Model siemaszkowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2022-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Model siemaszkowski – model organizacji ochrony zdrowia w państwie, charakteryzujący się scentralizowanymi organizacją i finansowaniem. Został wprowadzony po II wojnie światowej w części krajów postkomunistycznych.

Zakłada on powszechny charakter służby zdrowia, zakup przez państwo na rzecz obywatela świadczeń zdrowotnych, finansowanie pracowników służby zdrowia jedynie ze środków publicznych, brak istnienia sektora prywatnego w ochronie zdrowia. Ważne jest to, że ochrona zdrowia w całości finansowa ze środków państwa; występuje przewaga lub wyłączność podmiotów publicznych. Formą finansowania są podatki albo obowiązkowe świadczenia. W efekcie poziom świadczonych usług spada, bo słaba jest pozycja zdrowia wśród priorytetów państwa. System ten może być często nadużywany (wykorzystywany) przez pracowników i powodować potencjalne kolejki lub korupcję. Szczególnie można to zaobserwować w krajach: Białoruś, Ukraina, Czarnogóra, Serbia.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Nikołaj Siemaszko