Niccolò Piccinni – Wikipedia, wolna encyklopedia

Niccolò Piccinni
Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1728 ; Bari
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	7 maja 1800 ; Passy k. Paryża
Gatunki	muzyka poważna, muzyka klasycystyczna
Zawód	kompozytor
	Multimedia w Wikimedia Commons

Niccolò Piccinni lub Piccini (ur. 16 stycznia 1728 w Bari, zm. 7 maja 1800 w Passy k. Paryża) – włoski kompozytor operowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kształcił się w ośrodku operowym w Neapolu (u Leonardo Leo i Francesco Durante). Od 1776 roku działał w Paryżu, jako główny przedstawiciel opery włoskiej. Wbrew intencjom został uznany za głównego rywala Christopha Willibalda Glucka, którego twórczość wysoko cenił (z wzajemnością). Konflikt zwolenników opery włoskiej i opery zreformowanej przez Glucka nasilił się po sukcesie oper Piccinni'ego wystawionych w Paryżu w latach 1778–1780. Spory te przeszły do historii jako wojna ”piccinistów” z ”gluckistami”. W 1779 Gluck przeniósł się do Wiednia, a Piccinni rozpoczął rywalizację z Sacchinim.

W czasie rewolucji francuskiej Piccinni przebywał w Neapolu, ale w roku 1798 powrócił do Paryża, uzyskawszy poparcie Napoleona Bonaparte.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Piccinni pisał opery (buffa i seria) we włoskim stylu, ponadto oratoria i kantaty.

Ważniejsze opery:

La Cecchina ossia La buona figliuola (Neapol 1760)
L'Olimpiade (Neapol 1761)
Roland (Paryż 1778)
Le finte gemelle (Paryż 1778)
Athys (Paryż 1780)
Ifigénie en Tauride (Ifigenia na Taurydzie, Paryż 1781)

Oratoria (m. in):

Gioez (1752)
Sara (1769)
La morte d'Abel (1773)

Źródła/Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

ABC historii muzyki, Małgorzata Kowalska, Musica Iagellonica, Kraków 2001, ISBN 83-7099-102-5
Mała encyklopedia muzyki, Stefan Śledziński (red. naczelny), PWN, Warszawa 1981, ISBN 83-01-00958-6

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Niccolò Piccinni – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project