French
DeutschMiron (Chodakowski) – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Mirosław Chodakowski | ||
| Arcybiskup hajnowski | ||
 | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 21 października 1957 | |
| Data i miejsce śmierci | 10 kwietnia 2010 | |
| Miejsce pochówku | Cerkiew Zwiastowania Przenajświętszej Bogurodzicy w ławrze Supraskiej | |
| Prawosławny ordynariusz Wojska Polskiego | ||
| Okres sprawowania | 1998–2010 | |
| Arcybiskup hajnowski | ||
| Okres sprawowania | 2008–2010 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
| Śluby zakonne | listopad 1979 | |
| Diakonat | 26 grudnia 1978 | |
| Prezbiterat | 15 lutego 1979 | |
| Chirotonia biskupia | 10 maja 1998 | |
| Odznaczenia | ||
      | ||
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1998–2010 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | prawosławny biskup polowy Wojska Polskiego |
| Data konsekracji | 10 maja 1998 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | Abel (Popławski), Artemiusz (Kiszczanka), Jeremiasz (Anchimiuk), Szymon (Romańczuk), Symeon (Szostacki) | ||||
| |||||
Miron[a], imię świeckie Mirosław Chodakowski (ur. 21 października 1957 w Białymstoku, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski arcybiskup prawosławny, generał brygady, prawosławny ordynariusz Wojska Polskiego, doktor teologii.
Ukończył prawosławne seminarium duchowne w Warszawie. Następnie w 1979 złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze św. Onufrego w Jabłecznej. Jeszcze w tym samym roku wyznaczono go do objęcia godności przełożonego tejże wspólnoty zakonnej, którą pełnił przez pięć lat. Od 1984 do 1998 kierował monasterem Zwiastowania Przenajświętszej Bogurodzicy w Supraślu, prowadząc jego odbudowę ze zniszczeń dokonanych w czasie II wojny światowej i doprowadzając do ponownej organizacji męskiej wspólnoty monastycznej. W 1998 wyświęcony na biskupa pomocniczego diecezji warszawsko-bielskiej z tytułem biskupa hajnowskiego, w tym samym roku został również prawosławnym ordynariuszem Wojska Polskiego. Ordynariatem kierował do swojej śmierci w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2010.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Dzieciństwo i młodość[edytuj | edytuj kod]
Był synem Jana Chodakowskiego[1] i Marii z d. Iliaszuk, miał młodszą siostrę Barbarę[2]. Rodzina jego matki pochodzi z Kaczałów, zaś ojca − ze wsi Krynica w gminie Narewka[1]. Dziadkowie przyszłego hierarchy byli głęboko religijni, to od babci od strony matki nauczył się on języka cerkiewnosłowiańskiego[3]. Rodzina przyszłego hierarchy przeniosła się ze wsi do Białegostoku jeszcze przed urodzeniem syna; Chodakowscy mieszkali w domu u zbiegu ulic Włókienniczej i Poleskiej. Gdy Mirosław Chodakowski miał siedem lat, jego ojciec zginął w wypadku[4]. Przyszły duchowny ukończył w Białymstoku Szkołę Podstawową nr 12[5].
W dzieciństwie i wczesnej młodości był również ministrantem w soborze św. Mikołaja w Białymstoku. Tam spotkał arcybiskupa białostockiego i gdańskiego Nikanora, który skierował go na kształcenie w seminarium duchownym[6].
Studia teologiczne i wstąpienie do monasteru[edytuj | edytuj kod]
W 1972 wstąpił do Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie, które ukończył wraz z liceum ogólnokształcącym w 1976, zdając maturę. Jako słuchacz seminarium śpiewał w chórze soboru św. Marii Magdaleny w Warszawie i był hipodiakonem metropolity warszawskiego i całej Polski Bazylego[6]. Kontynuował naukę w Wyższym Prawosławnym Seminarium Duchownym przy monasterze św. Onufrego w Jabłecznej, które ukończył w 1978[7].
17 grudnia 1978 złożył śluby zakonne w riasofor[5], 25 grudnia 1978 został wyświęcony na diakona, zaś 15 lutego 1979 − na hieromnicha[8]. Wcześniej podjął wyższe studia na kierunku teologia, na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie[5]. W listopadzie 1979 złożył wieczyste śluby mnisze przed metropolitą warszawskim i całej Polski Bazylim[5].
Przełożony monasterów w Jabłecznej i Supraślu[edytuj | edytuj kod]
W latach 1979–1984 sprawował funkcję przełożonego monasteru św. Onufrego w Jabłecznej[5]. Równocześnie pracował w zlokalizowanych w klasztorze wyższych klasach prawosławnego seminarium duchownego jako wykładowca teologii zasadniczej[9].
