French
DeutschMistrzostwa Świata w Snookerze 2011 – Wikipedia, wolna encyklopedia
| ||||
 | ||||
| Liczba uczestników | 32 | |||
|---|---|---|---|---|
| Miejsce | ||||
| Zwycięzca | ||||
| II miejsce | ||||
| Najwyższy break | 138 | |||
| Rozegrane mecze | 31 | |||
Mistrzostwa Świata w Snookerze 2011 (ang. 2011 Betfred.com World Snooker Championship) – odbyły się w dniach 16 kwietnia – 2 maja 2011 w Crucible Theatre w Sheffield. Były ósmym, ostatnim turniejem rankingowym sezonu snookerowego 2010/2011.
Mecze kwalifikacyjne odbyły się w dniach 4-13 marca 2011 roku w World Snooker Academy w Sheffield.
Obrońcą tytułu mistrzowskiego był Neil Robertson, jednak już w pierwszej rundzie odpadł z turnieju po porażce z Juddem Trumpem 8-10.
Tytuł mistrza świata po raz 4. w swojej karierze zdobył John Higgins, który w finałowym pojedynku pokonał 21-letniego Anglika Judda Trumpa 18:15.
W Polsce turniej transmitowała stacja Eurosport.
Podstawowe informacje[edytuj | edytuj kod]
Mistrzostwa te po raz 35. zostały rozegrane w Crucible Theatre. Debiutantami w zawodach byli: Andrew Pagett i Jimmy Robertson. W trakcie trwania turnieju zostało rozegranych 31 spotkań. Spośród startujących uczestników najwięcej tytułów mistrza świata zdobył Stephen Hendry (7), oprócz niego w zawodach brało udział ośmiu innych graczy, którzy w przeszłości zdobywali tytuł mistrza świata[1].
Organizacja turnieju[edytuj | edytuj kod]
Nagrody[edytuj | edytuj kod]
- Zwycięzca: 250 000 £
- Drugie miejsce: 125 000 £
- Półfinalista: 52 000 £
- Ćwierćfinalista: 24 050 £
- Last 16: 16 000 £
- Last 32: 12 000 £
- Last 48: 8200 £
- Last 64: 4600 £
- Najwyższy break w fazie telewizyjnej: 10 000 £
- Najwyższy break poza fazą telewizyjną: 1000 £
- Łączna pula nagród: 1 111 000 £.
Punkty do rankingu[edytuj | edytuj kod]
- Zwycięzca turnieju otrzyma: 10000 punktów rankingowych,
- Wicemistrz (runner up): 8000 punktów rankingowych,
- Półfinaliści: 6400 punktów rankingowych,
- Ćwierćfinaliści: 5000 punktów rankingowych,
- Ostatnia 16: 3800 punktów rankingowych,
- Ostatnia 32: 2800 punktów (w przypadku zawodników nierozstawionych) lub 1400 (w przypadku zawodników rozstawionych).
Punktowane były również poszczególne fazy kwalifikacji, przy czym jeżeli rozstawiony zawodnik (grający pierwszy mecz w eliminacjach) przegrywał spotkanie, wówczas dostawał połowę punktów przewidzianych za udział w danej fazie kwalifikacji. Punktacja prezentowała się następująco:
- Ostatnia 48: 2300 punktów rankingowych (1150 dla zawodnika rozstawionego),
- Ostatnia 64: 1800 punktów rankingowych (900),
- Ostatnia 80: 1300 punktów rankingowych (650),
- Ostatnia 96: 800 punktów rankingowych (400).
Wydarzenia związane z turniejem[edytuj | edytuj kod]
- Obrońca tytułu Neil Robertson odpadł już w I rundzie, przegrywając z Juddem Trumpem. Robertson dołączył do grona tych zawodników, którzy po pierwszym zwycięstwie w mistrzostwach świata w następnych mistrzostwach nie obronili tytułu.
- Ronnie O’Sullivan wbił swojego setnego breaka 100-punktowego w Crucible Theatre w meczu I rundy. Jego rywalem był Dominic Dale, a O’Sullivan wygrał mecz 10-2.
- Rory McLeod oraz Barry Hawkins po raz pierwszy w karierze awansowali do drugiej rundy Mistrzostw świata. McLeod pokonał Ricky Waldena 10-6, a Hawkins rozprawił się ze Stephenem Maguire’em 10-9.
