French
DeutschMiotacz Northovera – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Projektant | Alfred Beatty, |
| Rodzaj | |
| Obsługa | 2 |
| Historia | |
| Prototypy | 1940 |
| Produkcja | 1940–1943 |
| Wyprodukowano | 18 919[1] |
| Dane techniczne | |
| Kaliber | 63,5 mm |
| Wymiary | |
| Długość lufy | 914 mm |
| Masa | |
| broni | 27,2 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku | 60 m/s. |
| Zasięg skuteczny | 251 m |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Home Guard | |
Miotacz Northovera, oficjalnie Projector, 2.5 inch[2][3] – prowizoryczny brytyjski granatnik wykorzystywany przez Home Guard. Opracowany przez Alfreda Beatty’ego, nazwę otrzymał na cześć majora Home Guard Harry’ego Northovera, który pomógł dopracować konstrukcję[4].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prototyp miotacza zaprezentowano 3 lipca 1940 roku, miesiąc po ewakuacji z Dunkierki, gdzie brytyjskie wojska lądowe utraciły większość broni przeciwpancernej, a 28 lipca zorganizowano pierwsze próby poligonowe[4]. Do końca stycznia 1941 roku na stanie Home Guard znalazło się 647 miotaczy[4], a do marca – 1800 sztuk[5]. Do maja 1944 roku Home Guard otrzymała 19 859 miotaczy[6].
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Była to nieskomplikowana konstrukcyjnie broń gładkolufowa kalibru 63,5 milimetra (2,5 cala) z prostym zamkiem[4]. W pierwszej wersji miotacz osadzano na podstawie czworonożnej (masa całkowita broni 33,5 kilograma), w opracowanej później wersji Mk.II ze zintegrowaną muszką – na trójnożnej (masa całkowita 36,7 kilograma)[7]. Obsadę stanowiły trzy osoby[5]. Do wystrzału używano ładunków miotających zawierających 8,8 grama prochu czarnego, mających tę wadę, że chmura dymu powstająca przy strzale wskazywała przeciwnikowi stanowisko miotacza[8].
Podstawową amunicją były granaty fosforowe No. 76 Special Incendiary Grenade. Mimo że w miotaczu stosowano wersję ze wzmocnionym korpusem, wciąż zdarzało się, że granat pękał w lufie i stwarzał w ten sposób zagrożenie dla życia obsługi[7]. Później wprowadzono więc do użytku granaty obronne No. 36M i przeciwpancerne No. 68, a dzięki rozszerzeniu wachlarza stosowanej amunicji miotacz Northovera mógł zacząć odgrywać rolę broni wsparcia piechoty[8]. Pracowano także nad zwiększeniem szybkostrzelności. W tym celu powstała wersja dwulufowa i wersja z magazynkiem na pięć granatów[6].
Proste przyrządy celownicze można było ustawić do strzału na określone odległości: 46, 67, 91, 114, 137, 160 i 183 metry[4], celność broni była jednak niska[8]. Aby zwiększyć mobilność miotacza, instalowano go (również prowizorycznie) na różnych podwoziach, na przykład na wózkach holowanych przez samochody[6]. W końcowym okresie wojny, ze względu na niewystarczające możliwości miotacza w zakresie zwalczania pojazdów opancerzonych, broń tę przeklasyfikowano na broń zadymiającą[6].
Wycofywanie miotacza ze służby w Home Guard rozpoczęło się 20 marca 1944 roku[9].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Артем Платонов: Игрушечные солдатики черчилля: оружие британского ополчения. Популярная механика, sierpień 2010. [dostęp 2024-01-25]. (ang.).
- ↑ Łukasz Męczykowski: Talerz przeciw czołgowi, czyli jak Local Defence Volunteers (Home Guard) planowali zatrzymać Panzery. Konflikty.pl, 4 marca 2010. [dostęp 2016-01-14].
- ↑ Łukasz Męczykowski: Przeciwpancerne deskorolki i latające miny. Histmag.org, 30 stycznia 2012. [dostęp 2016-01-14].
- ↑ a b c d e Męczykowski 2016 ↓, s. 90–91
- ↑ a b Męczykowski 2016 ↓, s. 92
- ↑ a b c d Męczykowski 2016 ↓, s. 95–96
- ↑ a b Męczykowski 2016 ↓, s. 93
- ↑ a b c Męczykowski 2016 ↓, s. 94
- ↑ Męczykowski 2016 ↓, s. 97.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Łukasz Męczykowski: Talerz przeciw czołgowi, czyli jak Local Defence Volunteers (Home Guard) planowali zatrzymać Panzery. Konflikty.pl, 4 marca 2010. [dostęp 2016-01-14].
- Łukasz Męczykowski: Uzbrojenie Local Defence Volunteers / Home Guard w latach 1940-1945. Studium z dziejów militarnej kultury materialnej. Oświęcim: Napoleon V, 2016.