15 czerwca 1984 został skierowany do pracy w nowo powstałej parafii Zwiastowania Bogurodzicy i św. Jana Teologa w Supraślu jako wikariusz[10], jednak już 25 listopada tego samego roku podniesiono go do godności ihumena, powierzając mu funkcję przełożonego supraskiego monasteru Zwiastowania Przenajświętszej Bogurodzicy i proboszcza przyklasztornej parafii[5]. W klasztorze przeprowadził gruntowne prace remontowe (odbudowa cerkwi Zwiastowania Bogurodzicy, remont cerkwi św. Jana Teologa, zabudowań mieszkalnych, gospodarczych), w znaczny sposób przyczyniając się do jego odbudowy po zniszczeniach z okresu II wojny światowej i do pełnej reaktywacji supraskiej wspólnoty monastycznej w jej pierwotnym kształcie. Za swoją pracę duszpasterską został w 1986 nagrodzony palicą, zaś w 1989 – krzyżem z ozdobami[11].
Decyzją Soboru Biskupów 7 kwietnia 1990 podniesiony do godności archimandryty[12].
W 1996 obronił pracę magisterską w dziedzinie teologii nt. Ikona Matki Bożej Hodegetrii i jej kult na Białostocczyźnie[13].
Biskup[edytuj | edytuj kod]
Chirotonię biskupią przyjął 10 maja 1998, zostając tym samym wikariuszem diecezji warszawsko-bielskiej z tytułem biskupa hajnowskiego[12]. W charakterze konsekratorów wystąpili m.in. arcybiskup białostocki i gdański, locum tenens metropolii warszawskiej Sawa, biskup grodzieński i wołkowyski Artemiusz oraz biskup włodzimiersko-wołyński Symeon[14]. 15 sierpnia 1998 mianowany na stopień generała brygady[11], na katedrze Prawosławnego Ordynariatu Wojska Polskiego od 1 października 1998 (obowiązki objął 21 października[11]). Objęcie przez niego katedry Prawosławnego Ordynariusza Wojska Polskiego było związane z wyborem poprzedniego ordynariusza, arcybiskupa Sawy, na zwierzchnika Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego[15].
Sprawując urząd, duchowny uczestniczył w uroczystościach państwowych (zarówno na szczeblu jednostek, jak i centralnym), wizytował polskie jednostki wojskowe uczestniczące w misjach zagranicznych (Kosowo, Czad, wzgórza Golan, Afganistan, Irak[16]), brał udział w uroczystościach na cmentarzach polskich poza granicami kraju (Loreto, Bolonia, Monte Cassino, Tobruk, Narwik, Lenino, Katyń, Piatichatki, cmentarze ofiar rzezi wołyńskiej[16]). Współorganizował prawosławne obchody Święta Wojska Polskiego w Hajnówce[17]. Zorganizował w Warszawie siedzibę ordynariatu prawosławnego z kaplicą św. Bazylego Martysza[18]. Zabiegał również o budowę w Warszawie prawosławnego soboru wojskowego, do którego planował przewieźć szczątki biskupa Sawy (Sowietowa). Starania te nie zostały jednak zakończone sukcesem[15] za życia biskupa[b]. Założył również parafię wojskową w Białej Podlaskiej, organizując cerkiew w budynku po zlikwidowanej jednostce lotniczej[20]. Uczestniczył w życiu kulturalnym Hajnówki[21]; interesował się sztuką, przede wszystkim malarstwem[22]. Współorganizował festiwal „Hajnowskie Dni Muzyki Cerkiewnej” oraz studium psalmistów w Bielsku Podlaskim[20]. Uczestniczył w dialogu między autokefalicznymi Kościołami prawosławnymi, w szczególności poprzez wymianę doświadczeń pomiędzy duszpasterzami sił zbrojnych. Regularnie brał udział w międzynarodowych spotkaniach kapelanów wojskowych różnych wyznań[23].
Wielokrotnie w publicznych wypowiedziach podkreślał rolę armii dla właściwego funkcjonowania państwa i bezpieczeństwa jego obywateli. Twierdził również, iż dla budowy dobrze funkcjonujących sił zbrojnych niezbędna jest dbałość o postawę moralną żołnierzy. Pozytywnie wypowiadał się na temat przemian zachodzących w strukturze organizacyjnej Wojska Polskiego[24]. W 1999 zdecydowanie potępił interwencję wojsk NATO w Jugosławii nazywając ją „krucjatą przeciwko prawosławiu”[25]. Negatywnie odniósł się następnie do ogłoszenia niepodległości przez Kosowo i uznania jej przez Polskę[26].
Doktor teologii od 2003, na podstawie rozprawy 500-lecie Monasteru Zwiastowania NMP w Supraślu 1498–1998 roku[15].
Z okazji 10-lecia chirotonii biskupiej, 10 maja 2008 został podniesiony do godności arcybiskupa[7].
