Nautilus (puchar) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nautilus – dekoracyjny puchar z czaszą z wypolerowanej muszli głowonoga Nautilus pompilius. Dekoracje i zastosowane ornamenty zwykle nawiązywały do morskiego pochodzenia muszli^[1]. Koncha ujęta była w srebrną, cynową lub złotą oprawę zdobioną emalią. Trzon pucharu stanowiło zwykle wyobrażenie jednego z mitologicznych bóstw lub mitycznego stwora morskiego^[2]. Trzony mogły być dodatkowo zdobione ażurowymi lub kulistymi nodusami wysadzanymi kamieniami szlachetnymi lub perłami^[3]. Pojemność czary nautilusa mogła osiągać 4 litry, a jego wysokość 55 cm^[4].

Moda na nautilusy panowała w Europie w XVI i XVII wieku, produkowano je jeszcze do wieku XIX. Główne ośrodki produkcji nautilusów to Augsburg, Norymberga i Brema, od XVII wieku Gdańsk. Muszle dostarczane były z połowów w Oceanie Indyjskim i Oceanie Spokojnym przez kupców Kompanii Wschodnioindyjskiej^[4].

Przykłady nautilusów[edytuj | edytuj kod]

• puchar z 1596 wykonany przez Jana Jacoba van Royesteyna jako prezent dla królowej Zofii^[3]
• nautilus z 1770 autorstwa Jeana Martina, nadwornego złotnika króla Stanisława Augusta, ozdobiony 22 gemmami eksponowany w Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie^[3]
• puchar w kształcie pawia wykonany z 1600 przez złotnika Jerzego Hoffmanna (Muzeum Narodowe w Warszawie)^[3]
• puchar z herbem opata Aleksandra Kęsowskiego autorstwa Andreasa I Mackensena z lat 1643-1667 (Muzeum Rzemiosła Artystycznego w Berlinie)^[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Zobacz multimedia związane z tematem: Nautilus (puchar)