- W II rundzie turnieju Mark Selby ustanowił w spotkaniu ze Stephenem Hendrym dwa rekordy: został pierwszym snookerzystą w Crucible Theatre, który zdobył w jednym spotkaniu sześć brejków 100-punktowych oraz pobił rekord dotyczący 100-punktowych brejków w jednym sezonie – poprzedni należał właśnie do Stephena Hendry’ego, który zdobył 52 brejki w sezonie 1995/96, Mark Selby zdobył już 53 brejki 100-punktowe (do stanu 12:4 w drugiej rundzie) i ma szansę jeszcze to osiągnięcie poprawić.
- Triumfator turnieju John Higgins sięgnął po tytuł snookerowego mistrza świata po raz czwarty. Poprzednio zwyciężał w 1998, 2007 oraz 2009 roku.
Zawodnicy[edytuj | edytuj kod]
Zawodnicy rozstawieni[edytuj | edytuj kod]
W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Następne 15 miejsc zostało obsadzonych według kolejności na liście rankingowej na sezon 2010/2011:
|
|
Zawodnicy nierozstawieni[edytuj | edytuj kod]
|
|
Przebieg turnieju[edytuj | edytuj kod]
Runda 1[edytuj | edytuj kod]
N. Robertson – J. Trump[edytuj | edytuj kod]
M. Fu – M. Gould[edytuj | edytuj kod]
G. Dott – M. King[edytuj | edytuj kod]
A. Carter – D. Harold[edytuj | edytuj kod]
D. Junhui – J. Burnett[edytuj | edytuj kod]
P. Ebdon – S. Bingham[edytuj | edytuj kod]
S. Hendry – J. Perry[edytuj | edytuj kod]
M. Selby – J. Robertson[edytuj | edytuj kod]
M. Williams – R. Day[edytuj | edytuj kod]
J. Cope – A. Pagett[edytuj | edytuj kod]
M. Allen – M. Stevens[edytuj | edytuj kod]
S. Maguire – B. Hawniks[edytuj | edytuj kod]
S. Murphy – M. Campbell[edytuj | edytuj kod]
R. O’Sullivan – D. Dale[edytuj | edytuj kod]
R. Walden – R. McLeod[edytuj | edytuj kod]
J. Higgins – S. Lee[edytuj | edytuj kod]
Runda 2[edytuj | edytuj kod]
J. Trump – M. Gould[edytuj | edytuj kod]
G. Dott – A. Carter[edytuj | edytuj kod]
D. Junhui – S. Bingham[edytuj | edytuj kod]
S. Hendry – M. Selby[edytuj | edytuj kod]
M. Williams – J. Cope[edytuj | edytuj kod]
M. Allen – B. Hawkins[edytuj | edytuj kod]
S. Murphy – R. O’Sullivan[edytuj | edytuj kod]
R. McLeod – J. Higgins[edytuj | edytuj kod]
Ćwierćfinały[edytuj | edytuj kod]
J. Trump – G. Dott[edytuj | edytuj kod]
D. Junhui – M. Selby[edytuj | edytuj kod]
M. Williams – M. Allen[edytuj | edytuj kod]
R. O’Sullivan – J. Higgins[edytuj | edytuj kod]
Półfinały[edytuj | edytuj kod]
J. Trump – D. Junhui[edytuj | edytuj kod]
M. Williams – J. Higgins[edytuj | edytuj kod]
Finał[edytuj | edytuj kod]
J. Trump – J. Higgins[edytuj | edytuj kod]
Drabinka turniejowa[edytuj | edytuj kod]
Finał[edytuj | edytuj kod]
| Finał: Lepszy z 35 frame’ów Sheffield – 1 i 2 maja 2011. Sędzia:  Jan Verhaas | ||
John Higgins | 18–15 | Judd Trump |
| 1 maja Sesja popołudniowa: 19-64(46), 1-76(46), 73(37)-38, 74(61)-54(49), 115(51, 64)-5, 0-113(102), 69(42)-68(64), 19-56(47) Sesja wieczorna: 64(60)-20, 45(45)-67(30, 32), 0-68(58), 0-127(103), 63(31)-38, 64(31)-25, 18-77(49), 9-60(48), 36-69(49) 2 maja Sesja popołudniowa:64 (59)-8, 0-113 (104), 97 (97)-0, 0-99 (99), 59 (47)-55 (37), 93 (93)-35 (35), 113 (113)-1, 77 (57)-8 Sesja wieczorna: 66(62)-38, 0-78, 38-60, 64-5, 65-35, 52-75(70), 64(50)-44, 62-61 | ||
| 113 | Najwyższy break | 104 |
| 1 | 100+ breaki | 3 |
| 9 | 50+ breaki | 6 |
Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego[edytuj | edytuj kod]
 Ding Junhui | 138, 128, 121, 119, 117, 114, 102 |
|---|---|
| Mark King | 138 |
 Mark J. Williams | 137, 125, 115, 113, 109, 106, 105, 104, 103 |
| John Higgins | 135, 132, 131, 124, 123, 121, 120, 113, 101 |
| Stuart Bingham | 134, 101 |
| Stephen Hendry | 133, 117, 114 |