W 2009 Rzeczpospolita podała, iż biskup Miron był tajnym współpracownikiem SB o pseudonimie Mirek II. Hierarcha stanowczo zaprzeczył tym oskarżeniom i stwierdził, iż nienawidził komunizmu[27].
Śmierć i pogrzeb[edytuj | edytuj kod]
_Supra%C5%9Bl.JPG)
Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku. Razem z prezydentem Lechem Kaczyńskim, przedstawicielami władz państwowych oraz ordynariuszami Wojska Polskiego różnych wyznań udawał się na uroczystości związane z obchodami 70. rocznicy zbrodni katyńskiej[28]. Ciało duchownego zidentyfikowali 13 kwietnia w Moskwie kapłani Prawosławnego Ordynariatu Wojska Polskiego: ks. Michał Dudicz i ks. Aleksy Andrejuk. Trumna ze szczątkami arcybiskupa została przewieziona do Polski razem z 29 innymi ciałami następnego dnia[29]. Po czuwaniu przy wojskowej kaplicy św. Bazylego Martysza oraz uroczystościach w soborze w Warszawie[29], 19 kwietnia został pochowany na terenie monasteru w Supraślu[30] w krypcie głównej cerkwi monasterskiej, zgodnie z własnym, wyrażonym wcześniej życzeniem[15].
Ekshumacja i ponowny pogrzeb[edytuj | edytuj kod]
Na mocy decyzji specjalnego zespołu śledczych Prokuratury Krajowej, kierowanego przez Marka Pasionka, zastępcę prokuratora generalnego Zbigniewa Ziobry, w nocy z 24/25 kwietnia 2017 ciało biskupa Mirona zostało ekshumowane w asyście policji i Żandarmerii Wojskowej, a następnie przewiezione do Zakładu Medycyny Sądowej w Lublinie. Decyzja ta, jak i jej wykonanie, spotkały się z oburzeniem i dezaprobatą wiernych oraz hierarchii polskiej Cerkwi prawosławnej, która uznała to za akt bezczeszczenia zwłok[31]. W efekcie ekshumacji okazało się, że w jego grobie znajdowały się również szczątki biskupa polowego WP Tadeusza Płoskiego[32]. Jego ponowny pogrzeb odbył się 30 maja 2017, a sama uroczystość miała skromny charakter[33].
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
5 lutego 1999 otrzymał złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”[34]. 15 lutego 1999 w soborze św. Mikołaja w Białymstoku został odznaczony Orderem Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny I stopnia[35].
26 października 2000 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[36], order odebrał 10 października 2001[15]. 10 sierpnia 2008 Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nadał mu złotą odznakę Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej[15].
20 stycznia 2010 otrzymał tytuł „Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego”[15].
.jpg)
15 kwietnia 2010 został pośmiertnie awansowany do stopnia generała dywizji[37].
16 kwietnia 2010 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[38]. Odznaczony Missio Reconciliationis.
9 września 2010 otrzymał pośmiertne wyróżnienie „Zasłużony dla Warszawy”[39].
7 listopada 2018 otrzymał pośmiertnie Medal 100-lecia ustanowienia Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[40].
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
27 kwietnia 2010 Rada Miejska Hajnówki nazwała imieniem Mirona (Chodakowskiego) rondo u zbiegu ulic Stefana Batorego, ks. Antoniego Dziewiatowskiego i Sportowej[41]. Natomiast Rada Miejska Supraśla uchwałą z 25 maja tego samego roku nadała jego imię części ulicy Stanisława Konarskiego przylegającej do murów monasteru, w którym działał tragicznie zmarły arcybiskup[41]. W 2013 postanowiono nadać imię Arcybiskupa Mirona rondu u zbiegu ulic Władysława Andersa i Wasilkowskiej w Białymstoku[42].
19 listopada 2010 Publiczne Gimnazjum w Narwi otrzymało imię abp. gen. dyw. Mirona (Chodakowskiego)[43].
W pierwszą rocznicę śmierci arcybiskupa w soborze Świętej Trójcy w Hajnówce została odsłonięta tablica jego pamięci[44].
10 sierpnia 2014 na terenie monasteru w Supraślu otwarto Izbę Pamięci Arcybiskupa Mirona[45].
15 sierpnia 2014 popiersie biskupa Mirona zostało odsłonięte w Panteonie Bohaterów Sanktuarium Narodowego na Cmentarzu Poległych w Bitwie Warszawskiej w Ossowie[46].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Oficjalny tytuł w Polskim Autokefalicznym Kościele Prawosławnym: Jego Ekscelencja Najprzewielebniejszy Miron, arcybiskup hajnowski, Prawosławny Ordynariusz Wojska Polskiego.
