French
DeutschMiędzynarodowa Organizacja Frankofonii – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 | |
| Język roboczy | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Członkowie | 56 |
| Sekretarz Generalny | |
| Utworzenie | 1970 |
| Strona internetowa | |
Międzynarodowa Organizacja Frankofonii, Frankofonia (fr. La Francophonie, z łac. Francus „Francuz” + gr. phone „głos, dźwięk”) – termin utworzony w 1880 roku przez francuskiego geografa Onésime Reclus (brata Élisée Reclus), określający wspólnotę ludzi i państw posługujących się językiem francuskim. Obecnie jest to międzynarodowa organizacja skupiająca rządy krajów francuskojęzycznych. Tylko w kilku z tych krajów francuski spełnia rolę pierwszoplanową, w pozostałych odgrywa już pomniejszą rolę.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Inspiracją dla utworzenia wspólnoty frankofońskiej była Brytyjska Wspólnota Narodów (The Commonwealth of Nations). W 1970 roku dwa byłe państwa kolonizatorskie, Francja i Belgia, oraz bogatsze kraje francuskojęzyczne na czele z Kanadą i Szwajcarią, stworzyły forum współpracy i pomocy biedniejszym krajom. Jednak w przeciwieństwie do Commonwealthu, którego głównymi celami są podtrzymywanie demokracji oraz promowanie praw człowieka wśród swoich członków, Frankofonia skupia swoją działalność na promocji języka i kultury francuskiej. Organizacja dysponuje własną flagą.
Struktura[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Organizacja Frankofonii posiada status obserwatora na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ.
Szczyty[edytuj | edytuj kod]
Szczyty frankofońskie odbywają się co dwa lata, w czasie których przedstawiciele krajów członkowskich dyskutują nad celami i strategią rozwoju organizacji.
.jpg)
Dotychczasowe szczyty:
- Paryż (Francja, 1986),
- Quebec (Kanada, 1987),
- Dakar (Senegal, 1989),
- Paryż (Francja, 1991),
- Mauritius (1993),
- Kotonu (Benin, 1995),
- Hanoi (Wietnam, 1997),
- Moncton (Nowy Brunszwik, Kanada, 1999),
- Bejrut (Liban, 2002),
- Wagadugu (Burkina Faso, 2004),
- Bukareszt (Rumunia, 2006),
- Québec (Québec, Kanada, 2008),
- Montreux (Szwajcaria, 2010),
- Kinszasa (D R Kongo, 2012)
- Dakar (Senegal, 2014)
- Antananarywa (Madagaskar), 2016
Konferencje ministerialne[edytuj | edytuj kod]
Każdego roku ministrowie do spraw frankofonii, względnie ministrowie spraw zagranicznych z krajów członkowskich, spotykają się, by przygotować kolejne szczyty organizacji, oraz by wprowadzić w życie podjęte wcześniej postanowienia.
Stała Rada Frankofonii[edytuj | edytuj kod]
Stała Rada Frankofonii składa się z ambasadorów Frankofonii z krajów członkowskich. Podobnie jak dla konferencji ministerialnych, ich głównymi celami są przygotowanie kolejnych szczytów frankofońskich oraz wprowadzenie decyzji podjętych na wcześniejszych.
Członkowie według kontynentów[edytuj | edytuj kod]
Europa[edytuj | edytuj kod]
Belgia, także Wspólnota francuska Belgii
Bułgaria
Francja
Luksemburg
Mołdawia
Monako
Rumunia
Szwajcaria
Ameryka Południowa[edytuj | edytuj kod]
- francuskie terytoria zamorskie:
Ameryka Północna[edytuj | edytuj kod]
Kanada 
Quebec (rząd prowincji)
Nowy Brunszwik (rząd prowincji)
Ontario (obserwator, wkrótce może stać się członkiem)
Dominika
Haiti
Saint Lucia
- francuskie terytoria zamorskie:
Afryka[edytuj | edytuj kod]
Benin
Burkina Faso
Burundi
Czad
Demokratyczna Republika Konga
Dżibuti
Egipt
Gabon
Gwinea
Gwinea Bissau
Gwinea Równikowa
Kamerun
Komory
Kongo
Madagaskar
Mali
Maroko
Mauretania
Mauritius
Niger
Republika Środkowoafrykańska
Republika Zielonego Przylądka
Rwanda
Senegal
Seszele
Togo
Tunezja
Wybrzeże Kości Słoniowej
Wyspy Świętego Tomasza i Książęca
Azja[edytuj | edytuj kod]
Australia i Oceania[edytuj | edytuj kod]
Vanuatu- francuskie terytoria zamorskie:
Igrzyska Frankofońskie[edytuj | edytuj kod]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Agnieszka Włoczewska, Mały leksykon pojęć i terminów frankofońskich, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2012, ISBN 978-83-7431-318-6.