Montaż atrakcji – Wikipedia, wolna encyklopedia

Montaż atrakcji – termin z estetycznej teorii Siergieja Eisensteina, wywiedziony z jego praktyki teatralnej i stojący w opozycji do traktowania sztuki jako działalności opartej na natchnieniu i improwizacji. Montaż atrakcji opierał się na łączeniu ze sobą kolejnych "atrakcji", a więc ujęć o bardzo silnym ładunku emocjonalnym lub wyrazistej wymowie estetycznej, tworzące razem zestawienia budzące mocne reakcje emocjonalne widza. Eisenstein opracował teorię montażu atrakcji w 1922 roku, a zastosował ją w praktyce m.in. w filmie Strajk z 1924 roku (np. zestawienie ujęć z rzeźni z ujęciami przedstawiającymi masakrę robotników) oraz w Pancerniku Potiomkinie z 1925.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Marek Hendrykowski: Słownik terminów filmowych. Poznań: Ars Nowa, 1994, s. 23.
A. Kołodyński, K. J. Zarębski: Historia kina. Wybrane lata. Warszawa: 1998.