| Mark Selby | 129, 127, 125, 124, 117, 108, 107, 100 |
| Ronnie O’Sullivan | 128, 119, 116, 115, 113, 105, 100 |
 Neil Robertson | 127, 100 |
| Graeme Dott | 122, 120, 111, 102 |
| Judd Trump | 123, 122, 110, 108, 105, 104, 104, 103, 102, 102 |
| Barry Hawkins | 117 |
| Allister Carter | 115, 112, 104 |
 Marco Fu | 115, 100 |
 Mark Allen | 114, 103, 102, 100 |
| Stephen Lee | 101 |
| Shaun Murphy | 100 |
Statystyki turnieju[edytuj | edytuj kod]
Statystyki pierwszej rundy[edytuj | edytuj kod]
| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
| | Anglia | 17 | 53,12% |
| | Szkocja | 6 | 18,75% |
| | Walia | 5 | 15,61% |
| | Irlandia Północna | 1 | 3,13% |
| | Chiny | 1 | 3,13% |
| | Australia | 1 | 3,13% |
| | Hongkong | 1 | 3,13% |
- Liczba uczestników rundy: 32 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 16
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 16
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 11
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 5
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 250 (304)
- Średnia liczba partii w meczu: 15,62
- Najwyższe zwycięstwo: 10-1
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 3
Statystyki drugiej rundy[edytuj | edytuj kod]
| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
| | Anglia | 10 | 62,5% |
| | Szkocja | 3 | 18,75% |
| | Walia | 1 | 6,25% |
| | Irlandia Północna | 1 | 6,25% |
| | Chiny | 1 | 6,25% |
- Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 11
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 5
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 7
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 170 (200)
- Średnia liczba partii w meczu: 21,25
- Najwyższe zwycięstwo: 13-4
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 2
Statystyki ćwierćfinałów[edytuj | edytuj kod]
| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
| | Anglia | 3 | 37,5% |
| | Szkocja | 2 | 25% |
| | Walia | 1 | 12,5% |
| | Irlandia Północna | 1 | 12,5% |
| | Chiny | 1 | 12,5% |
- Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 7
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 3
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 82 (100)
- Średnia liczba partii w meczu: 20,5
- Najwyższe zwycięstwo: 13-5
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0
Statystyki półfinałów[edytuj | edytuj kod]
| Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
|---|---|---|---|
| | Anglia | 1 | 25% |
| | Szkocja | 1 | 25% |
| | Walia | 1 | 25% |
| | Chiny | 1 | 25% |
- Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 3
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 1
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 63 (66)
- Średnia liczba partii w meczu: 14,5
- Najwyższe zwycięstwo: 17-14
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0
Runda pre-eliminacyjna[edytuj | edytuj kod]
Runda 1[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Zawodnik | Wynik | Zawodnik |
|---|---|---|---|
| 1 | Sam Baird | 5 – 1 | Colin Mitchell |
| 2 | Tony Brown | 2 – 5 | Ali Bassiri |
| 3 |  David Singh | 4 – 5 | David Gray |
| 4 | Ian Stark | 5 – 2 | Paul Cavney |
| 5 | Philip Minchin | 0 – 5 | Stephen Rowlings |
| 6 | Tony Knowles | 4 –5 | Del Smith |
| 7 | Les Dodd | 4 – 5 | Stephen Ormerod |
Runda 2[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Zawodnik | Wynik | Zawodnik |
|---|---|---|---|
| 8 | Neil Selman | 3 – 5 | Sam Baird |
| 9 | Ali Bassiri | 0 – 5 | David Gray |
| 10 | Ian Stark | 0 – 5 | Stephen Rowlings |
| 11 | Del Smith | 5 – 0 | Stephen Ormerod |
