Matthias Zurbriggen – Wikipedia, wolna encyklopedia

Matthias Zurbriggen
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1856
Saas-Fee

Data i miejsce śmierci

21 czerwca 1917
Genewa

Zawód, zajęcie

alpinista
wspinacz

Matthias Zurbriggen (ur. 15 maja 1856 w Saas-Fee, (Valais), zm. 21 czerwca 1917 w Genewie) – szwajcarski alpinista, jeden z najwybitniejszych wspinaczy i przewodników górskich dziewiętnastego wieku.

Zaczynał pracę jako stajenny, później pracował jako urzędnik w młynie zbożowym. Gdy zdecydował się zostać przewodnikiem górskim zaczął systematycznie uczestniczyć w wyprawach na alpejskie szczyty, w tym na Monte Rosę i Matterhorn, w szczególności tych, które prowadził słynny już wówczas przewodnik Émile Rey.

Wspinał się w Alpach, Andach, Karakorum, Himalajach, Tienszanie oraz górach Nowej Zelandii, dokonując wielu pierwszych wejść. M. in. w 1892 r. uczestniczył w ekspedycji Williama M. Conwaya, badającej otoczenie lodowca Baltoro. Jednym z najbardziej spektakularnych było zdobycie najwyższego szczytu Ameryki Południowej i całej południowej półkuli: Aconcagui – dokonane 14 stycznia 1897 roku. W 1900 r. stanął u czoła wielkiego lodowca Inylczek jako uczestnik nieudanej wyprawy na Chan Tengri, kierowanej przez włoskiego księcia Scipione Borghese.

Z czasem wspinacze zaczęli działać w górach bez pomocy przewodników. Po 1902 r. Zurbriggen wrócił jeszcze na Monte Rosę, ale znajdował coraz mniej klientów. Po 1906 r. popadł w depresję i alkoholizm. Zmarł jako włóczęga śmiercią samobójczą przez powieszenie. Ważniejsze wejścia: