Odruch żuchwowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Odruch żuchwowy – odruch wywoływany przez skierowane ku dołowi, lekkie uderzenie młoteczkiem neurologicznym w palec badającego ułożony na bródce pacjenta mającego delikatnie otwarte usta. Uderzenie to ma spowodować rozciągnięcie ścięgien wywołujące odpowiedź w postaci przymknięcia ust i uniesienia żuchwy na skutek odruchowego skurczu żwaczy. Łuk odruchowy tworzą włókna czuciowe i ruchowe nerwu żuchwowego (gałęzi III nerwu V).

Znaczenie kliniczne[edytuj | edytuj kod]

Badanie odruchu żuchwowego służy przede wszystkim ocenie neurologicznej części ruchowej nerwu V:

• odruch miernie żwawy – fizjologia,
• odruch osłabiony – uszkodzenie łuku odruchowego na obwodzie,
• odruch wygórowany – uszkodzenie ośrodkowe (np. zespół rzekomoopuszkowy).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Ryszard Józef Podemski: Kompendium neurologii. Gdańsk: Via Medica, 2008, s. 56. ISBN 978-83-7555-054-2.
• Neurological Examination. [dostęp 2017-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-04)].