Niszczyciele typu Zumwalt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Niszczyciele typu Zumwalt
Ilustracja
Kraj budowy

 Stany Zjednoczone

Użytkownicy

 US Navy

Stocznia

Bath Iron Works
Ingalls Shipbuilding

Wejście do służby

2016 -

Planowane okręty

3

Zbudowane okręty

3[1]

Okręty w służbie

2

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

14 000 ton

Długość

183 m

Szerokość

24,1 m

Zanurzenie

8,4 m

Napęd

78 MW (dwie turbiny gazowe Rolls-Royce MT-30 i pomocnicze silniki Diesla)

Prędkość

30,3 węzły

Załoga

142 oficerów i marynarzy

Uzbrojenie

• 2 armaty 155 mm Advanced Gun System • 20 wyrzutni pocisków rakietowych MK 57 systemu VLS (80 pocisków BGM-109)
• Wyrzutnie pocisków rakietowych RIM-162 Evolved Sea Sparrow (ESSM)
• Pociski BGM-109 Tomahawk
• Przeciwokrętowe rakietotorpedy (VL-ASROC)
• 2 działka 30 mm Mk 46 Mod 2

Wyposażenie lotnicze

2 helikoptery SH-60 LAMPS lub 1 MH-60R i UAV

Niszczyciele typu Zumwalt (DDG-1000) – typ amerykańskich wielozadaniowych niszczycieli w trakcie budowy, w którym nacisk położono na możliwość wykonywania uderzeń na cele lądowe. Projektowane są i budowane z pełnym wachlarzem technologii stealth – minimalnego RCS oraz minimalnych sygnatur: akustycznej, w podczerwieni i magnetycznej.

Budowa[edytuj | edytuj kod]

W latach 90. XX wieku, po ostatecznym wycofaniu ze służby pancerników typu Iowa, amerykańska marynarka wojenna chciała zastąpić okręty tej klasy w zadaniach projekcji ognia na ląd. W 2005 roku nie dostrzegała już jednak takiej konieczności, toteż ograniczyła program z 32 jednostek do 16-24, następnie do 7 okrętów, aby w 2008 roku dążyć do anulowania całego programu. W czasie przesłuchań przed Kongresem marynarka stanęła na stanowisku, że według współczesnych ocen potrzebuje okrętów służących do zwalczania okrętów podwodnych, przeciwokrętowych pocisków manewrujących oraz obrony antybalistycznej. Jakkolwiek okręty typu DDG-1000 mogą wypełniać dwa pierwsze zadania, a po pewnych modyfikacjach także zwalczać pociski balistyczne, z zadań tych nie gorzej wywiążą się jednostki typu DDG-51, które są znacznie tańsze. Toteż US Navy stanęła na stanowisku, że jednostki typu Zumwalt nie są niezbędne, Stany Zjednoczone powinny natomiast wznowić produkcję niszczycieli typu Arleigh Burke, z przeznaczeniem ich do tych właśnie zadań. Kongres zgodził się ostatecznie na wznowienie produkcji niszczycieli typu DDG-51, przeznaczył jednak fundusze i zobowiązał marynarkę do budowy przynajmniej trzech okrętów typu Zumwalt. W rezultacie zamówienie ograniczono do trzech jednostek. Dwie weszły do służby kolejno w 2016 i 2019 roku. Ostatni okręt znajduje się w budowie[2][3].

Koszt powstania jednostki prototypowej, planowany na 3 miliardy dolarów, przekroczył jeszcze w trakcie budowy 7 miliardów dolarów[4].

Najbardziej dostrzegalną cechą charakterystyczną jednostek jest futurystyczna architektura, z kadłubem zintegrowanym z wielościenną nadbudówką o pochyłych ścianach[5]. Spełnia ona wymagania trudnowykrywalności (technologia stealth) – według doniesień, echo radarowe okrętu odpowiadało podczas prób jednostce 15-metrowej[6]. Burty powyżej linii wodnej mają nachylenie dośrodkowe, również dziobnica ma ujemny skos[5].

Sensory i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Na wyposażenie jednostek składają się[7]:

  • radar dozoru przestrzeni nawodnej i powietrznej AN/SPY-3;
  • radar kierowania ogniem i walki elektronicznej AN/SPY-4;
  • wyrzutnie celów pozornych SRBOC;
  • wyrzutnie pułapek MK-53 Decoy Launching System.

Spis jednostek[edytuj | edytuj kod]

  • USS Zumwalt (DDG-1000) – stępkę pod jednostkę położono w listopadzie 2011 roku, zwodowano 28 października 2013, zaś do służby wprowadzono 15 października 2016[8].
  • USS Michael Monsoor (DDG-1001) – stępkę pod jednostkę położono w maju 2013 roku, zwodowano w czerwcu 2016. Wprowadzony do służby 26 stycznia 2019[2].
  • USS Lyndon B. Johnson (DDG-1002) – stępkę pod jednostkę położono w styczniu 2017 roku, zwodowano 9 grudnia 2018 roku. Okręt jest w trakcie budowy oraz wyposażania[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. https://www.defence24.pl/drugi-niszczyciel-typu-zumwalt-w-sluzbie
  2. a b Drugi niszczyciel typu Zumwalt w służbie - Defence24 [online], www.defence24.pl [dostęp 2020-08-30].
  3. US Navy wprowadza okręty Virginia i Zumwalt - Defence24 [online], www.defence24.pl [dostęp 2020-08-30].
  4. Lipiecki 2016 ↓, s. 19.
  5. a b Lipiecki 2016 ↓, s. 21-22.
  6. Lipiecki 2016 ↓, s. 20.
  7. Futurystyczny niszczyciel USS „Zumwalt” wprowadzony do służby - Defence24 [online], www.defence24.pl [dostęp 2020-08-31].
  8. Futurystyczny niszczyciel USS „Zumwalt” wprowadzony do służby - Defence24 [online], www.defence24.pl [dostęp 2020-08-30].
  9. Zbiam, Wodowanie USS Lyndon B. Johnson [online], Wydawnictwo militarne ZBIAM, 10 grudnia 2018 [dostęp 2020-08-30] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]