Marek Migalski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marek Migalski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 stycznia 1969
Racibórz

Poseł do PE VII kadencji
Okres

od 14 lipca 2009
do 30 czerwca 2014

Przynależność polityczna

Polska Razem

Marek Migalski (2008)
Białoruska demonstracja w Warszawie, wśród uczestników m.in. Marek Migalski i Andrej Sannikau (8 marca 2013)

Marek Henryk Migalski (ur. 14 stycznia 1969 w Raciborzu) – polski politolog, nauczyciel akademicki, publicysta polityczny i polityk, doktor habilitowany nauk społecznych, profesor uczelni na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył Szkołę Podstawową nr 13 im. Stanisława Staszica w Raciborzu[1], następnie I Liceum Ogólnokształcące im. Jana Kasprowicza w tym samym mieście[2]. W 1999 ukończył studia politologiczne na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. W 2001 na podstawie rozprawy pt. Koncepcja „mostu między Wschodem a Zachodem” Edwarda Benesza – próba zachowania niezależności Czechosłowacji w latach 1945–1948 uzyskał na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w dziedzinie nauk o polityce. W 2019 otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk społecznych na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie[3].

Przed podjęciem studiów pracował jako nauczyciel języka polskiego. W trakcie studiów odbył – z rekomendacji konsula generalnego Republiki Czeskiej w Polsce – miesięczną praktykę w biurze Euroregionu Silesia, zaś w lutym 1999 objął stanowisko wicedyrektora biura[4].

Został pracownikiem naukowym w Instytucie Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, był adiunktem w Zakładzie Systemów Politycznych Polski i Państw Europy Środkowej i Wschodniej. Później powołany na profesora uczelni w Instytucie Nauk Politycznych UŚ[5]. Został także wykładowcą w Instytucie Europeistyki Wyższej Szkoły Humanitas w Sosnowcu. W pracy naukowej i dydaktycznej zajął się zagadnieniami współczesnych systemów politycznych i partyjnych.

Odbył staże naukowe w czeskich uczelniach: na wydziale prawa Uniwersytetu Masaryka w Brnie, na wydziale pedagogiki Uniwersytetu Południowoczeskiego w Czeskich Budziejowicach oraz na wydziale nauk politycznych Uniwersytetu Palackiego w Ołomuńcu. Brał udział w licznych krajowych i międzynarodowych konferencjach politologicznych. Jest autorem, współautorem lub redaktorem kilkunastu książek oraz autorem kilkudziesięciu publikacji naukowych. Publikował artykuły na temat polskiej sceny politycznej w prasie, m.in. w „Dzienniku”, „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej” i „Wprost”.

W 2009 z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu katowickim uzyskał mandat eurodeputowanego VII kadencji, otrzymując 112 881 głosów[6]. W PE został członkiem Komisji Kultury i Edukacji oraz Delegacji do komisji współpracy parlamentarnej UE-Rosja, objął również zastępstwo w Delegacji do spraw stosunków z Białorusią i Delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego Euronest. Nie przystąpił do PiS.

We wrześniu 2010 na wniosek europosłów Ryszarda Legutki i Tomasza Poręby został wykluczony z delegacji PiS w Parlamencie Europejskim w związku z listem do prezesa tej partii, Jarosława Kaczyńskiego, w którym skrytykował jego sposób zarządzania ugrupowaniem[7]. W listopadzie tego samego roku zaangażował się w tworzenie nowego ugrupowania Polska Jest Najważniejsza, które w marcu 2011 zostało zarejestrowane jako partia. 10 czerwca tego samego roku został jednym z wiceprezesów tego ugrupowania[8].

Współtworzył (wraz z resztą PJN) powołaną 7 grudnia 2013 na bazie ruchu społecznego „Godzina dla Polski” nową partię Polska Razem[9]. Tydzień później został wiceprezesem tego ugrupowania. Pełnił tę funkcję do marca 2014, kiedy to zrezygnował z zasiadania w prezydium zarządu partii (pozostając przewodniczącym jej śląskich struktur). W tym samym roku nie uzyskał reelekcji w wyborach europejskich[10], otwierając śląską listę Polski Razem. W maju 2014 zrezygnował z członkostwa w partii, wycofując się z działalności politycznej[11].

W 2016 prowadził program Dwie prawdy w TVN24[12]. W 2019 bez powodzenia kandydował do Senatu z ramienia Koalicji Obywatelskiej[13].

