mandat posła na Sejm III kadencji z listy AWS. Przewodniczył Komisji do Spraw Służb Specjalnych^[5]. Był współautorem ustawy powołującej Instytut Pamięci Narodowej. Od 7 października 1999 do 19 października 2001 sprawował funkcję ministra spraw wewnętrznych i administracji w rządzie Jerzego Buzka^[6]. W tym czasie był jednym z autorów wniosku o wznowienie śledztwa w sprawie tzw. moskiewskiej pożyczki. W okresie jego urzędowania utworzono Centralne Biuro Śledcze, którego funkcjonariusze przeprowadzili operację „Enigma”, w wyniku której rozbito gang pruszkowski^[7]. W 2001 bez powodzenia kandydował do Senatu z ramienia Bloku Senat 2001.

Od 2002 był związany z Platformą Obywatelską. Od lutego 2002 do października 2004 był wicemarszałkiem województwa pomorskiego^[3], pełnił też do 2005 mandat radnego sejmiku^[8]. W wyborach parlamentarnych w 2005 został posłem na Sejm V kadencji z okręgu gdyńskiego^[9]. W styczniu 2006 objął funkcję rzecznika w tzw. gabinecie cieni PO odpowiedzialnego za sprawy wewnętrzne i służby specjalne. W listopadzie 2005 został członkiem sejmowej Komisji do Spraw Służb Specjalnych, był jej rotacyjnym przewodniczącym. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz trzeci uzyskał mandat poselski, otrzymując 84 157 głosów^[10]. W lutym 2009 został przewodniczącym komisji śledczej do zbadania okoliczności porwania i zabójstwa Krzysztofa Olewnika (działającej do 17 maja 2011). W wyborach do Sejmu w 2011 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, dostał 66 019 głosów^[11].

6 maja 2013 prezydent Bronisław Komorowski powołał Marka Biernackiego na urząd ministra sprawiedliwości w drugim rządzie Donalda Tuska^[12]. Pełniąc tę funkcję, zainicjował kompleksowe zmiany w uchwalonym w drugiej połowie lat 90. kodeksie karnym^[13], przedstawił projekt przyjętej następnie ustawy o ochronie i pomocy dla pokrzywdzonego i świadka^[14], a także zainicjował wprowadzanie systemu nagrywania rozpraw w sądach rejonowych^[15]. Kontrowersje podczas jego urzędowania wzbudziła kwestia tzw. ustawy o bestiach, mającej za celu izolację osób skazanych po odbyciu kary (przygotowanej m.in. na skutek tzw. sprawy Mariusza Trynkiewicza). Część środowisk prawniczych i medycznych zarzucała projektowi, że łamie podstawowe zasady prawa karnego oraz prawa człowieka. Marek Biernacki zadeklarował podanie się do dymisji, gdyby ustawę Trybunał Konstytucyjny uznał za niekonstytucyjną^[16]. Ostatecznie TK zakwestionował tylko jeden przepis ustawy, nie podważając istoty całej regulacji^[17][18].

Marek Biernacki zakończył pełnienie funkcji ministra 22 września 2014 wraz z dymisją rządu Donalda Tuska. Objął następnie funkcję przewodniczącego sejmowej Komisji do Spraw Służb Specjalnych^[1], kierował nią do czerwca 2015^[19]. W tym samym miesiącu został powołany przez premier Ewę Kopacz na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów oraz koordynatora ds. służb specjalnych^[20], a następnie przez prezydenta Bronisława Komorowskiego w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego^[21]. Jako koordynator służb specjalnych kierował m.in. operacją uwolnienia więzionego na Białorusi polskiego żołnierza, w ramach której w zamian przekazano stronie białoruskiej obywatela tego państwa oskarżonego w Polsce o szpiegostwo^[22]. Rozmowy odbyły się na Białorusi, przy czym oficjalnie poinformowano, że wizyta dotyczyła współpracy w obszarze zwalczania nielegalnej imigracji. Na skutek tych rozmów przekazano także stronie polskiej kopię raportu skierowanego do Ławrientija Berii, mówiącego o pięciu lokalizacjach, gdzie mogli być kierowani Polacy wzięci przez Sowietów do niewoli na początku II wojny światowej^[23] (dokumentu mogącego przyczynić się do odnalezienia tzw. białoruskiej listy katyńskiej^[23]). Zlecił szefowi ABW przegląd i odtajnienie dokumentów z tzw. zbioru zastrzeżonego IPN^[24]. Jego urzędowanie przypadło na czas problemów związanych z wysokim zagrożeniem terrorystycznym na świecie oraz kryzysem migracyjnym^[25]. Ujawnił, że w Polsce działała komórka wsparcia Państwa Islamskiego^[26].

