Mieczysław Krawicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mieczysław Krawicz
Ilustracja
Mieczysław Krawicz, 1934
Imię i nazwisko przy narodzeniu

Juliusz Mieczysław Antoni Krawicz

Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1892
Warszawa

Data i miejsce śmierci

17 września 1944
Warszawa

Zawód

reżyser filmowy, scenograf, kierownik produkcji

Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Krawicz (ur. 2 lutego 1892 w Warszawie, zm. 17 września 1944 tamże[1][2]) – polski reżyser filmowy, scenograf, kierownik produkcji. Był jednym z najbardziej wszechstronnych twórców w okresie międzywojennym.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 stycznia 1893 w Warszawie, w katolickiej rodzinie Juliusza i Antoniny (1857–1941). Ukończył szkołę średnią i Wyższe Kursy Handlowe w Warszawie. Po powrocie do kraju ze studiów w Niemczech podjął współpracę z wytwórnią filmową „Sfinks”. Zajmował się początkowo sprawami biurowymi, później projektowaniem dekoracji filmowych, organizacją zdjęć i produkcją, kończąc na reżyserii. W 1926 wystąpił w roli Brochwicza w ekranizacji Trędowatej. W 1930 wraz ze Stanisławem Szebego oraz Zbigniewem Gniazdowskim założyli wytwórnię filmową „Blok”, w której początkowo pełnił rolę kierownika produkcji, a następnie reżysera[3]. Od 1930 był wiceprezesem Związku Producentów Filmowych. Sekretarz generalny Naczelnej Rady Przemysłu Filmowego w Polsce[4].

W latach 30. współpracował z wieloma producentami i reżyserami żydowskiego pochodzenia, co wzbudziło plotki, jakoby sam Krawicz miał być Żydem. W październiku 1939 antysemicka jednodniówka "W natarciu" opublikowała te pogłoski jako fakt. Pomimo tego reżyserowi udało się podczas okupacji pokazać w kinach filmowane przed wojną filmy Sportowiec mimo woli i Ja tu rządzę. W okupowanej Warszawie Krawicz prowadził sklep filatelistyczny przy ul. Marszałkowskiej 114. Był podejrzewany o współpracę z Abwehrą i szpiegowany, jednak śledztwo w tej sprawie z 1951 wykazało, że Krawicz ukrywał w swoim mieszkaniu Stanisława Szebego, Żyda. Sugeruje się, że to dla odsunięcia podejrzeń o tę działalność reżyser miał utrzymywać poprawne stosunki z Niemcami[5].

Mieczysław Krawicz był szefem operatorów, którzy filmowali powstanie warszawskie. 13 września 1944 r. został ciężko ranny w głowę po wybuchu bomby, kiedy znajdował się na balkonie swojego mieszkania przy ul. Lwowskiej 8. Zmarł 4 dni później w szpitalu polowym na skutek odniesionych ran[5]. Został pochowany w zbiorowej mogile powstańczej przy ul. Lwowskiej 13[1]; po ekshumacji – na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 304-6-13)[2].

Mało wiadomo o jego życiu prywatnym - wiadomo, że był żonaty, ale według meldunków polskiego kontrwywiadu "żona odeszła od niego, gdy stwierdziła, że jest homoseksualistą”[5].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Filmy w reżyserii Mieczysława Krawicza.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Lista cywilnych ofiar powstania - Juliusz Krawicz [online], 1944.pl [dostęp 2021-08-04] (pol.).
  2. ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: MARYSIA STRZEMECKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-08-04].
  3. ↑ Sebastian Bachmura, Mieczysław Krawicz - Człowiek, który sfilmował powstanie [online], Portal Promocji Kultury ProAnima.pl, 30 lipca 2021 [dostęp 2021-08-04] (pol.).
  4. ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 158. [dostęp 2021-08-04].
  5. ↑ a b c Marek Teler, Tęczowi niezłomni, „Replika” (95), Warszawa: Fundacja Replika, styczeń 2022, ISSN 1896-3617.
  6. ↑ Film polski. „Kurjer Poranny”. Nr 235, s. 8, 26 sierpnia 1939. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Filmy w reżyserii Mieczysława Krawicza
Lata 20.
Lata 30.
Lata 40.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Krawicz&oldid=72878945”