Monika – Wikipedia, wolna encyklopedia

Monikaimię żeńskie o znaczeniu i pochodzeniu trudnym do objaśnienia. Według niektórych badaczy imię pochodzi od greckiego słowa „monos” oznaczającego jeden, sam, pojedynczy, jedynak i jedynaczka. Z tego samego rdzenia pochodzą takie słowa jak: monogamia, monoteizm, monaster (klasztor). Inne źródło podaje, że imię to wywodzi się od greckiego „monaché”, co znaczy samotna, odosobniona; we Włoszech zakonnica zwana jest monaca, a w niektórych dialektach wręcz monica.

W dawnych źródłach polskich (2 poł. XV w.) spotyka się formy Mońka, Muńka, lecz nie ma pewności czy pochodzą one od tego imienia. Imię w formie Monika zaczęto nadawać częściej na ziemiach polskich dopiero w XIX w., a stało się popularne począwszy od lat 70. XX w. Wśród imion nadawanych nowo narodzonym dzieciom, Monika w 2017 r. zajmowała 92. miejsce w grupie imion żeńskich[1]. W całej populacji Polek Monika zajmowała w 2017 r. 13. miejsce (381 146 nadań)[2].

Imieniny[edytuj | edytuj kod]

Osoby o imieniu Monika[edytuj | edytuj kod]

Odpowiedniki w innych językach[edytuj | edytuj kod]

Miejsca imienne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Statystyka imion za 2017 rok – podsumowanie. gov.pl. [dostęp 2018-02-11].
  2. 100_najpopularniejszych_imion_bez_zgonow_18.01.2017_r. gov.pl. [dostęp 2018-02-11].
  3. Santi e beati
  4. 27 sierpnia Święta Monika. Internetowa Liturgia Godzin, 2010-07-20. [dostęp 2012-05-05].
  5. a b Monika [online], deon.pl [dostęp 2023-09-10].
  6. Jan Grzenia Nasze imiona, str. 220, wyd. 2002 r.
  7. Skorowidz imion, [w:] Donat Chruścicki, Skarbczyk imion, wyd. II, Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1983, s. 31. nlb, lewa kolumna, ISBN 83-217-2374-8 (pol.), Książka liczy 128 stron, z których żadnej nie ponumerowano. Na stronie 1. umieszczono logo wydawnictwa, str. 3. to strona tytułowa, na stronie 4. wydrukowano numer ISBN, który powtórzono na 3. stronie okładki. Nakład 100 tysięcy egz.
  8. Katolsk.no
  9. Santi e beati