Maurizio Damilano – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maurizio Damilano
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 kwietnia 1957
Scarnafigi

Wzrost

183 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy
Igrzyska olimpijskie
złoto Moskwa 1980 lekkoatletyka
(chód na 20 km)
brąz Los Angeles 1984 lekkoatletyka
(chód na 20 km)
brąz Seul 1988 lekkoatletyka
(chód na 20 km)
Mistrzostwa świata
złoto Rzym 1987 chód na 20 km
złoto Tokio 1991 chód na 20 km
Mistrzostwa Europy
srebro Stuttgart 1986 chód na 20 km
Halowe mistrzostwa świata
srebro Paryż 1985 chód na 5000 m
Halowe mistrzostwa Europy
złoto Mediolan 1982 chód na 5000 m
srebro Grenoble 1981 chód na 5000 m
Uniwersjada
złoto Bukareszt 1981 chód na 20 km
srebro Edmonton 1983 chód na 20 km
Igrzyska śródziemnomorskie
złoto Casablanca 1983 chód na 20 km
złoto Latakia 1987 chód na 20 km
złoto Ateny 1991 chód na 20 km
Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej III Klasy (1951-2001)

Maurizio Damilano (ur. 6 kwietnia 1957 w Scarnafigi[1]) – włoski lekkoatleta, chodziarz, jeden z najbardziej utytułowanych zawodników w historii tej specjalności lekkoatletycznej.

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

Zajął 4. miejsce w chodzie na 10 000 metrów na mistrzostwach Europy juniorów w 1975 w Atenach[2].

Startując w konkurencji seniorów zajął 6. miejsce w chodzie na 20 kilometrów na mistrzostwach Europy w 1978 w Pradze[3].

Podczas igrzysk olimpijskich w 1980 w Moskwie zdobył złoty medal w chodzie na 20 kilometrów, wyprzedzając Piotra Poczinczuka ze Związku Radzieckiego i Rolanda Wiesera z Niemieckiej Republiki Demokratycznej[1]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1981 w Grenoble zajął 2. miejsce w chodzie na 5000 metrów za Harwigiem Gauderem z NRD, a przed Gérardem Lelièvre z Francji (była to konkurencja pokazowa)[4]. Zdobył złoty medal w chodzie na 20 kilometrów na uniwersjadzie w 1981 w Bukareszcie[5]. Zwyciężył na dystansie 5000 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1982 w Mediolanie (przed swym rodakiem Carlo Mattiolim i Austriakiem Martinem Toporkiem (również była to konkurencja pokazowa)[6]. Na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach został zdyskwalifikowany w chodzie na 20 kilometrów, a chodu na 50 kilometrów nie ukończył[7]. Zdobył srebrny medal w chodzi ena 20 kilometrów na uniwersjadzie w 1983 w Edmonton[5]. Zajął 7. miejsce w tej konkurencji podczas mistrzostw świata w 1983 w Helsinkach[8]. Zwyciężył na tym dystansie na igrzyskach śródziemnomorskich w 1983 w Casablance[9].

Na igrzyskach olimpijskich w 1984 w Los Angeles zdobył brązowy medal w chodzie na 20 kilometrów za Meksykanami Ernesto Canto i Raúlem Gonzálezem. Chodu na 50 kilometrów nie ukończył[1]. Zdobył srebrny medal w chodzie na 5000 metrów na światowych igrzyskach halowych w 1985 w Paryżu, przegrywając jedynie z Gérardem Lelièvre, a wyprzedzając Davida Smitha z Australii[10]. Na mistrzostwach Europy w 1986 w Stuttgarcie zajął 2. miejsce w chodzie na 20 kilometrów za Jozefem Pribilincem z Czechosłowacji, a przed Hiszpanem Miguelem Prieto. Chodu na 50 kilometrów nie ukończył[11].

