Okręty podwodne typu VIIA – Wikipedia, wolna encyklopedia

Okręty podwodne typu VIIA
Ilustracja
Rodzaj okrętu

SS

Kraj budowy

 III Rzesza

Projekt

IvS

Stocznia

AG Weser, Germaniawerft

Zbudowane

10

Użytkownicy

 Kriegsmarine

Uzbrojenie:
11 torped
1 działo 88 mm
1 × 20 mm działo AA
Wyrzutnie torpedowe:
• dziobowe
• rufowe


4 × 533 mm
1 × 533 mm

Załoga

44 oficerów i marynarzy

Wyporność:
• na powierzchni

626 ton

• w zanurzeniu

745 ton

Napęd:
2 silniki Diesla
2 silniki elektryczne Brown-Boveri
2 wały napędowe (2300 KM)
Prędkość:
• na powierzchni
• w zanurzeniu


16 węzłów
8 węzłów

Okręty podwodne typu VIIA – typ 10 okrętów podwodnych Kriegsmarine zbudowanych w latach 1936-1937 przez niemieckie stocznie Deschimag AG Weser i Friedrich Krupp Germaniawerft. Konstrukcja tych jednostek opierała się na ulepszonym projekcie opracowanych dla Finlandii przez założone w Holandii niemieckie biuro konstrukcyjne Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw (IvS) okrętów typu Vetehinen. Okręty typu VIIA były prekursorami najważniejszego „atlantyckiego” typu U-Bootów Kriegsmarine w trakcie drugiej wojny światowej. Podczas prowadzonej kampanii wojennej miały status okrętów operacyjnych do końca roku 1940, kiedy ocalałe jednostki tego typu skierowano do działań szkoleniowych.

Zniszczenie okrętów[edytuj | edytuj kod]

Dwa ocalałe okręty (U-29 i U-30) zostały zatopione 4 maja 1945 roku przez własne załogi we Flensburgu.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]