Ojciec Giovanni – Jan XXIII – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ojciec Giovanni − Jan XXIII
Papa Giovanni − Ioannes XXIII
Gatunek

biograficzny, historyczny

Data premiery

21 kwietnia 2002 (1 odcinek)
22 kwietnia 2002 (2 odcinek)

Kraj produkcji

Włochy

Język

włoski

Czas trwania

208 min

Reżyseria

Giorgio Capitani

Scenariusz

Francesco Scardamaglia
Massimo Cerofolini

Główne role

Edward Asner
Massimo Ghini
Mauro Rapagnani

Muzyka

Marco Frisina

Zdjęcia

Luigi Kuveiller

Scenografia

Francesco Vanorio

Kostiumy

Enrica Biscossi

Montaż

Antonio Siciliano

Produkcja

Luca Bernabei

Wytwórnia

Lux Vide, Rai Fiction, Rai Trade, Eos Entertainment

Strona internetowa

Ojciec Giovanni − Jan XXIII (wł. Papa Giovanni − Ioannes XXIII) − włoski film telewizyjny z 2002, w reż. Giorgia Capitaniego, z muzyką Marco Frisiny, opowiadający o życiu papieża Jana XXIII[1].

W rolę papieża wcieliło się dwóch aktorów: Massimo Ghini (lata 20 do 60) oraz Edward Asner (lata 60 do 81).

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza część[edytuj | edytuj kod]

Wenecja rok 1958: Angelo Roncalli jest patriarchą weneckim, dowiaduje się o śmierci papieża Piusa XII. Podczas podróży na konklawe do Rzymu wspomina momenty z życia: matkę, rodzinny dom, ubogie dziedziństwo, chwile, w których odkrywał swoje powołanie. Przebywający w Rzymie kardynałowie zaciągają języka w sprawie osoby kardynała z Wenecji. Wymieniają poglądy na temat wydarzeń, które miały miejsce w 1909 w Bergamo. Młody ks. Roncalli razem z biskupem Radini Tedeschim asystowali strajkujących. Duchowni zostali uznani za socjalistów i przesłuchani. Biskup podarował robotnikom swój pierścień. Proces przeciwko Roncalliemu i jego biskupowi został rychło zaniechany.

Don Roncalli w 1915 w czasie I wojny światowej służył jako kapelan. W 1925 zostaje nominowany biskupem. Wyjeżdża do Bułgarii, gdzie dochodziło do spięć pomiędzy prawosławnymi i katolikami. Po trzęsieniu ziemi, które nawiedziło tereny zamieszkane przez ludność prawosławną, bp Roncalli zaoferował pomoc materialną, w wyniku czego stosunki między obu wspólnotami uległy znacznej poprawie. Z powodu długów delegatury papieskiej, jeden z greckich lichwiarzy, chciał przejąć dobra kościelne. Roncalli zaproponował mu w zamian swój pierścień biskupi. Z Rzymu przybył monsignor Mazzoli, gdyż uznano, że Roncalli nie dawał sobie rady. Owocem jego pracy nie były bowiem przejścia na katolicyzm. Podczas odjazdu z Bułgarii przyszłego biskupa Wenecji i Rzymu żegnali bracia prawosławni, wdzięczni za pomoc udzieloną po trzęsieniu ziemi.

W 1944 Roncalli pracował w Turcji. Gdy Niemcy zatrzymali pociąg wypełniony Żydami, szukającymi okazji, by zbiec do Ziemi Świętej, biskup wykorzystał znajomość z ambasadorem III Rzeszy. Od tego momentu datowała się jego znajomość z Sarą i Gadem Levimi, których spotkał po wojnie w Rzymie. Roncalli przyczynił się do uratowania setek Żydów. W 1945 Pius XII wysłał Roncalliego jako dyplomatę do Paryża, gdzie miał zapobiec wygnaniu grupy trzydziestu biskupów przeciwnych polityce De Gaulle’a. W wyniku działań bpa Roncalliego wydaleni zostali tylko trzej. Pierwsza część filmu kończy się scenami z konklawe, podczas którego 28 października 1958 wybrano papieża Jana XXIII.

Druga część[edytuj | edytuj kod]

Nowy papież zostaje nazwany „przejściowym”. Jan XXIII nie zraża się tym i podejmuje reformę urzędów watykańskich. Nie oszczędza struktur finansowych Państwa Watykańskiego. Papież spotyka się z mediatorem pracującym nad polepszeniem stosunków między Stanami Zjednoczonymi i Związkiem Radzieckim. Zostaje poinformowany, iż Sowieci wznoszą Mur Berliński. W filmie przedstawione zostało zainteresowanie papieża osobą ukraińskiego biskupa greckokatolickiego, którego Rosjanie uwięzili w gułagu na Syberii.

Jako pierwszy nowożytny papież Jan XXIII wystąpił w telewizji, w dzień Bożego Narodzenia wybrał się do szpitala, by odwiedzić przebywające w nim dzieci. Odwiedził też rzymskie więzienie Regina Coeli, by pozdrowić więźniów. Dzięki wstawiennictwu papieża dziewczyna z okolic Bergamo Maria przekonała swojego proboszcza, by pobłogosławił jej małżeństwu z chłopakiem komunistą. Wśród nowych nominowanych kardynałów znaleźli się biskupi spoza Europy. W końcu zakomunikował, iż chce zwołać sobór ekumeniczny, na którym miały być dyskutowane problemy współczesnego świata.

Ostatnimi aktami życia dobrego papieża przedstawionymi w filmie było zwołanie Soboru Watykańskiego II, wysłanie swojego przedstawiciela w obliczu konfliktu pomiędzy USA i ZSRR, przyjęcie córki pierwszego sekretarza KPZR w Watykanie oraz publikacja encykliki Pacem in terris. W ostatniej scenie filmu mały Angelo Roncalli i dorosły papież Jan XXIII wędrują za rękę do nieba.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

W filmie wystąpili[2]:

Przyjęcie przez widzów[edytuj | edytuj kod]

Premiera telewizyjna miała miejsce 21 i 22 kwietnia 2002 na włoskim kanale Rai 1[3]. Później obraz został powtórzony przez TV2000. Na kanale Rai 1 w pierwszy wieczór film obejrzało 11.680.000 widzów, co stanowiło 43.54% widowni telewizyjnej we Włoszech. Drugą część obejrzało 14.680.000 widzów, co stanowiło 51.44% widowni[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ojciec Giovanni – Jan XXIII. www.filmweb.pl. [dostęp 2011-06-10].
  2. Full cast and crew for Pope John XXIII. www.imdb.com. [dostęp 2011-06-10]. (ang.).
  3. Sceneggiati – Fiction [online], Rai Teche [dostęp 2011-06-10] [zarchiwizowane z adresu 2010-05-05] (wł.).
  4. Papa Giovanni XXIII [online], Lux Vide [dostęp 2011-06-10] [zarchiwizowane z adresu 2011-03-07] (wł.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]