W wyborach w 2015 został ponownie wybrany do Sejmu, otrzymując 42 586 głosów^[27]. W Sejmie VIII kadencji został członkiem Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji do Spraw Służb Specjalnych^[28]. Wielokrotnie w wypowiedziach publicznych krytycznie odnosił się do działań Antoniego Macierewicza jako ministra obrony narodowej, m.in. od samego początku oceniając jako nielegalne wejście Bartłomieja Misiewicza do Centrum Eksperckiego Kontrwywiadu NATO^[29] oraz stając w obronie zdegradowanej za czasów tego ministra major Służby Kontrwywiadu Wojskowego Magdaleny E. (zaangażowanej w operację uwolnienia polskiego żołnierza więzionego na Białorusi)^[30], pisząc w jej sprawie list do prezydenta Andrzeja Dudy^[31].

11 stycznia 2018 został wykluczony z Platformy Obywatelskiej za złamanie dyscypliny partyjnej w głosowaniach nad projektami dotyczącymi aborcji^[32]. Pozostawał w klubie parlamentarnym PO i PO-KO, jednak 4 lipca 2019 przeszedł do klubu PSL-Koalicja Polska^[33].

W wyborach w 2019 z listy PSL z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję, otrzymując 19 272 głosy^[34]. Został tym samym pierwszym posłem wybranym z listy PSL w województwie pomorskim od 2001. W Sejmie IX kadencji został członkiem klubu zorganizowanego wokół Polskiego Stronnictwa Ludowego^[35], Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych^[36] oraz Komisji do Spraw Służb Specjalnych^[37]. W czerwcu 2021 powołał m.in. wraz z Kazimierzem Michałem Ujazdowskim think tank Centrum Dobrego Państwa^[38]. W tym samym miesiącu został wiceprzewodniczącym stowarzyszenia „Tak, Polska!”^[39].

W wyborach w 2023 został wybrany do Sejmu X kadencji z ramienia Trzeciej Drogi z wynikiem 34 369 głosów^[40]. W grudniu tego samego roku został kolejny raz przewodniczącym Komisji do Spraw Służb Specjalnych^[41]. Zasiadł też w Komisji Gospodarki i Rozwoju oraz Komisji Kultury i Środków Przekazu^[41].

Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

W 2001 został wyróżniony Medalem Honorowym im. Józefa Tuliszkowskiego^[42]. W 2014 Marek Biernacki otrzymał tytuł „Honorowego Ambasadora Miasta i Gminy Prabuty”^[43]. W 2015 został odznaczony Odznaką Honorową za Zasługi dla Samorządu Terytorialnego^[44].

Wyniki wyborcze[edytuj | edytuj kod]

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1997		Akcja Wyborcza Solidarność	Sejm III kadencji	nr 11	4124 (0,72%)[45][46]
2001		Blok Senat 2001	Senat V kadencji	nr 25	113 785 (29,57%)[47]
2002		KKW Platforma Obywatelska – Prawo i Sprawiedliwość	Sejmik Województwa Pomorskiego	nr 2	24 332 (14,29%)[8]
2005		Platforma Obywatelska	Sejm V kadencji	nr 26	41 336 (11,20%)[9]
2007			Sejm VI kadencji		84 157 (16,71%)[10]
2011			Sejm VII kadencji		66 019 (14,55%)[11]
2015			Sejm VIII kadencji		42 586 (9,12%)[27]
2019		Polskie Stronnictwo Ludowe	Sejm IX kadencji		19 272 (3,32%)[34]
2023		Trzecia Droga	Sejm X kadencji		34 369 (5,03%)[40]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Strona sejmowa posła IX kadencji. [dostęp 2021-07-10].
• Marek Biernacki – strona prywatna. [dostęp 2014-04-28].