Mirosław Basiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mirosław Basiewicz
Data i miejsce urodzenia

14 stycznia 1958
Warszawa

Data śmierci

9 stycznia 2022

Zawód, zajęcie

działacz opozycji antykomunistycznej, polityk, związkowiec, wydawca

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności Medal 100-Lecia Powstania Policji Państwowej Medal 20-Lecia NSZZ Policjantów
Odznaka honorowa „Zasłużony dla Rolnictwa”

Mirosław Basiewicz (ur. 14 stycznia 1958 w Warszawie[1], zm. 9 stycznia 2022[2]) – polski polityk, związkowiec, wydawca, społecznik, działacz opozycji antykomunistycznej w czasach PRL.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1980 został absolwentem Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej w Warszawie, a następnie rozpoczął pracę w Komisariacie Milicji w Piastowie na stanowisku referenta[2]. W 1981 zaangażował się w tworzenie Związku Zawodowego Funkcjonariuszy MO[3]. Został wybrany w skład Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego ZZFMO, a także przewodniczącym warszawskiego Komitetu Założycielskiego związku[3]. Był również sygnatariuszem wniosku do sądu o rejestrację tej organizacji[3]. Z powodów politycznych 17 czerwca 1981 został zwolniony ze służby w MO i otrzymał tzw. „wilczy bilet” uniemożliwiający mu jakiekolwiek zatrudnienie[2]. Był współtwórcą i współpracownikiem tajnego zespołu w strukturach NSZZ „Solidarność” Regionu Mazowsze, którego celem było ujawnianie tajnych współpracowników komunistycznego MSW usadowionych w strukturach tego związku[2][4]. Brał udział, jako gość, w I zjeździe „Solidarności”[3][4]. 19 grudnia 1981 został internowany, a następnie osadzony w Areszcie Śledczym w Warszawie-Białołęce[1], gdzie przez 10 dni prowadził strajk głodowy[2]. Zwolniony 13 lipca 1982[1].

Zmuszony do opuszczenia Warszawy, osiadł na Suwalszczyźnie[4]. W latach 1983–1985 był inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa w związku z kolportowaniem nielegalnych pism[3]. W 1987 był pomysłodawcą i współzałożycielem Obywatelskiego Komitetu Poszukiwań Mieszkańców Suwalszczyzny Zaginionych w Lipcu 1945 r., którego celem było wyjaśnienie okoliczności i ustalenie miejsca pochówku ofiar „Obławy Augustowskiej”[4]. W 1990 został przywrócony do pracy w Policji i zatrudniony w Komendzie Powiatowej w Sejnach[2]. W 1991 uczestniczył w pracach Wojewódzkiej Komisji Weryfikacyjnej Służby Bezpieczeństwa w Suwałkach[4]. W 1993 przeszedł na emeryturę w stopniu starszego sierżanta[2]. Został licencjonowanym przewodnikiem turystycznym i pilotem wycieczek[2].

Podjął działalność w Samoobronie RP, z listy której bez powodzenia ubiegał się o mandat radnego sejmiku podlaskiego w wyborach samorządowych w 2002[5]. Był asystentem społecznym posła Józefa Laskowskiego. W latach 2005-2007 pełni funkcję wiceprzewodniczącego zarządu krajowego Związku Zawodowego Rolników „Ojczyzna” oraz dyrektora biura krajowego tego związku[4]. W latach 2007-2016 prowadził regionalną działalność wydawniczą[2]. Studiował prawo na kierunku — zarządzanie państwem[2].

W wyborach parlamentarnych w 2019 bez powodzenia ubiegał się o mandat posła z listy Akcji Zawiedzionych Emerytów Rencistów[6]. W grudniu 2021 został prezesem Stowarzyszenia im. Księdza Jerzego Popiełuszki w Suwałkach[4].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

W 2009, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, prezydent Lech Kaczyński odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[7]. W 2016 prezydent Andrzej Duda uhonorował go Krzyżem Wolności i Solidarności[8]. W 1990 został odznaczony przez wojewodę suwalskiego i tygodnik „Krajobrazy” Medalem im. Wawrzyńca Gałaja[4]. W 2004 otrzymał Odznakę honorową „Zasłużony dla Rolnictwa”[4]. W 2007 został odznaczony Złotą Odznaką NSZZ Policjantów, a w 2011 Medalem 20-lecia tego związku[4]. W tym samym roku wraz z pozostałymi członkami Obywatelskiego Komitetu Poszukiwań Mieszkańców Suwalszczyzny Zaginionych w Lipcu 1945 r. został uhonorowany przez Instytut Pamięci Narodowej nagrodą Kustosz Pamięci Narodowej[9]. W 2013 nagrodzony przez Kapitułę Ryngrafu Żołnierzy Wyklętych tytułem „Strażnika Godności i Pamięci Żołnierzy Wyklętych”[4]. W 2016 uzyskał Odznakę honorową „Działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych”[4]. W 2019 został odznaczony Medalem 100-Lecia Powstania Policji Państwowej[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Informacje w BIP IPN. [dostęp 2022-12-24].
  2. ↑ a b c d e f g h i j Mirosław Basiewicz nie żyje. sfmogodnosc.pl. [dostęp 2022-12-24].
  3. ↑ a b c d e Biogram na stronie IPN. [dostęp 2022-12-24].
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m Ostatnia droga Mirosława Basiewicza. suwalki.info, 14 stycznia 2022. [dostęp 2022-12-24].
  5. ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2022-12-24].
  6. ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2022-12-24].
  7. ↑ M.P. z 2010 r. nr 9, poz. 77
  8. ↑ Ordery i odznaczenia dla zasłużonych działaczy opozycji demokratycznej. prezydent.pl, 10 czerwca 2016. [dostęp 2022-12-24].
  9. ↑ Obywatelski Komitet Poszukiwań Mieszkańców Suwalszczyzny Zaginionych w Lipcu 1945 r.. ipn.gov.pl. [dostęp 2022-12-24].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mirosław_Basiewicz&oldid=71802477”