French
DeutschMunio Gitai Weinraub – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Weinraub w czasach studiów na Bauhausie | |
| Data i miejsce urodzenia | 1909 |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Wpływy | |
Munio Gitai Weinraub (ur. 1909 w Szumlanach, zm. 1970) – izraelski architekt.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1909 roku w Szumlanach[1]. Wychował się w Bilitz (współcześnie: Bielsko-Biała)[1][2], gdzie należał do młodzieżowej organizacji Ha-Szomer Ha-Cair[1]. W latach 1924–1927 uczył się w lokalnej szkole stolarskiej, po czym zdał do niemieckiej szkoły średniej[2]. Jesienią 1928 roku rozpoczął naukę w Berlińskiej Szkole Stolarstwa, a następnie przeniósł się na Bauhaus[2], gdzie studiował u Ludwiga Miesa van der Rohe i Hannesa Meyera[3]. Do wiosny 1932 roku, gdy nazistowskie władze przestały finansować uczelnię, Weinraub ukończył cztery semestry, po czym dołączył do berlińskiego biura Miesa van der Rohe[2]. Wraz z trójką innych byłych studentów Bauhausu żydowskiego pochodzenia został pobity i zaaresztowany, po czym wydalono go z Niemiec[4]. Po pobycie w Szwajcarii[4], w 1934 roku wyjechał do Palestyny[1].
W latach 1937–1959 Weinraub współpracował z Alfredem Mansfeldem[5]. Do wspólnych projektów spółki architektonicznej należą pomnik poległych w I wojnie izraelsko-arabskiej usytuowany w Kirjat Chajjim (ukończony w 1953), jadalnia w kibucu Ha-Zore’a (1950), budynek administracji i biblioteki Jad Waszem (1953) oraz budynek im. Mazera Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie (1959)[5]. Wraz z Dorą Gad spółka także zaprojektowała wnętrze dziewięciu statków ZIM (pierwszej izraelskiej firmy transportowej), w tym okręt flagowy Szalom[6].
W ciągu 36-letniej kariery Weinraub przyczynił się do zaprojektowania tysięcy budynków mieszkalnych, domów robotniczych i prywatnych w Hajfie i jej okolicach[1], a jego projekty fabryk należą do jednych z pierwszych struktur industrialnych zbudowanych w tak wielkiej skali w regionie zatoki Hajfy[1]. W swej pracy Weinraub łączył zainteresowanie kwestiami społecznymi Meyera ze skrupulatnym podejściem do konstrukcji cechującym prace Miesa van der Rohe[1]. Jego projekty charakteryzowały się prostotą, geometrycznym minimalizmem i wrażliwością na potrzeby społeczne[1]. Do jego ważnych późniejszych prac należą projekty zrealizowane w kibucu Kefar Masaryk, którym poświęcono w 2013 roku wystawę w Museum of Modern Art[3].
Jego syn Amos Gitaj (rodzina zmieniła nazwisko z „Weinraub” na „Gitai” – w oparciu o tłumaczenie niemieckiego nazwiska na hebrajski[7]), choć ukończył studia architektoniczne w Technionie[4], jednak nie poszedł w ślady ojca – po służbie wojskowej w latach 70. został filmowcem[7]. W 2012 roku miał premierę jego film poświęcony ojcu[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i About Munio Gitai Weinraub [online], The Munio Gitai Weinraub Architecture Museum [dostęp 2021-10-08] (ang.).
- ↑ a b c d Weinraub, Munio Gitai, [w:] Adrichalim = Architekci. Leksykon pochodzących z Polski architektów działających w Palestynie i Izraelu w XX wieku, Bogna Świątkowska (red.), Warszawa: Fundacja Bęc Zmiana, 2016, ISBN 978-83-62418-61-9.
- ↑ a b c Munio Gitai Weinraub: Revisiting a Kibbutz [online], The Museum of Modern Art [dostęp 2021-10-08] (ang.).
- ↑ a b c d Avigayil Kadesh, Israel’s first architecture museum to open [online], Israel Ministry of Foreign Affairs, 27 lutego 2012 [dostęp 2021-10-08] (ang.).
- ↑ a b Michael Levin, Mansfeld, Al, [w:] The Oxford Companion to Architecture, Oxford: Oxford University Press, 2009, ISBN 978-0-19-956885-7.
- ↑ Sigal Davidi, Reclaiming the Work of Women Architects in Mandatory Palestine, [w:] The Routledge Companion to Women in Architecture, wyd. ebook, Routledge, 2021, ISBN 978-1-000-38736-0 (ang.).
- ↑ a b Architecture and Film: Munio Weinraub and Amos Gitai – DesignCurial [online], Design curial, 20 sierpnia 2009 [dostęp 2021-10-08] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- plany architektoniczne Weinrauba w archiwum cyfrowym Museum of Modern Art