Nick de Firmian – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nick de Firmian
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 lipca 1957
Fresno

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Tytuł szachowy

arcymistrz (1985)

Ranking FIDE

2496

Ranking krajowy FIDE

niesklasyfikowany na liście aktywnycy

Nicholas (Nick) Ernest de Firmian (ur. 26 lipca 1957 we Fresno) – amerykański szachista, arcymistrz od 1985 roku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1987, 1995 oraz 1998 trzykrotnie zwyciężył w mistrzostwach Stanów Zjednoczonych. Oprócz tego, w roku 2002 podzielił I miejsce, ale w dogrywce o złoty medal przegrał z Larry Christiansenem. Od roku 1980 do 2000 ośmiokrotnie reprezentował swój kraj na szachowych olimpiadach, zdobywając 7 medali (drużynowo 2 srebrne i 3 brązowe oraz indywidualnie 2 brązowe). W swoim dorobku posiada również 2 medale drużynowych mistrzostw świata: drużynowo srebrny (1997) oraz indywidualnie złoty (1989), za najlepszy wynik uzyskany na III szachownicy[1].

Wielokrotnie startował w rozgrywanych w Kopenhadze turniejach Politiken Cup, czterokrotnie dzieląc I miejsca, w latach 1984 (z Aleksandrem Sznapikiem), 2001 (z Michaiłem Gurewiczem, Aleksandrem Rustemowem, Peterem Heine Nielsenem i Lwem Psachisem), 2004 (z Darmenem Sadwakasowem i Leifem Erlendem Johannessenem) oraz 2007 (z Michałem Krasenkowem, Gabrielem Sargissianem, Emanuelem Bergiem i Władimirem Małachowem). Poza tym w roku 1986 zwyciężył w otwartym turnieju World Open w Filadelfii, natomiast w 1990 roku podzielił I miejsce w Reykjavíku. W 2003 zajął I miejsce w Gausdal oraz podzielił I miejsce w Sztokholmie (turniej Rilton Cup, edycja 2003/04). W 2005 zwyciężył w Taastrup oraz podzielił I-III miejsce w Miami.

Jest uznanym teoretykiem szachowym, wydał kilka książek poświęconych szachowym debiutom. W roku 1997 należał do zespołu, który przygotował bibliotekę otwarć dla Deep Blue w meczu przeciwko Garriemu Kasparowowi.

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 stycznia 1999, z wynikiem 2610 punktów dzielił wówczas 60-61. na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 5. miejsce wśród amerykańskich szachistów[2].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Modern Chess Openings: MCO-14 (1999)
  • Batsford’s Modern Chess Openings (2000)
  • English Attack (2004)
  • Chess Fundamentals, Revised (2006)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]