Okręty transportowo-minowe projektu 767 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Okręt transportowo-minowy projektu 767 typu Lublin
Ilustracja
ORP Poznań (2004)
Historia
Stocznia

Stocznia Północna

 Marynarka Wojenna
Wejście do służby

12 października 1989

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

pełna – 1675 t

Długość

95,8 m

Szerokość

10,8 m

Zanurzenie

2,38 m

Napęd
3 silniki spalinowe Cegielski-Sulzer 6ATL25D o mocy 1320 kW każdy, napędzające 3 śruby
Prędkość

16,8 w.

Zasięg

850 Mm

Uzbrojenie
4 morskie zestawy rakietowo-artyleryjskie ZU-23-2MR Wróbel II składające się z podwójnej armaty 23 mm i podwójnej wyrzutni rakiet przeciwlotniczych Strzała 2M,
9 wyrzutni ładunków wydłużonych ŁWD-100/5000
Załoga

37 osób

Okręty transportowo-minowe projektu 767 typu Lublinpolskie okręty desantowo-minowe, zbudowane w Stoczni Północnej w Gdańsku. Wszystkie okręty desantowe (przeklasyfikowane na transportowo-minowe) zostały zaprojektowane i zbudowane w Polsce.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Do prac nad nową generacją większych okrętów desantowych służących do wyładunku uzbrojenia bezpośrednio na brzeg doszło w Polsce w 1977 roku[1]. Efektem tych działań były opracowane w Polsce okręty desantowe, później przeklasyfikowane na transportowo-minowe projektu 767 (typu Lublin). Wstępne projekty stosunkowo silnie uzbrojonych okrętów, w tym w wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych, zostały jednak odrzucone w 1984 roku (w tym projekty nawiązujące do budowanych dla ZSRR okrętów proj. 775)[1]. Ponowne prace projektowe podjęto pod koniec 1984 roku, a prototypowy okręt zamówiono pod koniec kolejnego roku[1].

Mogą one transportować w odkrytej przelotowej ładowni 9 czołgów podstawowych T-72 lub 17 samochodów lub ich ekwiwalent (w postaci sprzętu wojskowego, zdolnego do pływania lub nie) i 135 żołnierzy desantu morskiego z pełnym wyposażeniem. Są to dość nowoczesne jednostki, o wysokim stosunku masy zabieranego ładunku do wyporności i ciekawych rozwiązaniach, jak możliwość łączenia okrętów ładowniami, jeden do drugiego, tworząc przelotowy ciąg. Uzbrojenie stanowią 4 zestawy ZU-23-2MR Wróbel II, składające się z podwójnego działka 23 mm i dwóch ręcznych pocisków rakietowych plot Strzała-2. Okręty mogą również transportować i stawiać miny, dzięki możliwości szybkiego montażu torów minowych.

W 1983 roku zakładano, że do 2000 roku powstanie aż 18 takich jednostek, zastępujących mniejsze okręty proj. 770 i pochodnych[1]. Rozważano też zaprojektowanie okrętów wsparcia ogniowego desantu proj. 768 i okrętu dowodzenia desantem proj. 769[1]. Na skutek zmian politycznych w Europie oraz problemów finansowych, już w 1988 roku plany zredukowano do sześciu okrętów, a w czerwcu 1989 roku do pięciu[1]. Weszły one do służby w latach 1989-1991. Wszystkie trafiły do 2. Brygady Okrętów Desantowych w Świnoujściu, w 1991 roku przemianowanej na 2. Brygadę Okrętów Transportowo-Minowych[1]. 1 grudnia 1991 roku okręty przeklasyfikowano z okrętów desantowych na transportowo-minowe, co odzwierciedlało odprężenie w Europie i odejście od agresywnych planów desantu w Danii[2]. 1 września 1992 roku brygadę zredukowano do 2. Dywizjonu Okrętów Transportowo-Minowych 8. Flotylli Obrony Wybrzeża[1].

Lista jednostek[edytuj | edytuj kod]

Nazwa jednostki Data podniesienia bandery
ORP Lublin 12 października 1989
ORP Gniezno 23 lutego 1990
ORP Poznań 8 marca 1991
ORP Toruń 24 maja 1991
ORP Kraków 27 czerwca 1990

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h Rochowicz 2022 ↓, s. 81-82
  2. Rochowicz 2022 ↓, s. 80, 82.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]