- ↑ Szczątki biskupa Sawy oraz biskupa Mateusza (Siemaszki) zostały sprowadzone do Polski w 2012[19].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Radziukiewicz 2011 ↓, s. 77.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 60.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 54.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 170.
- ↑ a b c d e f Radziukiewicz 2011 ↓, s. 14.
- ↑ a b Radziukiewicz 2011 ↓, s. 56.
- ↑ a b Nieść pokój, kochać ludzi, służyć Cerkwi. „Przegląd Prawosławny”. nr 8 (278) (sierpień 2008). s. 12–14.
- ↑ „Wiadomości Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego”. nr 1–4/1980. s. 105. ISSN 0239-4499.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 58.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 59.
- ↑ a b c Nominacja generalska dla Jego Ekscelencji Biskupa Mirona. „Polski Żołnierz Prawosławny”. nr 4 (17) (październik–listopad–grudzień 1998). s. 3. ISSN 1233-7587.
- ↑ a b Sylwetki nowych biskupów. „Przegląd Prawosławny”. nr 4 (154). s. 3. ISSN 1230-1078.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 73.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 78.
- ↑ a b c d e f g Radziukiewicz 2011 ↓, s. 15.
- ↑ a b Radziukiewicz 2011 ↓, s. 98.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 79.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 84.
- ↑ Prochy arcybiskupa Sawy powróciły do Polski. [dostęp 2016-05-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-17)].
- ↑ a b Radziukiewicz 2011 ↓, s. 47.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 88.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 166.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 98-99.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 104.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 85.
- ↑ Radziukiewicz 2011 ↓, s. 126.
- ↑ M. Gawina: Metropolita Sawa: To jest atak. Dziennik Wschodni, 14 stycznia 2009. [dostęp 2011-04-28]. (pol.).
- ↑ Michał Kalina, Anna Jawdosiuk: Arcybiskup Miron zginął w katastrofie. cerkiew.pl, 2010-04-10. [dostęp 2010-04-10].
- ↑ a b Radziukiewicz 2011 ↓, s. 129.
- ↑ ika, pmaj: Pogrzeb abp. Mirona Chodakowskiego. rp.pl, 2010-04-19. [dostęp 2010-04-19].
- ↑ Maciej Chołodowski: Nocą ekshumowano arcybiskupa Mirona. Gazeta Wyborcza, 2017-04-25. [dostęp 2019-01-16].
- ↑ W trumnie arcybiskupa Mirona była dolna część innego ciała [online], plus.wspolczesna.pl, 9 czerwca 2017 [dostęp 2021-05-30] (pol.).
- ↑ Arcybiskup Miron Chodakowski ponownie pochowany. Kurier Poranny, 2017-05-31. [dostęp 2019-01-16].
- ↑ Pięciolecie Prawosławnego Ordynariatu Wojska Polskiego. „Polski Żołnierz Prawosławny”. nr 2 (19). s. 6. ISSN 1233-7587.
- ↑ Jubileusz święceń. „Przegląd Prawosławny”. nr 3 (165). s. 4. ISSN 1230-1078.
- ↑ M.P. z 2000 r. nr 43, poz. 843
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 35, poz. 497
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 587
- ↑ Wyróżnienie „Zasłużony dla Miasta Warszawy” dla ofiar katastrofy. bankier.pl, 2010-09-09. [dostęp 2010-09-20].
- ↑ Gen. R. Andrzejczak wręczył medale 100-lecia Sztabu Generalnego WP [online], dzieje.pl [dostęp 2024-02-16] (pol.).
- ↑ a b P. Nestoruk. Rondo i ulica w cześć śp. Arcybiskupa gen. dyw. Mirona. „Polski Żołnierz Prawosławny”. nr 3 (65), s. 7, lipiec–sierpień–wrzesień 2010. ISSN 1233-7587.
- ↑ Abp. Miron patronem ronda przy oddanej do użytku ul. Sulika
- ↑ Nadanie imienia Gimnazjum w Narwi. narew.home.pl, 2010-11-17. [dostęp 2010-11-19].
- ↑ A. Radziukiewicz. Pamięci władyki Mirona. „Przegląd Prawosławny”. 5 (311), s. 5, maj 2011. Białystok. ISSN 1230-1078.
- ↑ Paweł Karczewski: Święto Supraskiej Ikony Bogurodzicy. cerkiew.pl, 11 sierpnia 2014. [dostęp 2021-12-24].
- ↑ W Ossowie odsłonięto popiersie śp. generała Andrzeja Błasika. niezalezna.pl, 15 sierpnia 2014. [dostęp 2014-08-15].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Anna Radziukiewicz: Nieść pokój, kochać ludzi. Arcybiskup generał dywizji Miron (Chodakowski) 1957–2010. Warszawa: Wojskowe Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „SWAT”, 2011. ISBN 978-83-930536-5-0.
|
.jpg)