Marketing terytorialny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marketing terytorialny – zarządzanie zmierzające do zaspokojenia potrzeb i pragnień mieszkańców oraz interesariuszy zewnętrznych (turyści, inwestorzy, studenci zamiejscowi, inne grupy atrakcyjne dla miasta). Niezbędne jest przy tym przewidywanie kierunku zmian oraz racjonalne wykorzystanie wszystkich posiadanych zasobów. U podstaw tak rozumianego marketingu terytorialnego leży przekonanie, że zaspokojenie potrzeb i pragnień wewnętrznych i zewnętrznych grup odniesienia, poprzez oferowanie im właściwego punktu widzenia rachunku ekonomicznego zestawu środków materialnych i niematerialnych, jest możliwe dzięki uprzedniemu ich rozpoznaniu, ale także dzięki ich pobudzaniu i kreowaniu.

Marketing terytorialny stosują polskie miasta i województwa. Według badania opinii Polaków TNS Polska z 2013 roku najsilniejszą markę wśród wszystkich polskich miast ma Warszawa (118 pkt na 300 możliwych). Na 2. miejscu sklasyfikowano Kraków (107 pkt), natomiast 3. miejsce zajął Gdańsk (89 pkt)^[1].

Według projektu badawczego „Magnetyzm polskich miast” (2009, BAV Consulting i KB Pretendent) najbardziej przyciągającym miastem Polski jest Kraków. Badanie wyodrębniło 7 czynników atrakcyjności miasta: turystyczną, biznesową, kulturalną, sportową, dziedzictwo, komfort życia oraz natura. Kraków oceniono najlepiej w 5 z 7 atrakcyjności^[2].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Szromnik A., Marketing terytorialny, Wolters Kluwer Polska, Kraków, 2007. ISBN 978-83-7526-159-2.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]