Kwalifikacje[edytuj | edytuj kod]
Runda 1[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Zawodnik | Wynik | Zawodnik |
|---|---|---|---|
| 12 | Reanne Evans | 6 – 10 | Sam Baird |
| 13 | Brak gracza | – w/o | David Gray |
| 14 | Jak Jones | 3 – 10 | Stephen Rowlings |
| 15 | Brak gracza | – w/o | Del Smith |
Rundy 2-5[edytuj | edytuj kod]
Breaki stupunktowe kwalifikacji[edytuj | edytuj kod]
 James Wattana | 141 |
| Xiao Guodong | 135, 108, 106, 100 |
| Sam Baird | 133, 125, 120, 103 |
| Jamie Burnett | 132, 129, 118, 118, 115 |
 Kurt Maflin | 130, 114 |
| Rory McLeod | 130 |
| David Gilbert | 129 |
| Matthew Stevens | 129 |
| Liu Chuang | 127 |
| Anthony McGill | 127 |
| Paul Davison | 127, 109, 103 |
| Ryan Day | 127, 122 |
| Stuart Bingham | 126, 114 |
| Gerard Greene | 124 |
| Joe Swail | 124 |
| Matthew Selt | 123, 101, 100 |
| Michael Holt | 123, 113 |
| Ian McCulloch | 122 |
| Jack Lisowski | 121 |
| Patrick Wallace | 119, 115, 100, 100 |
| Liu Song | 117 |
| Andy Hicks | 116 |
| Kuldesh Johal | 113, 112, 107 |
| David Gray | 113, 112 |
| Thanawat Thirapongpaiboon | 112 |
| James McBain | 112 |
| Tom Ford | 112 |
| Jamie O’Neill | 111 |
| Barry Pinches | 111 |
| Jimmy Robertson | 111 |
 Ken Doherty | 109, 102 |
| Stephen Rowlings | 108 |
| Dominic Dale | 108, 101 |
| Michael White | 107, 105 |
| Fergal O’Brien | 106, 100 |
| Steve Davis | 105, 101 |
| Stephen Lee | 105 |
| Anthony Hamilton | 103 |
| Kyren Wilson | 102 |
| Zhang Anda | 101 |
| Mike Dunn | 101 |
| Liang Wenbo | 101 |
| Judd Trump | 100 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Steve Davis (6), Ronnie O’Sullivan (3), John Higgins (3), Mark Williams (2), Ken Doherty (1), Graeme Dott (1), Shaun Murphy (1), Peter Ebdon (1) i Neil Robertson (1).
- ↑ worldsnooker.com: Prize Money. World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2011-07-19].
- ↑ Prize Money. global-snooker.com. [dostęp 2011-07-19].
- ↑ TV stages century breaks. globalsnooker.com. [dostęp 2011-04-21].
- ↑ Breaki 100-punktowe. worldsnooker.com. [dostęp 2011-06-06]. (ang.).
- ↑ 147.pl: Mistrzostwa świata coraz bliżej. Czas na kwalifikacje. [dostęp 2011-03-04]. (pol.).
- ↑ 147.pl: Reanne nie podołała…. [dostęp 2011-03-05]. (pol.).
- ↑ Pierwsza runda kwalifikacji do MŚ za nami. 147.com.pl. [dostęp 2011-03-07]. (pol.).
- ↑ Wanda: Mistrzostwa świata – kwalifikacje. Zwycięski marsz Jamesa Wattany i Sama Bairda. 147.pl. [dostęp 2011-03-08]. (pol.).
- ↑ Wanda: Jack Lisowski zagra ze Steve’em Davisem. 147.pl. [dostęp 2011-03-09]. (pol.).
- ↑ Wanda: Mistrzostwa świata – kwalifikacje. Doświadczenie górą. 147.pl. [dostęp 2011-03-11]. (pol.).
- ↑ Mistrzostwa świata: ostatnia runda kwalifikacji. 147.pl. [dostęp 2011-03-13]. (pol.).
- ↑ Davis rozbity w pył. Dwóch debiutantów w Crucible. Eurosport. [dostęp 2011-03-14]. (pol.).
- ↑ 147.com.pl: Mistrzostwa świata (kwalifikacje). [dostęp 2011-03-04]. (pol.).
- ↑ globalsnooker: Breaki 100-punktowe pre-eliminacji. [dostęp 2011-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-18)]. (ang.).
- ↑ globalsnooker: Breaki 100-punktowe kwalifikacji. [dostęp 2011-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-18)]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- http://147.com.pl/?turnieje=mistrzostwa-swiata-2011
- Mistrzostwa świata 2011 w serwisie SnookerWorld.pl
| Wczesne lata | |
|---|---|
| Okres powojenny | |
| Professional Matchplay Championship | |
| Challenge matches | |
| Czasy współczesne | |
| The Crucible Theatre |
| Turnieje rankingowe | |
|---|---|
| Turnieje PTC | |
| Inne ważne turnieje |
