Nikołaj Klejgels – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nikołaj Klejgels
Николай Васильевич Клейгельс
Ilustracja
generał kawalerii generał kawalerii
Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1850
Petersburg

Data i miejsce śmierci

20 lipca 1916
Imatra

Przebieg służby
Lata służby

1868–1905

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Jednostki

Lejb-Gwardyjski Pułk Dragonów

Główne wojny i bitwy

Wojna rosyjsko-turecka (1877-1878)

Odznaczenia
Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie)

Nikołaj Wasiljewicz Klejgels, pierwotna forma rodowego nazwiska Clayhills[1] (ur. 1850 w Petersburgu, zm. 1916 tamże) – rosyjski wojskowy i działacz państwowy, generał kawalerii.

Wykształcenie uzyskał w Pawłowskim Korpusie Kadetów, a następnie w Nikołajewskiej szkole kawalerii, którą ukończył w 1868[2]. Następnie służył jako oficer w Lejb-Gwardyjskim Pułku Dragonów[3]. Walczył w wojnie rosyjsko-tureckiej lat 1877-1878 w stopniu sztabskapitana, najpierw pod rozkazami gen. Michaiła Skobielewa, a następnie Josifa Hurki, brał udział w bitwie pod Plewną i pod Gornym Dubniakiem. Za swój udział w walkach otrzymał awans na fligiel-adiutanta, został także odznaczony orderem św. Włodzimierza IV stopnia z mieczami i orderem św. Anny II stopnia z mieczami[3].

Po zakończeniu działań wojennych pracował jako wykładowca szkoły kawaleryjskiej[3].

W latach 1888-1895 był oberpolicmajstrem policji w Warszawie. Następnie przez dziewięć lat pełnił obowiązki gradonaczalnika (administratora) Petersburga. W okresie tym w stolicy Rosji powstały budynki Instytutu Politechnicznego (1901) i Dworca Witebskiego (1904)[2].

W latach 1904-1905 był generał-gubernatorem Kijowa. W 1905 zdymisjonowany ze służby[2]. W oczach rosyjskich rewolucjonistów zaliczał się do najsurowszych, najbardziej bezwzględnie zwalczających wystąpienia antyrządowe wyższych urzędników carskich[4]. Był oskarżany także o korupcję, jednak śledztwo w jego sprawie umorzono, według Bazylowa "na siłę"[5].

Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym w Petersburgu[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ludwik Bazylow, Ostatnie lata Rosji carskiej. Rządy Stołypina. Warszawa 1972, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, s. 15
  2. a b c d Клейгельс Н.В. градоначальник 1895-1904
  3. a b c Клейгельс, Николай Васильевич
  4. Ludwik Bazylow, Ostatnie lata Rosji carskiej. Rządy Stołypina. Warszawa 1972, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, s. 335
  5. Ludwik Bazylow, Ostatnie lata Rosji carskiej. Rządy Stołypina. Warszawa 1972, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, s. 389