Wyniki wyborcze[edytuj | edytuj kod]

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
2009 Prawo i Sprawiedliwość Parlament Europejski VII kadencji nr 11 112 881 (12,11%)T[6]
2014 Polska Razem Parlament Europejski VIII kadencji nr 11 14 163 (1,67%)N[10]
2019 Koalicja Obywatelska Senat X kadencji nr 72 82 830 (45,95%)N[13]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Publikacje książkowe[edytuj | edytuj kod]

  • Koncepcja „Mostu między Wschodem a Zachodem” Edwarda Benesza, Sosnowiec: WSZiM w Sosnowcu, 2004.
  • Polska i Republika Czeska. Dekada sąsiedztwa (współautor: W. Wojtasik), Sosnowiec: WSZiM w Sosnowcu, 2005.
  • Obywatel – Społeczeństwo – Demokracja, Sosnowiec: WSZiM w Sosnowcu, 2006.
  • Polski system partyjny, (współautorzy: W. Wojtasik, M. Mazur), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006.
  • Czeski i polski system partyjny. Analiza porównawcza, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2008.
  • Nieudana rewolucja. Nieudana restauracja. Polska w latach 2005–2010, Warszawa: Czerwone i Czarne, 2010.
  • Parlament Antyeuropejski, Warszawa: The Facto, 2014.
  • The End of Democracy. Koniec demokracji, Warszawa: The Facto, 2015.
  • Naród urojony, Łódź: Fundacja Industrial, 2017.
  • Budowanie narodu. Przypadek Polski w latach 2015–2017, Łódź: Liberté!, 2018.
  • Mgła emocje paradoksy. Szkice o (polskiej) polityce, Łódź: Liberté!, 2020.
  • Homo Policus Sapiens. Biologiczne aspekty politycznej gry (współautor: M. Kaczmarzyk), Katowice: Sonia Draga Post factum, 2020.
  • Nieludzki ustrój. Jak nauki biologiczne wyjaśniają kryzys demokracji liberalnej oraz wskazują sposoby jej obrony, Łódź: Liberté!, 2022.
  • 100 najsłynniejszych eksperymentów psychologicznych świata i ich znaczenie dla rozumienia polityki (współautor: M. Bożek), Łódź: Liberté!, 2022.

Redakcja prac zbiorowych[edytuj | edytuj kod]

  • Partie i systemy partyjne państw Europy Środkowej i Wschodniej, Sosnowiec: WSZiM w Sosnowcu, 2005.
  • Parties and Party Systems in Central and Eastern Europe, Sosnowiec: WSZiM w Sosnowcu, 2005.
  • Prawica w Polsce 1989–2005, Katowice: Instytut Regionalny, 2005.
  • Populizm, Katowice: Instytut Regionalny, 2005.
  • Prezydent w Polsce po 1989 r. Studium Politologiczne (współredaktor R. Glajcar), Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2006.
  • Platforma Obywatelska, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009.
  • Prawo i Sprawiedliwość, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2011.
  • Sojusz Lewicy Demokratycznej, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2012.
  • Polskie Stronnictwo Ludowe, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2013.

Powieści obyczajowe[edytuj | edytuj kod]

  • Wielki finał, Warszawa: Od deski do deski, 2018.
  • 1989. Barwy zamienne, Katowice: Sonia Draga, 2019.
  • Nieśmiertelnicy, Katowice: Sonia Draga, 2021.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Przyjaźnię się tylko z raciborzanami. nowiny.pl, 24 marca 2009. [dostęp 2011-01-11].
  2. Aktualności turystyczne. raciborz.pl, 25 października 2007. [dostęp 2011-01-11].
  3. Ogólnopolski wykaz osób, którym nadano stopień doktora lub doktora habilitowanego. polon.nauka.gov.pl. [dostęp 2019-03-27].
  4. Katarzyna Bytomska, Stypendysta MEN – Marek Migalski, „Gazeta Uniwersytecka – miesięcznik Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach” nr 7(63)/1999.
  5. Dr hab. Marek Migalski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2021-01-14].[martwy link]
  6. a b Serwis PKW – Wybory 2009. [dostęp 2011-01-11].
  7. PiS wyrzuca Migalskiego z delegacji do europarlamentu. tvn24.pl, 2 września 2010. [dostęp 2011-01-11].
  8. Poncyljusz i Migalski wiceszefami PJN. stronapjn.pl, 10 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-10].
  9. Polska Razem to nazwa nowej partii Jarosława Gowina. gazeta.pl, 7 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-07].
  10. a b Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2023-09-23].
  11. „To już jest koniec”. migalski.eu, 29 maja 2014. [dostęp 2014-05-29].
  12. Koniec magazynu „Dwie prawdy” TVN24. 2 września 2016. [dostęp 2016-11-06].
  13. a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2023-09-23].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]