Zwyciężył w chodzie na 20 kilometrów na mistrzostwach świata w 1987 w Rzymie (przed Pribilincem i Hiszpanem Josepem Marínem)[8] oraz na igrzyskach śródziemnomorskich w 1987 w Latakii[9]. Na tym samym dystansie wywalczył swój trzeci medal olimpijski – brązowy – na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu (przegrał z Pribilincem i Ronaldem Weigelem z NRD)[1]. Na mistrzostwach Europy w 1990 w Splicie startował tylko w chodzie na 50 kilometrów, ale go nie ukończył[12]. Obronił tytuły mistrzowskie w chodzie na 20 kilometrów na igrzyskach śródziemnomorskich w 1991 w Atenach[9] i mistrzostwach świata w 1991 w Tokio (wyprzedził wówczas Michaiła Szczennikowa i Jauhienija Misiulę ze Związku Radzieckiego[8]. Na swych czwartych igrzyskach olimpijskich w 1992 wBarcelonie zajął 4. miejsce w chodzie na 20 kilometrów[1].

Ośmiokrotnie startował w pucharze świata, zawsze w chodzie na 20 kilometrów, zajmując następujące miejsca: 1977 w Milton Keynes – 4. miejsce, 1979 w Eschborn – dyskwalifikacja, 1981 w Walencji – 6. miejsce, 1983 w Bergen – 4. miejsce, 1985 w St. John's – 2. miejsce, 1987 w Nowym Jorku – 7. miejsce, 1989 w L’Hospitalet – 6. miejsce i 1991 w San Jose – 8. miejsce[13].

Podczas mistrzostw Włoch na różnych dystansach wywalczył aż 20 złotych medali[14]:

  • chód na 10 0000 m – 1979 i 1981–1985
  • chód na 15 km – 1987
  • chód na 20 km – 1978, 1980–1986, 1988
  • chód na 50 km – 1985, 1986 i 1990

W hali był mistrzem Włoch w chodzie na 5000 metrów w 1984[15].

3 października 1992 w Cuneo ustanowił rekordy świata w chodzie dwugodzinnym (29 5732 m) i w chodzie na 30 000 metrów (2:01:44,1)[16]. Wynik Damilano w chodzie na 30 000 metrów jest aktualnym (maj 2021) rekordem świata[17].

W 1992 został odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej III klasy (komandoria)[18].

Rekordy życiowe[edytuj | edytuj kod]

Maurizio Damilano miał następujące rekordy życiowe[19]:

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Jego brat bliźniak Giorgio również był chodziarzem, olimpijczykiem z 1980[20].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Maurizio Damilano [online], olympedia.org [dostęp 2021-05-04] (ang.).
  2. European Junior Championships 1975 [online] [dostęp 2021-05-04] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-31] (ang.).
  3. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 557 [dostęp 2021-05-04] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  4. European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 466 [dostęp 2021-05-04] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  5. a b World Student Games (Universiade – Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-04] (ang.).
  6. European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 470 [dostęp 2021-05-04] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  7. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 565 [dostęp 2021-05-04] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  8. a b c IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 215 [dostęp 2021-05-04] (ang.).
  9. a b c Mediterranean Games [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-04] (ang.).
  10. IAAF World Indoor Championships – Birmingham 2018, Statistics Handbook [online], IAAF, s. 110 [dostęp 2021-05-04] (ang.).
  11. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 573 [dostęp 2021-05-04] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  12. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 581 [dostęp 2021-05-04] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  13. IAAF World Race Walking Cup. Taicang 2014. Facts & Figures [online], IAAF, s. 23 [dostęp 2021-05-04] (ang.).
  14. Italian Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-04] (ang.).
  15. Italian Indoor Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-04] (ang.).
  16. Progression of IAAF World Records. 2015 Edition [online], IAAF, s. 248–249, 257, 297, 301 [dostęp 2021-05-04] (ang.).
  17. World Records Men Outdoor [online], World Athletics [dostęp 2021-05-04] (ang.).
  18. Damilano Sig. Maurizio [online], quirinale.it [dostęp 2021-05-04] (wł.).
  19. Maurizio Damilano w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-05-04].
  20. Giorgio Damilano [online], olympedia.org [dostęp 2021-05-04] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]